Στην ταυτότητά της δηλώνει και Ελληνίδα και Ευρωπαία. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να ζει στο Παρίσι, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο τον μοιράζει ανάμεσα στην Αθήνα και την Αμερική.
Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι ένας πολίτης του κόσμου, των μητροπόλεων, που αποτυπώνει με τα βιβλία της όλα όσα παρατηρεί γύρω της. Πολύ συχνά αγανακτεί, γράφει τη γνώμη της, ονειρεύεται και πασχίζει για πράγματα που πιστεύει ότι έχουν νόημα.
«Oι αληθινές αναμνήσεις συγχέονται με τις εικόνες που έχω από πλήθος παιδικές φωτογραφίες: δεν ξέρω αν θυμάμαι πραγματικά γεγονότα ή τις στιγμιότυπα της φωτογραφικής μηχανής. Ήταν η πρώτη εποχή της αυτόματης Κodak: όλη η παιδική μας ηλικία – του αδερφού μου, των ξαδερφιών μου και η δική μου ―έχει αποτυπωθεί σε φωτογραφίες. Υπάρχει μια φωτογραφία με το αδερφάκι μου μόλις φτάνει από το μαιευτήριο σ' ένα πορτ-μπεμπέ· φαίνομαι ενθουσιασμένη.
Έχω αναμνήσεις από παιδικά πάρτι, από πάρτι μασκέ, από ροκ εντ ρολ και τσα-τσα, από το Σινεάκ και από όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες της οδού Πατησίων. Κι από τους καβγάδες της μαμάς μου με τη φρικτή γιαγιά μας την οποία απέκτησε ως ένα είδος μπόνους όταν παντρεύτηκε τον μπαμπά μου. Ήταν οδυνηροί καβγάδες και δηλητηρίαζαν την οικογενειακή ζωή.
Μέχρι το 1967, δηλαδή τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ήμουν, το λέω συχνά, εκστατικά ευτυχισμένη. Όλα, περίπου όλα, ήταν στη θέση τους. Στη συνέχεια πήγα στο Αρσάκειο όπου μας έμαθαν γράμματα -το λέω για να παρηγορηθώ- αλλά το περιβάλλον δεν μου ταίριαζε καθόλου. Ελληνορθόδοξη παιδεία…Παρθεναγωγείο…Όχι, όχι, όχι. Ήταν μια μορφή συντριβής του ελεύθερου πνεύματος. Κατασκευή Αρσακειάδων.
Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης-εξομολόγηση της Σώτης Τριανταφύλλου στο BOVARY.GR πατώντας ΕΔΩ.