Τον τελευταίο καιρό η Γερμανία έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας, και αυτό γιατί η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης προσπαθεί να βοηθήσει, αλλά και να οργανώσει την «απείθαρχη» Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες βιώνουν κάτι τέτοιο; Όχι δεν είναι.
Ήταν κάποτε μία εποχή που το ελληνικό κράτος ήταν τελείως ανοργάνωτο, οι ίδιοι οι Έλληνες δεν μπορούσαν να το διοικήσουν, και μεγάλα έθνη της οικουμένης ασχολούνταν με το «ελληνικό ζήτημα». Έτσι αποφασίστηκε να έρθουν κάποιοι Γερμανοί και να κυβερνήσουν την Ελλάδα. Πώς αντέδρασε τότε ο κόσμος;
Οι υπερήφανοι αυτοί Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην προβλήτα περιμένοντας την γερμανική αυτή αντιπροσωπεία, και άρχισαν να... ζητωκραυγάζουν! Ναι, είναι αλήθεια, ζητωκραύγαζαν. Δέκτης των επευφημιών αυτών, δεν ήταν ούτε ο Χόρστ Ράιχενμπαχ που «αντιπροσωπεύει» το απεχθές μνημόνιο, ούτε και οι Ναζί που μπήκαν «εις τας ερήμους Αθήνας» το 1941, αλλά ο Βαυαρός Όθων!
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1833, ο ανήλικος τότε Όθων, έφτασε στο Ναύπλιο συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών, μαζί με σχεδόν 4000 Βαυαρούς στρατιώτες. Η Αντιβασιλεία είχε ως σκοπό να κυβερνήσει την Ελλάδα μέχρι το 1835, οπότε και ο Όθων θα ενηλικιωνόταν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, που ήταν κυβερνήτης της Ελλάδος εκείνη την περίοδο, δεν ήταν και τόσο αρεστός από την Αγγλία διότι τον θεωρούσε ρωσόφιλο. Οπότε, το 1830 η Αγγλία, κατά την υπογραφή της συνθήκης ανεξαρτησίας της Ελλάδος, πέτυχε συμφωνία με τις Μεγάλες Δυνάμεις, προκειμένου να δημιουργηθεί Ελληνικό Βασίλειο.
Έτσι τόσο οι Έλληνες αλλά και οι Μεγάλες Δυνάμεις άρχισαν να ψάχνουν αυτόν που θα είναι ο Βασιλιάς της Ελλάδος. Λέγεται πως αντιπροσωπεία Ελλήνων έψαξε σε όλους τους ευρωπαϊκούς βασιλικούς οίκους προκειμένου να βρεθεί απόγονος συγγενής του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους. Και ενώ οι προσπάθειες αυτές ήταν άκαρπες, το οικόπεδο αυτό που ονομαζόταν Ελλάδα, ήταν να δοθεί στον γιό του Δούκα του Sachsen-Coburg-Saalfeld, Φραγκίσκου, ο οποίος αρνήθηκε, και έγινε τελικώς βασιλιάς του Βελγίου.
Σε ένα υποθετικό «what if», εάν ο γιός του Φραγκίσκου γινόταν βασιλιάς της Ελλάδος, τότε το Ζαΐρ (νυν Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) θα γινόταν ελληνική αποικία.
Τελικά για την Ελλάδα επιλέχθηκε ο Όθων-Φρειδερίκος-Λουδοβίκος, με το πλήρες όνομα Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ (Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach). Επειδή όμως ήταν ακόμη ανήλικος θα έπρεπε να συνοδευτεί από μία επιτροπή, η οποία θα αναλάμβανε τόσο την διακυβέρνηση της χώρας, όσο και το να διδάξει στον νεαρό βασιλιά, το πώς να βασιλεύσει. Η επιτροπή αυτή αποτελείτο από τους Βαυαρούς Άρμανσμπεργκ (πρόεδρο), Μάουρερ, Έιντεκ, Γκρένερ και Άμπελ, και διήρκησε από το 1832 έως το 1835.
Η περίοδος αυτή δεν ήταν και η πιο ομαλή, καθώς από τα πρώτα κιόλας διατάγματα που πέρασε η αντιβασιλεία, προβλεπόταν η διάλυση των οργανωμένων ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων των οπλαρχηγών. Όπως ήταν φυσικό οι Έλληνες δεν δέχθηκαν αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» και αντέδρασαν έντονα. Οποιαδήποτε όμως προσπάθεια, πνίγηκε κυριολεκτικά στο αίμα. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν πολλοί γνωστοί καπετάνιοι. Πέρασαν από δίκη τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα που καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, αλλά η ποινή τους μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση.
Η σημερινή γραφειοκρατία δεν είναι σύγχρονο επίτευγμα των Ελλήνων, αλλά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην πρώτη αυτή διακυβέρνηση από τους Γερμανούς, οι οποίοι δημιούργησαν ένα έντονα γραφειοκρατικό σύστημα, με νομοθεσία απευθείας παρμένη από την Βαυαρία, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψιν, τις πολιτισμικές διαφορές όχι μόνο μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, αλλά και τις διαφορές μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων της τότε Ελλάδος.