Με άρθρο του στον Guardian ο γνωστός δικηγόρος Τζέφρι Ρόμπερτσον, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της νομικής ομάδας στην οποία συμμετείχε και η Αμάλ Κλούνεϊ, ετοιμάζοντας για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης τη γνωμοδότηση για την επιστροφή των Γλυπτών, καταθέτει νέα πρόταση για τη διεκδίκησή τους συσχετίζοντας της με το Brexit.
«Ούτε μια βδομάδα μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 50 και ήδη η ελπίδα για εγκάρδιες διαπραγματεύσεις μοιάζει αισιόδοξη. Το Σαββατοκύριακο, ανάμεσα σε διαξιφισμούς για το μέλλον του Γιβραλτάρ μετά το Brexit, ο πρώην ηγέτης των Εργατικών Μάικλ Χάουαρντ υπαινίχθη πως ένας τρόπος να διευθετηθεί το θέμα θα ήταν ένας πόλεμος με την Ισπανία», αναφέρει στην αρχή του άρθρου του ο γνωστός δικηγόρος του Λονδίνου και προτείνει στη Βρετανία να κάνει τη συμφωνία για το Brexit επιστρέφοντας τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
«Τα πιο σημαντικά σύμβολα της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης είναι τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Τα μισά είναι στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ τα άλλα μισά, που άρπαξε από τον Παρθενώνα ένας Σκωτσέζος διπλωμάτης, κάθονται σε μια γκαλερί του Βρετανικού Μουσείου. Το να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Brexit η επιστροφή των Ελγινείων θα μπορούσε να αποτελέσει ευλογία για τη Βρετανία και θρίαμβο για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής κληρονομιάς», γράφει ο Ρόμπερτσον.
«Η επανένωση των Μαρμάρων είναι μια πολιτιστική επιτακτική ανάγκη, όχι τόσο για την Ελλάδα (οι πολίτες της είναι αμφίβολο αν έχουν καταγωγή από τον Περικλή), όσο για την Ευρώπη. Ενωμένα, θα συμβολίζουν μοναδικά το ξεκίνημα της πολιτισμένης ζωής στην Ευρώπη, 2.500 χρόνια πριν. Θα 'ναι σαν να ξαναφτιάχνουμε μια σκισμένη φωτογραφία, που δείχνει ανθρώπους να περπατούν και να μιλούν, να παίζουν και (κυρίως) να πίνουν. Ενωμένα στο μουσείο υπό τον Παρθενώνα, τα Μάρμαρα θα αποτελούν τον υψηλότερο καλλιτεχνικό αρχιτεκτονικό θησαυρό της ηπείρου», συνεχίζει ο αρθρογράφος τονίζοντας ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκλάπησαν».
Με την Αμάλ στην Αθήνα:
Όπως σημειώνει ο δικηγόρος, η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Brexit την επιστροφή των Μαρμάρων εξηγώντας σε αυτό το σημείο ότι το Άρθρο 167 της Συνθήκης της Λισαβόνας ορίζει ότι «όταν αναλαμβάνουν δράση υπό άλλες πρόνοιες της συνθήκης» (όπως για παράδειγμα η ενεργοποίηση του Άρθρου 50) τόσο οι Βρυξέλλες όσο και όλα τα κράτη-μέλη πρέπει «να λαμβάνουν υπόψη» το σκοπό «συντήρησης και διαφύλαξης πολιτιστικής κληρονομιάς ευρωπαϊκής σπουδαιότητας».
«Δεν υπάρχει πιο σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά από τα μάρμαρα του Παρθενώνα, επομένως οι διαπραγματευτές από αμφότερες τις πλευρές θα πρέπει να λάβουν υπόψη την επανένωση», λέει επίσης σχολιάζοντας ταυτόχρονα ότι η αξία τους είναι «ανεκτίμητη» και έτσι «μία προσφορά του Ηνωμένου Βασιλείου να τα επιστρέψει θα πρέπει να γίνει δεκτή με αντάλλαγμα σημαντικές παραχωρήσεις».
Στην συνέχεια, ο Ρόμπερτσον περιγράφει την περίπτωση αυτή ως μία στην οποία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. «Οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές θα επαινεθούν για ένα πολιτιστικό επίτευγμα, και το Ηνωμένο Βασίλειο θα λάβει όχι μόνο γενναίες εκπτώσεις, αλλά και ευγνωμοσύνη για μια πράξη με την οποία όλοι συμφωνούν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις», τονίζει και καταλήγει: «Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και οι γραφειοκράτες του, καθώς και οι κυβερνήσεις ιδίως της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, συχνά κάνουν λόγο στη σημασία της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Και δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να την ενισχύσουν. Η ίδια η συνθήκη της ΕΕ, κατά τη γνώμη μου, τους υποχρεώνει να βάλουν την επανένωση των Μαρμάρων στο διαπραγματευτικό τραπέζι, και να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιστρέψουν στην Αθήνα».