Nέες ταινίες: Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι ένα ρομπότ με ψυχή ανθρώπου [κριτική & τρέιλερ]

Mία πλούσια κινηματογραφικά εβδομάδα με 10 ταινίες να κάνουν πρεμιέρα στους κινηματογράφους.

Επιλογές που καλύπτουν όλα τα γούστα. Αnim μεταμόρφωση για τη Σκάρλετ Γιόχανσον, βιογραφία της κυρίας της ευρωπαϊκής μουσικής Δαλιδα, Στρουμφάκια, αλλά και ένα ντοκιμαντέρ με τις δύο τελευταίες μέρες ζωής, του Αλέξανδρου Βέλιου.

Ciao amore…. Dalida
Σκηνοθεσία: Λίζα Αζουέλος
Σενάριο: Λίζα Αζουέλος, σε συνεργασία με τον Ορλάντο
Παίζουν: Σβέβα Αλβίτι, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Ζαν-Πολ Ρουβ, Νικολά Ντιβοσέλ

Η μεγάλη κυρία της ευρωπαϊκής μουσικής και μια από τις διασημότερες σταρ που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη, έρχεται στη μεγάλη οθόνη για να ξεδιπλώσει την εκρηκτική ιστορία της ζωής της, που ήταν γεμάτη επιτυχία, δόξα και αποθέωση, αλλά και τραγικές στιγμές.
Μια βιογραφική ταινία με πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής για την τραγική ζωή της θρυλικής Δαλιδά, που αν και περιβάλλει με αγάπη το πρόσωπο της μεγάλης ερμηνεύτριας, στέκεται περισσότερο στη καταγραφή, παρά στην βασανισμένη της ψυχή.
Η Γαλλομαροκινή σκηνοθέτης Λίζα Αζουέλος συνεργάζεται στο σενάριο με τον αδερφό και στενό συνεργάτη της Δαλιδά, τον Ορλάντο, οπότε η ταινία είναι μάλλον ακριβής ως προς τα γεγονότα.

Η ταινία είναι γεμάτη από τα τραγούδια της, ενώ η καλλονή Σβέβα Αλβίτι αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο της μοναδικής τραγουδίστριας : είναι εκπληκτικά όμορφη, μοιάζει αρκετά με τη Δαλιδά, έχει έναν φινετσάτο ερωτισμό και στις πιο ανάλαφρες στιγμές της είναι χάρμα οφθαλμών, ενώ τα μουσικοχορευτικά της μέρη είναι φαντασμαγορικά.
Στις σκηνές όμως που απαιτούν δραματική ένταση, αν και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, δεν απογειώνεται κι έτσι η τραγικότητα της ηρωίδας της, αλλά και ο βαθύς της πόνος δεν αποτυπώνονται τελικά σε αυτή την κινηματογραφική εκδοχή.

Ο Επιφανής Πολίτης

(El Ciudadano Ilustre / The Distinguished Citizen)
Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντουπρά, Μαριάνο Κον
Σενάριο: Αντρές Ντουπρά
Παίζουν: Οσκαρ Μαρτίνεζ, Ντάντι Μπριέβα, Αντρέα Φριγκέριο

Ο Αργεντίνος συγγραφέας Ντανιέλ Μαντοβάνι που ζει στην Ευρώπη εδώ και τριάντα χρόνια, αγγίζει το αποκορύφωμα της καριέρας του, κερδίζοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά περνά τη δική του κρίση, έμπνευσης και ηλικίας.
Τα πολυδιαβασμένα βιβλία του περιστρέφονται πάντα γύρω από τη ζωή στο Σάλας, το χωριό όπου γεννήθηκε και δεν έχει επισκεφθεί από τότε που ήταν νέος.
Όλα θα αλλάξουν όταν δέχεται την πρόσκληση του δήμαρχου του περιοχής να επισκεφτεί τη γενέτειρά του προκειμένου να του απονεμηθεί μετάλλιο και να ανακηρυχτεί Επίτιμος Πολίτης.
Μια απολαυστική μαύρη κωμωδία με καφκικά στοιχεία από την Αργεντινή , που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το Βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον υπέροχο Όσκαρ Μαρτίνεζ στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Οι δυο σκηνοθέτες, Γκαστόν Ντουπρά και Μαριάνο Κον, που υπογράφουν το μοντάζ και τη διεύθυνση φωτογραφίας, πιστεύουν σε μια λιτή κινηματογραφική προσέγγιση, πράγμα το οποίο αναφέρεται και στην ταινία τους, και πετυχαίνουν να αφηγηθούν μια καθηλωτική ιστορία με απλά μέσα, εστιάζοντας κυρίως στους ηθοποιούς τους.
Ένας βραβευμένος με Νόμπελ συγγραφέας, ο Ντάνιελ Μαντοβάνι, φαίνεται πως περνάει μια κρίση και η έμπνευση δεν τον επισκέπτεται.
Όλα τα βιβλία του έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την πατρίδα, του ένα μικρό χωριό στην Αργεντινή , το Σάλας, που θα σας θυμίσει τη δική μας ελληνική επαρχία.

Με πρωταγωνιστή τον Όσκαρ Μαρτίνεζ , που αποδίδει με μαεστρία τον στοχαστικό αλλά και σε στιγμές μισάνθρωπο συγγραφέα, ο «Επιφανής Πολίτης» υποχρεώνει τον θεατή συνέχεια σε μια ενεργητική παρακολούθηση. Οι πολύ ουσιαστικές αναφορές στην τέχνη και στη δημιουργία είναι αναπόφευκτες, εφόσον ο κεντρικός ήρωας είναι ένας νομπελίστας. Ξεπερνούν μάλιστα τα όρια της αυτοαναφορικότητας και τελικά αποτελούν ένα φιλοσοφικό modus vivendi. O Ντάνιελ τελικά, σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη του για να ανακαλύψει ότι η αθωότητα που αναζητάει έχει χαθεί ανεπιστρεπτί και πως πατρίδα μας είναι που μπορούμε να μοιραστούμε κάτι.

Το φάντασμα στο κέλυφος

(Ghost in the Cell)
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Σάντερς
Παίζουν: Σκάρλετ Τζοχάνσον, Ζιλιέτ Μπινός, Τακέσι Κιτάνο, Πιλού Άσμπεκ, Μάιλκ Κάρμεν Πιτ

Η Σκάρλετ Γιόχανσον στο ρόλο της Ταγματάρχη, ενός ιδιότυπου, υβριδικού πλάσματος, μίας cyborg αστυνομικού, ηγείται μιας επίλεκτης δύναμης, του Τομέα 9, με αποστολή να σταματήσει έναν πανίσχυρο εχθρό, μια τρομοκρατική οργάνωση που χακάρει το μυαλό των ανθρώπων κι έτσι τους ελέγχει.
Το δημοφιλές ιαπωνικό manga «Ghost in the Shell» μεταφέρεται με φαντασμαγορικά εφέ από τον Ρούπερτ Σάντερς και πρωταγωνίστρια την Σκάρλετ Γιόχανσον, η επιλογή της οποίας προκάλεσε πολλές διαμαρτυρίες, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ρόλος θα έπρεπε να παιχτεί από μια ηθοποιό ασιατικής καταγωγής και κατηγορούν την εταιρεία παραγωγής για ρατσιστική συμπεριφορά.
Βρισκόμαστε στο 2029 στην Ιαπωνία, σε ένα απόλυτα hi tech περιβάλλον. Εκεί ένα περίεργο ανθρωποειδές ρομπότ, η Ταγματάρχης, που της έχουν γνωστοποιήσει ότι την έσωσαν από βέβαιο θάνατο, προκειμένου να σώσει τον πλανήτη, προσπαθεί να ανακαλύψει το παρελθόν της και να νικήσει τον εχθρό.
Σε ένα άκρως εντυπωσιακό σκηνικό με υψηλή αισθητική εικαστικότητα, η Γιόχανσον θα αντιμετωπίσει τους κακούς, που δεν είναι τελικά και τόσο μοχθηροί, ενώ θα ανακαλύψει τις ρίζες της, αλλά κι ένα μεγάλο μυστικό για την ρομποτική εταιρεία που την παρήγαγε, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα: ότι η τεχνολογία μπορεί να λειτουργήσει τελικά καταστροφικά για τον άνθρωπο. Βέβαια, κάτι τέτοιο μοιάζει αντιφατικό σε μια ταινία που το τεχνολογικό της στοιχείο είναι το πιο δυνατό της χαρτί, καθώς τόσο η ιστορία όσο και οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων θυσιάζονται για χάρη της εικόνας.
Ο Σάντερς καταφέρνει να μείνει πιστός στο εμβληματικό manga του Σίρο Μασαμούνε και ο φουτουριστικός του κόσμος έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Όμως επειδή εδώ δεν έχουμε κινούμενα σχέδια , αλλά μια live action εκδοχή, θα περιμέναμε μια μεγαλύτερη εξέλιξη στους
χαρακτήρες που δεν υπάρχει. Η Γιόχανσον ερμηνεύει την σκληρή Ταγματάρχη με μια κρυφή ευαισθησία, αλλά ο χαρακτήρας μένει στάσιμος και κάπως μονότονος, παρά τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης. Ο Τακέσι Κιτάνο, στην πρώτη του Χολιγουντιανή κινηματογραφική εμφάνιση, υποδύεται τον μέντορα της Ταγματάρχη, ενώ η Ζιλιέτ Μπινός είναι η φιλόδοξη γιατρός που, ενώ ξεκινά με καλές προθέσεις, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε cyborg, σταδιακά χάνει τον εαυτό της .
Οι τρισδιάστατες πολύχρωμες εικόνες σχεδόν λειτουργούν υπνωτιστικά στο θεατή, όμως δύσκολα σε αυτή τη μεταφορά θα βρείτε μια δυνατή σκηνή που επενδύει σε κάτι περισσότερο από τα εφέ.

Raw

Σκηνοθεσία: Ζουλιά Ντουκουρνό
Παίζουν: Γκαράνς Μαριγιέ, Έλα Ρουμπφ

Μια νεαρή χορτοφάγος υποβάλλεται σε ένα περίεργο τελετουργικό σαρκοφαγίας στην κτηνιατρική σχολή της, και μια ακατάπαυστη επιθυμία για κρέας αναπτύσσεται μέσα της.
H νεαρή σκηνοθέτης Ζουλιά Ντουκουρνό στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία απέσπασε το βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών στο Φεστιβάλ Καννών, επιλέγοντας ένα σκληρό θέμα, και προκάλεσε πολλές λιποθυμίες στο Τορόντο.
Με αλληγορική διάθεση, η Γαλλίδα δημιουργός χρησιμοποιεί τη συνθήκη της ωμοφαγίας για να περιγράψει το σκληρό πέρασμα από την αθωότητα στον κόσμο των ενηλίκων, λέγοντας στην ουσία ότι η
κοινωνία στην οποία καλείται ένα νέο παιδί να επιβιώσει είναι μια ζούγκλα γεμάτη σαρκοβόρα θηρία.
Η κεντρική της ηρωίδα, η Ζυστίν, προέρχεται από μια οικογένεια χορτοφάγων κτηνιάτρων. Η ίδια είναι μια λαμπρή μαθήτρια εξαιρετικής ευφυΐας, που πηγαίνει να σπουδάσει κτηνιατρική στο ίδιο πανεπιστήμιο με τη μεγαλύτερη αδερφή της. Την πρώτη εβδομάδα πρέπει να περάσει τη βίαιη τελετή μύησης των μεγαλύτερων φοιτητών, οι οποίοι στnη ουσία ταπεινώνουν και εξευτελίζουν τους πρωτοετείς. για την πλάκα τους. Τότε η Ζυστίν για πρώτη φορά θα αναγκαστεί να φάει ωμό κρέας και έτσι θα ανακαλύψει την αληθινή της φύση.

Oι δύο πρωταγωνίστριές της - η Γκαράνς Μαριγιέ και η Έλα Ρουμπφ,- με επιτυχία κινούνται στη διττή φύση των ηρωίδων τους και μεταμορφώνουν το αγγελικό τους πρόσωπο σε θηρίο,
υπερασπιζόμενες την αλληγορία της ταινίας. Όμως η Ντουκουρνό αρκετά συχνά προκαλεί χωρίς λόγο τον θεατή και δοκιμάζει τις αντοχές του.

Παράνομες ζωές

(Trespass Against Us)
Σκηνοθεσία: Ανταμ Σμιθ
Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Μπρένταν Γκλίσον, Λίντσει Μάρσαλ

Στην ειδυλλιακή εξοχή της Αγγλίας, δρα μια περιπλανώμενη κοινότητα εγκληματιών, που έχουν τους δικούς τους κανόνες, ακόμα και τη δική τους διάλεκτο.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Άνταμ Σμιθ επιχειρεί να περιγράψει μια νομαδική κοινότητα παρανόμων, εστιάζοντας κατά βάση στην ανταγωνιστική σχέση πατέρα και γιου, χωρίς αποτέλεσμα.
Τρεις γενιές της διαβόητης οικογένειας Cutler ζουν παράνομα στην καταπράσινη και ειδυλλιακή εξοχή του Gloucestershire της Αγγλίας.
Περνούν τον καιρό τους, κλέβοντας και ταλαιπωρώντας την αστυνομία.

Ο Άνταμ Σμιθ δυστυχώς δεν καταφέρνει ούτε μια στιγμή να δημιουργήσει μια κάποια ένταση και μοιάζει αναποφάσιστος να διαλέξει ποιο πλάνο θα κρατήσει, οπότε το μοντάζ είναι τόσο φλύαρο που καταστρέφει οποιαδήποτε προσπάθεια ρυθμού.
Αν και διαθέτει τον εξαιρετικό Μάικλ Φασμπέντερ, αλλά και τον πολύ έμπειρο Μπρένταν Γκλίσον , δεν πετυχαίνει καμιά αξιοσημείωτη σύγκρουση κι έτσι οι ήρωές του μένουν σε μια επιφάνεια που δεν διαθέτει ούτε καν παράνομο στυλ.
Με προϋπηρεσία στον χώρο της τηλεόρασης, ο Σμιθ δεν αποφεύγει την ανία των κακών τηλεοπτικών σειρών αλλά και την αισθητική παλαιότερων δεκαετιών, που δεν προσδίδουν vintage αέρα στο εγχείρημά του, αλλά μάλλον μιζέρια.
Οι συνθήκες ζωής αυτής της οικογένειας που ζει στο περιθώριο μιας σύγχρονης κοινωνίας, θα μπορούσαν να είναι ένα ιντριγκαδόρικο θέμα, αλλά τόσο το σενάριο όσο και η σκηνοθεσία τους αντιμετωπίζει ως μικροαστούς, ενώ η διαμάχη πατέρα και γιου παρουσιάζεται ισχνά και ποτέ δεν κλιμακώνεται.

Αναζητώντας την αλήθεια

(The shack)
Σκηνοθεσία: Στιούαρτ Χάζελνταϊν
Παίζουν: Σαμ Ουόρθινγκτον, Οκτάβια Σπένσερ, Τιμ ΜακΓκρόου , Άλις Μπράγκα, Ράντα Μίτσελ, Αβραάμ Αβίβ Αλούς

Περίληψη: Μετά από μία οικογενειακή τραγωδία, ο Μακ βυθίζεται στην κατάθλιψη, κάτι που τον οδηγεί στην αμφισβήτηση των πιστεύω του.
Την ώρα που αντιμετωπίζει μία βαθιά κρίση πίστεως, θα λάβει ένα μυστηριώδες γράμμα που τον καλεί σε μία απομονωμένη καλύβα στο ορεινό Όρεγκον.
Βασισμένη στο βιβλίο-φαινόμενο του Ουίλιαμ Π. Γιανγκ, «Η Καλύβα», που κατάφερε να μείνει στη λίστα των best-sellers των New York Times για πάνω από 70 εβδομάδες, η ταινία εξερευνά με εκλαϊκευμένο τρόπο την εσωτερική πορεία ενός ανθρώπου, που προσπαθεί να ξεπεράσει μια απώλεια και να συγχωρέσει.
Ο Μακ , που έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς του πατέρα του, πάντα στρεφόταν στο Θεό για να βρει δύναμη να συνεχίσει .
Όταν πια εκείνος αποκτάει τα δικά του παιδιά, τους μαθαίνει να αγαπούν μια ανώτερη δύναμη, τον «Papa», όπως την αποκαλεί.

Χριστιανικές αναφορές, βουδιστικές θεωρίες και εκλαϊκευμένη ψυχολογία των μαζών σε ένα φιλοσοφικό αχταρμά , που θα μπορούσε άνετα να προβάλλεται στο κατηχητικό.
Η σκηνοθεσία του Στιούαρτ Χάζελνταϊν , μονότονη κι άνευρη, θέλει μάλλον να μεταφέρει την εσωτερική γαλήνη, που θέλει να βρει ο Μακ, χωρίς αποτελέσματα.
Η Οκτάβια Σπένσερ ερμηνεύει τον ρόλο του Θεού ως μια καλή μητέρα, ενώ ο Σαμ Ουόρθινγκτον προσπαθεί να δημιουργήσει μερικές εντάσεις σε μια πολύ φλατ ταινία, που νομίζεις πως κρατάει μια αιωνιότητα.

Σε τέσσερις χρόνους

(Orphan / Orpheline)
Σκηνοθεσία,- Σενάριο: Αρνώ Ντε Παγιέ
Παίζουν: Αντέλ Ενέλ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Τζέμα Άρτερτον

Τέσσερις στιγμές στη ζωή τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων. Ένα μικρό κορίτσι από την επαρχία.
Μία έφηβη εγκλωβισμένη. Μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και έχει τάση προς την καταστροφή. Μια ενήλικη γυναίκα, που νόμιζε πως βρήκε ασφαλές καταφύγιο μακριά από το παρελθόν της.
Σταδιακά, οι χαρακτήρες συναντιούνται για να σχηματίσουν μία ενιαία ηρωίδα.
Ο Ανρώ ντε Παγιέ καταπιάνεται για πρώτη φορά με τον γυναίκειο ψυχισμό και αφηγείται την ιστορία μιας ιδιαίτερης ηρωίδας, μέσα από τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες που στην ουσία αποτελούν το ίδιο πρόσωπο.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης επιλέγει να δείξει πώς αλλάζουμε μέσα στα χρόνια, σπάζοντας την ιστορία μιας γυναίκας σε τέσσερις ηλικίες (παιδική, εφηβική, νεανική κι ώριμη), και μοιράζει το ρόλο σε τέσσερις διαφορετικές ηθοποιούς , που καθόλου δεν μοιάζουν μεταξύ τους, ούτε εμφανισιακά ούτε ιδιοσυγκρασιακά.

Αυτό που στην πραγματικότητα όμως λείπει από την ταινία είναι ο συνδετικός κρίκος αυτών των τεσσάρων γυναικών. Ναι μεν οι ηρωίδες πληρώνουν με έναν τρόπο τις συνέπειες των επιλογών τους, ή υφίστανται τα αποτελέσματα των πράξεων τρίτων, όμως οι τέσσερις χαρακτήρες δεν έχουν μια κοινή γραμμή.
Ένας άνθρωπος σαφώς μέσα στα χρόνια να αλλάζει, αλλά όταν μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά, ο θεατής χρειάζεται να δει την αιτία, που όμως ο Παγιέ φροντίζει να μας αποκρύπτει.
Οι τέσσερις πρωταγωνίστριές του όμως, ειδικά η Αντέλ Εξαρχόπουλος και Αντέλ Ενέλ, δίνουν πολύ δυνατές ερμηνείες. Ο Παγιέ τις παρακολουθεί με κλειστή κάμερα, σχεδόν με ένα ντοκουμαντερίστικο τρόπο, τις αφήνει εντελώς φυσικές, χωρίς μακιγιάζ, παρουσιάζοντάς τις σαν απλές καθημερινές γυναίκες , αν και η ιστορία τους καθόλου συνηθισμένη δεν είναι.

Το Δέλεαρ του Διαβόλου

(The Devil’s Candy)
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Σον Μπερν
Παίζουν: Ίθαν Έμπρι, Σίρι Άπλμπαϊ, Προύιτ Τέιλορ Βινς, Κιάρα Γκλάσκο, Τόνι Αμέντολα

Η ζωή μίας οικογένειας μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν μετακομίζει στο καινούργιο της σπίτι.
Ο Αυστραλός Σον Μπερν επιστρέφει με μια κλασική ταινία τρόμου, σαφώς εμπνευσμένη από το «Μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι, που μάλλον όμως απευθύνεται μόνο σε horror fans.
Ο Τζέσι ένας εναλλακτικός ζωγράφος, η νεαρή σύζυγός του, η Άστριντ και η κόρη τους Ζόι, αγοράζουν το σπίτι των ονείρων τους, σε απίστευτα χαμηλή τιμή εξαιτίας της σκοτεινής ιστορίας που κουβαλάει.
Αρχικά νομίζει κανείς ότι θα παρακολουθήσει μια ιστορία με φαντάσματα και άυλες υπάρξεις που θα ταράξουν τη ζωή της ευτυχισμένης οικογένειας.
Όμως τα πράγματα θα εξελιχτούν τελείως διαφορετικά.

Ο Μπερν χρησιμοποιεί τον παραδοσιακό μύθο του Σατανά κι όλα τα κλισέ: μέταλ μουσική, ανάποδοι σταυροί, ένα υποβλητικό soundtrack, για να μας μεταφέρει στον κόσμο του Κακού.
Παρόλο που η ταινία επιλέγει την πεπατημένη οδό και παρά το γεγονός ότι ο Μπερν ακολουθεί με μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογράφηση, δεν καταφέρνει να καλύψει τα σεναριακά κενά. Επίσης η αναφορά στην μέταλ μουσική θυμίζει περισσότερο την άποψη κάποιων ηλικιωμένων κυριών περί σατανισμού και μάλλον καμιά σχέση δεν έχει με τον διάβολο.

The Great Utopia

( Ντοκιμαντέρ)
Σενάριο - Σκηνοθεσία Φώτος Λαμπρινός

Ο Φώτος Λαμπρινός αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) ενός οράματος για τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία του ανθρώπου.
1917-2017. Ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το μεγάλο όραμα, το όνειρο, που συνεπήρε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη και σημάδεψε ανεξίτηλα ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. H
μεγαλύτερη ουτοπία, που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα είναι το θέμα αυτού του καλά τεκμηριωμένου ντοκιμαντέρ.
Ο Λαμπρινός αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) αυτού του οράματος, φτάνοντας μέχρι την άνοδο του Στάλιν στην εξουσία.
Με πλούσιο αρχειακό υλικό και ιστορικά στοιχεία, αντιπαραθέτει ,την πτώση του Τσάρου, την έκρηξη του «Οκτώβρη», την κυριαρχία των Μπολσεβίκων, τον εμφύλιο πόλεμο, την αποτυχία του «πολεμικού κομμουνισμού», την αναστροφή του Λένιν με τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), την κολοσσιαία έκρηξη της σοβιετικής κοινωνίας σε όλους τους τομείς, ενώ αναφέρεται εμπεριστατωμένα στα μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής που στάθηκαν καθοριστικά για τη σύγχρονη τέχνη.
Ο σκηνοθέτης, λαμβάνοντας υπόψη του την ματαίωση του μεγάλου ονείρου, αφηγείται την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος με αντικειμενικότητα και ιστορική ακρίβεια, αλλά δεν τολμάει μια περαιτέρω ιδεολογική τοποθέτηση. Περιγράφει τη μεγάλη ιδέα και το πώς αυτή συνεπήρε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα παρουσιάζει και την άλλη όψη του νομίσματος, αλλά με έναν συμβατικό τρόπο που θυμίζει επετειακό αφιέρωμα.
Χρησιμοποιεί κυρίως υλικό από τα παλαιά «Επίκαιρα», αποσπάσματα από κλασικές ταινίες μυθοπλασίας ή ντοκιμαντέρ, φωτογραφικό υλικό, γραπτά τεκμήρια από τα μυστικά αρχεία, φωτογραφίες, αυθεντικά εικαστικά έργα και τέλος, συγκλονιστικές μαρτυρίες από ανθρώπους που επέζησαν του τραγικού λιμού .
Ακολουθώντας πάντως την τεχνική αφήγησης του βωβού σοβιετικού σινεμά της εποχής, η ταινία καταφέρνει να αναπαραστήσει μια σημαντική ιστορική περίοδο, που σημάδεψε τον εικοστό αιώνα.

Τα Στρουμφάκια: Το χαμένο χωριό

(Smurfs: The lost village)
Σκηνοθεσία: Κέλι Ασμπουρι
Με τις φωνές των: Ντέμι Λοβάτο, Ρέιν Γουίλσον, Τζο Μανγκανιέλο, Τζακ Μακ Μπράιερ
Στα ελληνικά ακούγονται: Ντίνος Σούτης, Σπύρος Μαργαρίτης, Μάικ Βασιλειάδης, Πέτρος Δαμουλής, Χρήστος Θάνος, Ίαν Στρατής, Αντώνης Θυσιάδης, Χρύσα Διαμαντοπούλου, Άρης (REC) Λουμάκης, Τζένη Μελιτά, Ντορίνα Θεοχαρίδου, Έλενα Τσαγκρινού, Θεοδώρα Παπαϊωάννου, Άντρια Ράπτη, Ιφιγένεια Στάικου

Τα θρυλικά μπλε πλασματάκια εμφανίζονται στην πρώτη αποκλειστικά κινουμένων σχεδίων ταινία, που βασίζεται στο κλασικό έργο του δημιουργού τους Peyo για να περιπλανηθούν σε καινούργιους κόσμους και να βρουν συμμάχους που θα τους αλλάξουν τη ζωή για πάντα.
Σ’ αυτή τη νέα κινηματογραφική εκδοχή, ένας μυστηριώδης χάρτης βάζει τη Στρουμφίτα και τους καλύτερούς της φίλους, τον Σπιρτούλη, τον Σκουντούφλη και τον Προκόπη, σε έναν συναρπαστικό αγώνα μέσα στο - γεμάτο μαγικά πλάσματα - Απαγορευμένο Δάσος για να βρουν ένα μυστηριώδες χαμένο χωριό, πριν τα προλάβει ο μοχθηρός μάγος Δρακουμέλ.
Επιβάτες ενός τρελού ταξιδιού, γεμάτου δράση και κίνδυνο, τα Στρουμφάκια βρίσκονται μπροστά στην ανακάλυψη του μεγαλύτερου μυστικού σε ολόκληρη την Στρουμφο-ιστορία.
Έμπνευση για τον κόσμο του Στρουμφοχωριού και τους νέους κόσμους της ταινίας ήταν φυσικά ο Βέλγος καλλιτέχνης Peyo , που δημιούργησε τα Στρουμφάκια το 1958.
Για την καινούρια ταινία, οι δημιουργοί σχεδίασαν νέα 3D μοντέλα με επίκεντρο μερικά χαρακτηριστικά της δουλειάς του. Μάτια πιο ενωμένα, στόματα που κινούνται ανεξάρτητα από το σχήμα του κεφαλιού και του σαγονιού, φρύδια που ξεπετάγονται από το πρόσωπο και το καπέλο.
Όλα τα Στρουμφ έχουν τον ίδιο σχεδιασμό, αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να διαφοροποιηθεί ο κάθε χαρακτήρας μέσα από τις ερμηνείες. Το μήνυμα της ταινίας φυσικά έχει να κάνει με την ομαδικότητα. Το Στρουμφοχωριό λειτουργεί ως μονάδα. Ο καθένας αποδέχεται την ιδιαιτερότητα του άλλου και αλληλοσυμπληρώνονται για το κοινό καλό.

Αλέξανδρος Βέλιος: Η Τελευταία Απόφαση

( Ντοκιμαντέρ)
Σκηνοθεσία: Αντώνης Τολάκης

Αντιμέτωπος με έναν θάνατο αναπότρεπτο, ο Αλέξανδρος Βέλιος δεν τρέφει κανένα όνειρο και καμιά ελπίδα για τη ζωή.
Δεν πιστεύει στο Θεό ούτε προσδοκά κάποιο θαύμα. Τις δυο τελευταίες μέρες της ζωής του, διευθετεί την κηδεία του, αποχαιρετά γνωστούς, φίλους, τη σύζυγο του, τα παιδιά του. Η απόφαση του είναι ειλημμένη.
Θα βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του με ευθανασία.
Σημείωμα του σκηνοθέτη: « Η ταινία διερευνά τα όρια της ηθικής μας απέναντι στον αναπότρεπτο θάνατο. Θέτει τα διλήμματα για το δικαίωμα στην ευθανασία ανοίγοντας έναν δημόσιο διάλογο για την αξιοπρέπεια του ατόμου, την ελεύθερη βούληση και τη δημοκρατία. Γιατί κατά βάθος η διαχείριση της ύπαρξης μας εδράζεται στο πεδίο της συλλογικής ευθύνης».
Η ταινία θα προβληθεί το Σάββατο 1/4 και την Κυριακή 2/4 στις 16:00 στον κινηματογράφο Δαναό. Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
Το Σάββατο 1/4 θα προλογίσει την ταινία ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης.
Την Κυριακή 2/4 θα προλογίσει την ταινία ο σκηνοθέτης - παραγωγός και πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ, Μάρκος Γκαστίν.