Υποδεχόμενος την Μαρίν Λεπέν στο Κρεμλίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχίζει την πολιτική αποσταθεροποίησης της Γηραιάς Ηπείρου, γράφει η γαλλική Le Monde σε ένα εντιτόριαλ-καταπέλτη για την ακροδεξιά υποψήφια.
Γράφει αναλυτικά η Le Monde για την πολιτική του ρώσου προέδρου σε ένα άκρως παρεμβατικό εντιτόριαλ ενόψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία:
«Οι ημερομηνίες δεν είναι ανώδυνες, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η Μαρίν Λεπέν είναι έμπειροι πολιτικοί και το γνωρίζουν. Τη στιγμή που οι ευρωπαίοι ηγέτες συναντιόντουσαν στη Ρώμη για να γιορτάσουν την 60ή επέτειο από την Συμφωνία της Ρώμης, η οποία ίδρυσε την ευρωπαϊκή ένωση, η ακροδεξιά υποψήφια Μαρίν Λεπέν έγινε δεκτή στο Κρεμλίνο από τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο ρώσος πρόεδρος έκανε ό,τι έπρεπε: έσφιξε το χέρι της, μίλησε μαζί της επί μιάμιση ώρα, είχε κάμερες στην αρχή της συνάντησης. Πρόκειται για ολοφάνερη στήριξη στην Μαρίν Λεπέν, ένα μήνα πριν από τον πρώτο γύρο της γαλλικής προεδρικής εκλογής.
Προφανώς ο ρώσος πρόεδρος υποστήριξε ότι δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να επεισέλθει στις εξελίξεις. Ωστόσο δήλωσε «πολύ ευτυχής» που συνάντησε την Μαρίν Λεπέν και χαιρέτησε στο πρόσωπό της την εκπρόσωπο «ενός πολιτικού φάσματος στην Ευρώπη που μεγαλώνει συνεχώς».
Το μόνο που πλανάται στην Ευρώπη είναι το φάντασμα της αποσταθεροποίησης και μακροπρόθεσμα της καταστροφής μιας σειράς πραγμάτων στη Γηραιά Ηπειρο που εγγυώνται την ειρήνη στην δυτική Ευρώπη από το 1945 και μετά. Γιατί τι άλλο είναι ο Πούτιν, το μοντέλο που υπόσχεται η Μαρίν Λεπέν; Ενα καθεστώς λίαν αυταρχικό, το οποίο δολοφονεί τους αντιπάλους του. Ενα καθεστώς που παραβιάζει τους διεθνείς κανόνες με την προσάρτηση της Κριμαίας. Ενα καθεστώς που υποστηρίζει τον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ, τα εγκλήματα του οποίου περισσότερο τροφοδότησαν τον τζιχαντισμό παρά τον καταπολέμησαν. Ενα καθεστώς το οποίο πρεσβεύει την εθνικο-θρησκευτική προσήλωση, τον Χριστιανισμό των Λευκών και την δήθεν πραγματική Ευρώπη απέναντι σε μια παρακμιακή Δύση.
Ο «Πουτινισμός» είναι επίσης η επιστροφή στις παλιές, καλές μεθόδους της αποσταθεροποίησης, όπως έγινε στην Ουκρανία και στον Καύκασο, και η υπενθύμιση του δόγματος Μπρέζνιεφ: οι γείτονες της Ρωσίας έχουν «περιορισμένη κυριαρχία».
Αυτή θα ήταν η μοίρα της Γαλλίας με την Μαρίν Λεπέν. Κανείς δεν πιστεύει φυσικά την ακροδεξιά υποψήφια όταν δηλώνει οπαδός του Ντε Γκολ «ώστε η Γαλλία να ξαναβρεί την εθνική της κυριαρχία, την ελευθερία της και την αρμονική εξωτερική της πολιτική». Παραφράζει τον ιστορικό αντι-αμερικανισμό του Ντε Γκολ, ο οποίος ονειρευόταν μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Αλλά πίσω από τις λέξεις, το μοντέλο της Μαρίν Λεπέν σημαίνει την εθνική αναδίπλωση και επιπλέον την υποταγή στις δύο μεγάλες δυνάμεις, ρωσική και αμερικανική. Αυτό σημαίνει και η επίσκεψη της Λεπέν στις αρχές Ιανουαρίου στη Νέα Υόρκη, όταν περίμενε στον Πύργο του Τραμπ. Μας έδωσε μια πιο ακριβή εικόνα του τι θα ήταν η Γαλλία αν έπεφτε στα χέρια της άκρας δεξιάς: μια Μαρίν Λεπέν η οποία θα κοίταζε το φλυτζάνι του καφέ και θα ονειρευόταν μια συνάντηση με τον αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος απαξίωσε να την συναντήσει.
Το μέλλον και η ελευθερία της Γαλλίας βρίσκονται στην Ευρώπη. Αυτό το πνεύμα βρισκόταν το σαββατοκύριακο στη Ρώμη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία κάποιοι πίστευαν νεκρή, επέζησε από τρία υπαρξιακά δράματα: την κρίση του ευρώ, το κύμα των μεταναστών και το Brexit, το οποίο ξεκινάει την προσεχή εβδομάδα. Της μένει να αποβάλλει και το λαϊκιστικό κύμα. Οι ψηφοφόροι φαίνεται ότι ξαναβρίσκουν το μυαλό τους. Το περασμένο φθινόπωρο οι Αυστριακοί αρνήθηκαν να εκλέξουν έναν ακροδεξιό πρόεδρο. Στην Ολλανδία ο αντι-ισλαμιστής Γκέερτ Βίλντερς υπέστη μια βαρειά ήττα. Ητελευταία φάση είναι οι γαλλικές προεδρικές εκλογές.
Τότε οι ευρωπαίοι ηγέτες, ισχυροποιημένοι από την λαϊκή ψήφο, θα μπορέσουν να υλοποιήσουν την υπόσχεση του προοιμίου της Συμφωνίας της Ρώμης: «να θεμελιώσουμε μια ένωση όλο και πιο στενή ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς». Θα το κάνουν με νέα μορφή, αλλά με την ίδια φιλοδοξία ευρωπαϊκής αδελφοσύνης».