Τα «Δεδουλευμένα» μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Πατάκη και περιλαμβάνουν τα πέντε πρώτα πεζογραφικά βιβλία του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, που ξεκινούν από το 1989 και φτάνουν μέχρι το 1998.
«Οι πρώτες πέντε συλλογές διηγημάτων μου, που είχαν από χρόνια εξαντληθεί, επανεκδίδονται περιέχονται μέσα στο καβούκι αυτού του τόμου» αναφέρει ο συγγραφέας.
Καταγράφεται έτσι η αρχική διαδρομή, οι διακυμάνσεις, οι σταθερές και οι μεταβλητές μιας πεζογραφικής πορείας, χελώνα που πασκίζει διαρκώς να επιταχύνει και να εκπτερωθεί.
«Θεωρώ ότι πιο δύσκολο και πιο σημαντικό για έναν συγγραφέα είναι να βρει τη δική του συχνότητα, να χαράξει τον δικό του, διακριτό δρόμο. Και στη δωδεκαετία από το 1989 μέχρι το 1998, εκβάλλει όλη η προσπάθεια της προηγούμενης, καταρχήν ζωής μου να ιχνηλατήσω και να αποτυπώσω αυτόν τον προσανατολισμό» αναφέρει με αφορμή το βιβλίο «Τα δεδουλευμένα», στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης.
Και συνεχίζει «Γι' αυτό κι εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο σχετικά μεγάλος, στα τριάντα εφτά μου, ενώ έγραφα από μικρός. Μέσα στη δωδεκαετία αυτή η αναζήτηση συνεχίστηκε. Νομίζω ότι εκείνα τα χρόνια τα ίχνη από τις οπλές των λέξεων σιγά-σιγά γίνονται πιο σταθερά, με τις μεταβλητές τους, βέβαια, αλλά ο βασικός άξονας έχει αποφασιστεί.
Το ταξίδι αυτό δεν έχει τελειωμό, πάντα υπάρχει η αγωνία για νέα ορύγματα και φρέσκες διατυπώσεις. Αλλιώς κινδυνεύει κανείς απ' τον μανιερισμό, τον στείρο φορμαλισμό, την ολιγόκαρπη επανάληψη».
«Το μη-προβλεπτό και το ατάσθαλο του βίου κάνει ανεκτή και την ίδια τη ζωή»
Σε ερώτηση, τι σημαίνει το παράλογο για τη δουλειά του και ποιος είναι ο κόσμος τον οποίο θέλει να εικονογραφήσει, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, απαντά.
«Το απροσδόκητο, το γκροτέσκο, το ιερό, το προηγιασμένο, το εκπληκτικό, η ευτραπελία, το αβάσταχτα τραγικό, δηλαδή οι εκδοχές αυτού που λέμε «παράλογο» καραδοκούν κάθε μέρα παντού, σε κάθε μας βήμα. Επομένως δεν μπορώ να εικονογραφήσω (μεταπλασμένο, πάντα) έναν μονοδιάστατο, λογικό, ή εκλογικευμένο κόσμο, εφόσον αυτός δεν υπάρχει.
Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά νομίζω έτσι θα έχανα τον πλούτο του πολυδιάστατου που υπάρχει και εκδηλώνεται πάντα αφειδώς, κάθε στιγμή, πέραν οποιουδήποτε μονόχορδου καρτεσιανισμού. Ο ανορθολογισμός, η τυχαιότητα, το παράλογο ενυπάρχουν σύμφυτα μέσα στην εκλογίκευση, που κι αυτή συχνά δείχνει να παραλογίζεται, αν αλλάξεις βάση προσέγγισης. Το μη-προβλεπτό και το ατάσθαλο του βίου εξάλλου κάνει ανεκτή και την ίδια τη ζωή».
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης έχει γράψει εννιά συλλογές διηγημάτων και πέντε μυθιστορήματα.
Το βιβλίο του Η Στενωπός των Υφασμάτων τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1993 και το Επί ψύλλου κρεμάμενος με το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω το 2004.
Τα μυθιστορήματα του «Γερνάω επιτυχώς» και «Ουζερί Τσιτσάνης» (νέα έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη, 2013) ανέβηκαν θεατροποιημένα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, όπως και το «Με τα παιδιά της πιάτσας» (ένα παίγνιο με τον Νίκο Τσιφόρο), σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη.
Έγραψε το σενάριο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος», σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, και τα κείμενα της μουσικοθεατρικής παράστασης «Σαν τραγούδι μαγεμένο», που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.
Διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΡΤ-3, διηύθυνε την εφημερίδα Θεσσαλονίκη και τα περιοδικά Θ-97 (τιμήθηκε με το βραβείο «Ιπεκτσί»), Τάμαριξ, Χίλια Δέντρα, Πανσέληνος (έλαβε το ευρωπαϊκό βραβείο «European Newspaperdesign Awards 2000») και Επιλογές της Κυριακάτικης Μακεδονίας.
Συνεργάστηκε επί δύο χρόνια με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση. To 2012 έλαβε το βραβείο διηγήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του Περιπολών περί πολλών τυρβάζω (Εκδόσεις Πατάκη).
Το «Ουζερί Τσιτσάνης» έγινε ταινία το 2015 από τον Μανούσο Μανουσάκη.
Το 2016 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το μυθιστόρημά του «Υπουργός Νύχτας».