Τα σπάνια κοχύλια του Μυταρά και τα λογοκριμένα άλογα του Κουνέλλη [εικόνες]

Λες και είχαν συνεννοηθεί. Δυο σημαντικές απώλειες για τις τέχνες μέσα σε μία νύχτα.

Με διαφορά λίγων λεπτών έγινε γνωστή η είδηση το βράδυ της Πέμπτης, για το χαμό του Δημήτρη Μυταρά και λίγο αργότερα του Γιάννη Κουνέλλη.
Πορείες παράλληλες, με παρακλάδια στον λαβύρινθο της τέχνης.

Τα σπάνια κοχύλια του Μυταρά
Ο Δημήτρης Μυταράς πάλεψε μέχρι τέλους στο σπίτι του στη Χαλκίδα. Εκεί είχε στήσει τη σχολή του με μαθητές όλων των ηλικιών που μάθαιναν για πολλά χρόνια πλάι στο δάσκαλο.

Τα τελευταία χρόνια, έχασε την όραση του, η Ακαδημία Αθηνών τον διέγραψε από την επετηρίδα της για το λόγο αυτό, έκτοτε δεν έπιασε τα πινέλα του ωστόσο, συνέχιζε να γράφει τα βιβλία του με τη βοήθεια της συζύγου του.

Μία τεράστια συλλογή από μοναδικούς πίνακες και ανάμεσά τους, η άλλη του αγάπη. Τα κοχύλια, μαζεμένα ένα ένα, με ιστορία πίσω τους, που κάποτε θα εκτεθούν, σίγουρα στη Χαλκίδα, αλλά και στην Αθήνα, μιας και αυτό είναι κάτι που δρομολογείται εδώ και καιρό.

«Ζούσα σαν το ψάρι, κάτω απο το νερο και όταν δεν ήμουνα σε θάλασσα, έβρισκα τον τρόπο να τα έχω μαζί μου. Μια φορά στο Παρίσι μπήκα σε ένα μαγαζί και αγόρασα ένα κοχύλι».

Το κοινό αγάπησε τις κοπέλες του, τα καράβια και τους έρωτες, όμως ο ίδιος, ήταν υπερήφανος για τα κοχύλια του τα οποία και ζωγράφιζε.

Για τα κοχύλια του και το παρακάτω ποίημα μέσα από την συλλογή του «Νύχτα»

«Αιθρία Κόρνεα, Αστρέα Ρουγκόζα, Ντοσίνια Ποντερόζα
η Κάρντια Ψευδολίμα, και Αστρέα Βικτάνη

Στα βάθυ του ωκεανού, η Λατριάξις Παγκόντα, η Ισοκάρντια και Λάμπις Λαμελόζα, Ακανθοκάρντια Εχινάτα, η υπέροχη Τριδάκνα.

Έπεσα για να κολυμπήσω κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω σαν το κοχύλι μες την άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω, που να ν αγάπη για να πάω. Έφαγε η θάλασσα το βράχο κι έμεινε το νησί μονάχο».

Τα λογοκριμένα άλογα του Κουνέλλη

Έχει ασκήσει τεράστια επιρροή στη ελληνική και την ευρωπαϊκή ζωγραφική και το όνομά του είναι πλέον ανάμεσα σε αυτά των σημαντικότερων εκπροσώπων των σύγχρονων ρευμάτων στην τέχνη των εικαστικών.

Έστησε το εργαστήριο του τη δεκαετία του '50 στη Ρώμη την πόλη όπου έμελλε να αφήσει και την τελευταία του πνοή.

«Είμαι ριζοσπαστικός και ανικανοποίητος» έλεγε. Χρησιμοποιούσε ταπεινά υλικά στην τέχνη του, σύρματα, λινάτσες, σακιά, κάρβουνα αλλά και ζώα. Άλογα που όπως έλεγε τα συνέδεε με την έννοια του Διαφωτισμού.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '60 όταν παρουσιάζει στην Galleria L’ Attico μία εγκατάσταση με ζωντανά άλογα. Τα άλογα ήταν δεμένα σε τοίχο γκαλερί, ώστε το ζωντανό στοιχείο να συνδέεται με τα θεμέλια του σπιτιού.

Ένας άτυπος στάβλος. Τα άλογα έτρωγαν σανό και έπιναν νερό από κουβάδες, υπήρχαν επιστάτες για την φροντίδα τους, ουρές κόσμου για να τα δουν, αλλά και ακτιβιστές που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες «κράτησής» τους. Απο την πρώτη φορά, η ίδια εγκατάσταση παρουσιάστηκε ακόμα 5 φορές σε ευρωπαϊκούς χώρους τέχνης. Τελευταία ήταν στη Νάπολη το 2006.

Ωστόσο στη δεκαετία του '80, τόσο στη Ρώμη όσο και στη Νέα Υόρκη ο Γιάννης Κουνέλλης θα γίνει και ο ίδιος μέρος του έργου του με γύψινο εκμαγείο στο πρόσωπο, παίρνει τη μορφή του Απόλλωνα και στέκεται πάνω σε ένα άλογο στο κέντρο της γκαλερί. Ένα σχόλιο του, για την απώλεια του αρχαίου κόσμου.