Σε αναμμένα κάρβουνα κάθονται τα μέλη της διαπραγματευτικής ομάδας, διαβλέποντας τον κίνδυνο για «σπάσιμο» στα δύο των διαβουλεύσεων με τους δανειστές και νέες, καταστροφικές καθυστερήσεις.
Η προ ημερών δήλωση του «φίλου» Π. Μοσκοβισί, ότι αυτό που προέχει είναι να κλείσει η αξιολόγηση και όχι τι θα κάνει το ΔΝΤ, σήμανε συναγερμό στην κυβέρνηση, καθώς επανέρχεται στο προσκήνιο το σενάριο που εξετάζουν οι Ευρωπαίοι για αναβολή των αποφάσεων σχετικά με τη συμμετοχή του Ταμείου, έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες, χωρίς να εξηγεί κανείς τι συνιστά «ωρίμανση». Με βάση αυτό το σενάριο, που όπως έχει αποκαλύψει το iefimerida δεν βρίσκει υπό προϋποθέσεις αντίθετο το Βερολίνο, οι συζητήσεις θα περιοριστούν στον σκληρό πυρήνα της τρέχουσας αξιολόγησης, δηλαδή στα εργασιακά, τα ενεργειακά και το δημοσιονομικό «κενό» του 2018.
Το «κλείσιμο» της αξιολόγησης ακόμα και με πολιτική απόφαση, θα «πατήσει» πάνω στο μοντέλο της πρώτης αξιολόγησης, όπου όσα θέματα έμειναν ανοικτά συνέθεσαν λίστες με προαπαιτούμενα, για τη σταδιακή εκταμίευση της δόσης. Το σκεπτικό όσων προωθούν αυτή τη λύση, είναι ότι αποσυμπιέζεται η κατάσταση έστω προσωρινά και «χτίζεται» ένα success story, που μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της για τους επόμενους μήνες.
Το σενάριο αυτό χαρακτηρίζεται ως αρνητικό από την ελληνική πλευρά, η οποία αφού προσγειώθηκε στην πραγματικότητα, υποχρεώθηκε να παραδεχθεί έστω καθυστερημένα ότι χωρίς συμφωνία- πακέτο, δεν μπορεί να ανοίξει η πόρτα του QE, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για το κλίμα αβεβαιότητας και το σχεδιασμό σταδιακής επιστροφής στις αγορές. Επιπλέον, η Αθήνα φοβάται ότι θα «σέρνεται» όντας υπό τη διαρκή ομηρεία των αποφάσεων του ΔΝΤ, το οποίο σε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας με το Βερολίνο, απαιτεί γη και ύδωρ για να επιστρέψει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων.
Και κάτι ακόμα που δεν μπορεί να αγνοεί κανείς. Αν οι διαπραγματεύσεις επικεντρωθούν στον πυρήνα της αξιολόγησης και μόνο- δηλαδή χωρίς να επεκταθούν στα μέτρα για το Χρέος και τα πλεονάσματα από το 2019 και μετά- τότε η Αθήνα έχει κάθε λόγο να φοβάται ότι το παζάρι για την «τρύπα» του 2018 θα πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που θα ήθελε. Η διαφορά με τους Ευρωπαίους είναι περίπου 300 εκατ. ευρώ και δεν χαρακτηρίζεται αμελητέα, ενώ αν βάλει κανείς στην εξίσωση και το ΔΝΤ που ανεβάζει το λογαριασμό στα 500- 600 εκατ. ευρώ και μάλιστα για στόχο πλεονάσματος 1,5% και όχι 3,5%, τότε αντιλαμβάνεται πώς «φουντώνουν» τα σενάρια για πρόσθετα μέτρα ακόμα και για το 2018, πέρα από τον ισχύοντα «κόφτη», που, όπως τονίζουν ευρωπαϊκές πηγές, έχει χαρακτήρα εγγύησης των στόχων και δεν κλείνει από μόνος του τα «κενά» αν αυτά εντοπίζονται εκ των προτέρων.