Τη χαλαρώνει μια βόλτα στου Φιλοπάππου και βάζει αυστηρό πρόγραμμα για να το καταπάτα.
Η Μαρία Πρωτόπαπα προκαλεί συζητήσεις μόνο με τους ρόλους της. Τόσο στο σήριαλ «Η λέξη που δεν λες», όσο και στον θεατρικό «Αύγουστο» που μας ήρθε μες το χειμώνα. Αλλωστε αυτή είναι η δουλειά της.
Όλη η οικογένεια γύρω από το οικογενειακό τραπέζι αναζητούν τον πατέρα που έφυγε χωρίς να αφήσει σημεία ζωής.
Η μητέρα κάνει κουμάντο, είναι βαριά άρρωστη και εξαρτημένη από χάπια. Από γύρω οι τρεις κόρες, άντρες, παιδιά και λοιποί συγγενείς. Όταν η μητέρα σιγά σιγά καταρρέει, η μεγάλη κόρη, που υποδύεται η Μαρία Πρωτόπαπα, αναγκάζεται(;) να πάρει τα ινία.
Τελικά μάλλον έχουν δίκιο αυτοί που λένε πώς όλα τα σημαντικά και ασήμαντα συμβαίνουν γύρω από ένα τραπέζι. «Είναι μια καλή αφορμή για να μαζευτούν οι άνθρωποι που αγαπιούνται» λέει στο iefimerida.gr η Μαρία Πρωτόπαπα.
«Ανθρωποι που εμπλέκονται σε σχέσεις εξάρτησης και το φαγητό συνοδεύει πολύ σοβαρές συζητήσεις, για να καμουφλάρει ίσως τον λόγο της συνάντησης και να μειώσει (επιφανειακά) το βάρος της».
Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το βραβευμένο με τα βραβεία Pulitzer και Tony, θεατρικό έργο «Αύγουστος» του Tracy Letts, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.
Ο «Αύγουστος» αποτελεί το γλαφυρό πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας.
Ένα έργο σκληρό αλλά και αστείο, πικρόχολο αλλά και τρυφερό, δραματικό αλλά συγχρόνως διασκεδαστικό έργο, που έχουμε παρακολουθήσει και στον κινηματογράφο.
Επηρεαστήκατε από την ταινία, όσων αφορά στο ρόλο σας; Παρακολουθήσατε για παράδειγμα τη «μάχη» Μέριλ Στριπ – Τζούλια Ρόμπερτς; «Ναι, επηρεάστηκα, όπως επηρεάστηκα και από το πρώτο Αμερικάνικο θεατρικό ανέβασμα που βρήκα στο δίκτυο. Αυτά τα δύο είναι εντελώς αντίθετα σε ύφος μεταξύ τους, βέβαια».
Το οικογενειακό τραπέζι στρώνεται, η οικογένεια συγκεντρώνεται και η μάχη αρχίζει όταν καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, ανομολόγητα πάθη αναζωπυρώνονται, παλιές έχθρες βγαίνουν στην επιφάνεια, προσβολές ανταλλάσσονται και απειλές εκτοξεύονται. Ένα τυπικό οικογενειακό τραπέζι, στο σπίτι των Γουέστον.
Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε οικογένεια του μέσου θεατή σας φαντάζομαι, τι αποκομίζετε μετά την παράσταση;
«Στο θέατρο δε χρειάζεται πάντα να βλέπουμε την ακριβή αντιγραφή της δικής μας πραγματικότητας. Είναι σημαντικό να νιώθουμε και να κατανοούμε το πολύ ή λίγο διαφορετικό και από μας, αυτό το ξέρουμε ως ενσυναίσθηση πια και να αναγνωρίζουμε πως η ανθρώπινη εμπειρία είναι κοινή για όλους στο βάθος».
Πόσο εύκολο είναι τελικά να γίνουνε τα κορίτσια σαν τη μητέρα τους, που συνήθως επικρίνουν;
«Είμαι σίγουρη και γνωρίζω πως υπάρχουν και πατέρες που επικρίνουν και οι γιοί και οι κόρες τους το κληρονομούν. Η επίκριση είναι το θέμα. Νομίζω πως επικριτικός, γίνεται ο άνθρωπος που συνάντησε πολλά εμπόδια στην εξέλιξή του ή αυτός που έμαθε να ικανοποιεί τους άλλους πριν από τον εαυτό του».
Διαβάζετε τις κριτικές, τις λαμβάνετε υπόψιν;
«Για όσο διάστημα δουλεύω το θέμα μου, όσο παίζεται δηλαδή η παράσταση, δεν ψάχνω να βρω τις απομακρυσμένες από το εργασιακό μου περιβάλλον γνώμες. Δηλαδή, προτιμώ να μαθαίνω από τον σκηνοθέτη, από τον συμπαίκτη, κυρίως από τον εαυτό μου. Γνωρίζω πολύ καλά εάν λειτουργώ ικανοποιητικά ή όχι.
Ωστόσο αργότερα, από όλες τις κριτικές που πέφτουν στην αντίληψή μου, κακές και καλές , εισπράττω ευχάριστα τις πληροφορίες που κρίνω ότι τις χρειάζομαι».
Σας βρίσκουμε και στην τηλεόραση όπου πρωταγωνιστείτε σε ένα από τα πετυχημένα σήριαλ των τελευταίων ετών «Η λέξη που δεν λες» με ένα δύσκολο θέμα. Μελετήσατε περί αυτισμού ή ακόμα, τους Κρητικούς για το ρόλο σας;
«Δεν μου πέρασε από το μυαλό να μελετήσω τους Κρητικούς. Εάν κάτι με επηρέασε ήταν η ζωή στον τόπο και οι συναναστροφές. Με τον αυτισμό ασχοληθήκαμε και σαν ομάδα. Φυσικά, το θέμα είναι τεράστιο. Επειδή ο ρόλος μου είναι μιας ανίδεης μητέρας που πρώτη φορά ακούει λεπτομέρειες, προσπάθησα συνειδητά να συγκρατήσω την πρώτη μου αντίδραση όταν άκουγα π.χ . τους γιατρούς που μας μιλούσαν και να την επαναφέρω στο γύρισμα, με την ίδια αθωότητα».
Είστε από αυτούς που βάζουν στόχους, πλαίσια για τη ζωή, ή όπου σας πάει;
«Ένας πολύ αγαπημένος μου δάσκαλος μας συμβούλευε. 'Να φτιάχνετε ένα αυστηρό και απαιτητικό πρόγραμμα, για να μπορείτε να το καταπατήσετε'. Κάνω και τα δύο».
Έχετε «κλείσει» παράσταση για το καλοκαίρι;
«Οχι δεν έχω κλείσει».
Πως είδατε το γεγονός να μπαίνει επικεφαλής του Υπουργείου Πολιτισμού μία ηθοποιός και στο τιμόνι του Φεστιβάλ Αθηνών ένας πολιτικός;
«Το ζήτημα είναι να έχουν οι άνθρωποι τα προσόντα και τη ζέση να βοηθήσουν, να προσφέρουν, αυτό θα φανεί εν μέρει από το έργο τους. Λέω 'εν μέρει', γιατί δεν πιστεύω πως ένας μόνο κούκος φέρνει την άνοιξη. Οι δουλειές που έχουν αναλάβει δεν είναι μοναχικές».
Και οι προτάσεις σας. Αγαπημένη διαδρομή/βόλτα, μουσική, βιβλίο;
«Βόλτα Φιλοπάππου, βιβλίο «Σιλάνς σιλβουπλέ» της Μαρινέλας Βλαχάκη».
«Αύγουστος» του Tracy Letts, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται οι: Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος, Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση, Aurora Marion.
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή 21:00, Σάββατο, Κυριακή 18:00, 21:00
Θέατρο Χορν, Αμερικής 10, Κολωνάκι Τηλ: 2103612500