Ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής Β’ Αθηνών, Γιώργος Κουμουτσάκος έδωσε μια πιο χαλαρή συνέντευξη στη Σάσα Σταμάτη μιλώντας της ακόμα και για τη μεγάλη αγάπη που έχει στη ροκ μουσική.
Ενδεικτικό είναι πως στη συνάντηση τους ο βουλευτής της ΝΔ πήγε με ένα βινύλιο.
Απόσπασμα της συνέντευξης από την εφημερίδα Freddo.
Τελικά, τι σας ταιριάζει καλύτερα; Ευρωβουλευτής ή βουλευτής στο ελληνικό Κοινοβούλιο;
Η αλήθεια είναι ότι ως ευρωβουλευτής ασχολείσαι με τα θέματα της Ευρώπης, όπως και ως διπλωμάτης ασχολείσαι με τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Οταν όμως μπαίνεις στην εθνική πολιτική και σε έχουν τιμήσει οι πολίτες με την ψήφο τους, το καθήκον και η υποχρέωσή σου είναι να ασχολείσαι με την καθημερινότητά τους. Με το πώς ζουν, ποιες είναι οι ανησυχίες τους, ποια είναι τα προβλήματά τους, ποιες είναι οι φιλοδοξίες τους, τι ονειρεύονται για τα παιδιά τους. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά τα προβλήματα των ανθρώπων είναι τελικά τα μεγάλα ζητήματα. Μεγάλα και εκείνα της εξωτερικής πολιτικής και του εθνικού συμφέροντος, αλλά μεγάλα και τα ζητήματα που απασχολούν τον καθημερινό άνθρωπο. Είναι μέσα στην καρδιά μου και προσπαθώ να ανταποκρίνομαι όσο καλύτερα μπορώ στις προσδοκίες τους.
Εχω μάθει ότι είστε «τρελός» ροκάς, «κολλημένος» με τη μουσική.
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική που έμαθα να αγαπάω από έφηβος με γοήτευσε διά βίου. Ακόμα και σήμερα ακούω ροκ μουσική, με μια ιδιαίτερη αγάπη στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Πλέον αυτή η αγάπη γίνεται και εξοικείωση με τα ονόματα, με τα συγκροτήματα, με τις δισκογραφίες. Βεβαίως δεν ακούω μόνο ροκ μουσική. Ακούω και τζαζ και κλασική. Ακούω πολλή ελληνική μουσική και πρέπει να σας πω ότι όσο περισσότερο την ακούω τόσο περισσότερο με γοητεύει. Αλλά η μεγάλη αγάπη παραμένει εκείνη που σημάδεψε τους εφηβικούς μου χρόνους. Η μουσική που συνόδευσε τα καλύτερά μας χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια της επαναστατικότητας, αλλά και της ωριμότητας.
Εχετε και μια μεγάλη συλλογή από βινύλια.
Ναι. Και όχι μόνο τώρα, που έγινε ξανά της μόδας. Είχα μια συλλογή από την εφηβεία μου και, επειδή τα πρόσεχα από τότε, είναι και τώρα σε κατάσταση να χρησιμοποιηθούν χωρίς πρόβλημα. Η σχέση με το βινύλιο είναι διαφορετική από αυτή με το CD. Είναι το εξώφυλλο, είναι το περιεχόμενο, είναι ότι καθαρίζεις τον δίσκο, προσέχεις να μην τον γρατζουνίσεις. Η σχέση γίνεται πιο ζεστή με τα βινύλια.
Ποιο βινύλιο θα κάνατε δώρο στον Αλέξη Τσίπρα;
Θα διάλεγα ένα άλμπουμ των Who, ενός βρετανικού συγκροτήματος, πολύ γνωστού στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι «Who’s next», δηλαδή «Ποιος είναι ο επόμενος». Μάλιστα, τυχαίνει σε αυτό το άλμπουμ να υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο αφορά περισσότερο τη σχέση των πολιτών με τον κ. Τσίπρα. Ο τίτλος του είναι «Won’t get fooled again», «Δεν θα μας κοροϊδέψουν ξανά». Και τα δύο νομίζω ότι ταιριάζουν. Μπορεί μια μέρα να του τον κάνω δώρο αυτόν τον δίσκο.
Τι είναι αυτό το βινύλιο που φέρατε;
Αυτό το βινύλιο έχει μια μικρή ιστορία. Είναι ένας δίσκος του Rick Wakeman, ο οποίος έπαιζε keyboards στους Yes. Σε μία από τις εκδηλώσεις στις οποίες μιλούσα στον Βύρωνα, που είναι και η παλιά μου γειτονιά, ήρθε ένας νέος κύριος με γένια, που δεν τον αναγνώρισα, και μου είπε: «Είμαι φίλος σου». Προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος ήταν, μου είπε το όνομά του. Πράγματι, αγκαλιαστήκαμε μετά από πολλά χρόνια και αφού κουβεντιάσαμε λίγο, μου είπε: «Θα έρθω από το γραφείο σου, γιατί σου χρωστάω κάτι». Του είπα: «Τι μπορείς να μου χρωστάς επί 25 χρόνια και να το θυμάσαι;». Οταν ήρθε στο γραφείο μου, έφερε αυτό το βινύλιο. Είναι λίγο ταλαιπωρημένο μετά από τόσα χρόνια. Το έχω κρατήσει στο γραφείο μου ως σύμβολο φιλίας και αγάπης για τη μουσική.
Αν δεν ήσασταν διπλωμάτης και πολιτικός, θα μπορούσατε να είσαστε μουσικός παραγωγός;
Τώρα λέτε κάτι που μου είχε πει ένας θείος μου όταν ήμουν 18 χρόνων και είχα τις ανησυχίες μου τις επαγγελματικές, «τι θα κάνω», «πώς θα το κάνω». Μου είπε: «Γιατί ψάχνεσαι, παιδί μου, αφού είναι βέβαιο ότι με τόση αγάπη που έχεις για τη μουσική θα μπορούσες να γίνεις άριστος μουσικός παραγωγός;». Τελικά, είχα τις δικές μου αξιολογήσεις και πήρα τις δικές μου αποφάσεις. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Είστε ο τύπος που θα βάλει τζιν και Τ-shirt και θα πάει σε μια συναυλία;
Αναμφισβήτητα. Αυτό δεν το συζητάω. Υπάρχει ένας κώδικας που πρέπει να σέβεσαι όταν ασκείς ένα λειτούργημα όπως είναι η πολιτική, ειδικά μέσα στον χώρο του Κοινοβουλίου, αλλά αυτός ο κώδικας συμπεριφοράς δεν είναι αυτός που μπορεί να σου επιβάλλει ή να σου ορίζει την καθημερινή σου έκφραση. Πόσω μάλλον όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία ροκ μουσικής ή ελληνικής μουσικής ένα βράδυ Σαββάτου. Παντού πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Να φοράς ό,τι νομίζεις πως σου ταιριάζει.