Είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος ήρωας στην Αγγλία εδώ και περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες (ποιος Χάρι Πότερ και κολοκύθια) και η Σου Τάουνσεντ μονίμως στην κορυφή των μπεστ σέλερ με κάθε της βιβλίο. Στα ημερολόγια του Άντριαν Μολ παρακολουθεί τη ζωή του αδέξιου και μονίμως geek ήρωα από την ηλικία των 13 μέχρι τώρα, που πάσχει από καρκίνο του προστάτη στα 40 κάτι του, σε εννιά βιβλία που είναι πιο θρυλικά. Η Σου Τάουνσεντ έχει χάσει πια μεγάλο μέρος της όρασής της αλλά συνεχίζει ακάθεκτη να ακολουθεί τον Άντριαν Μολ με ιστορίες πατρότητας, χωρισμών, καριέρας στην τηλεόραση ως σεφ, ως τον αιώνιο θαυμαστή της βουλευτίνας των δημοκρατικών Πανδώρας και ως το γιο του πιο προβληματικού ζευγαριού στην Αγγλία. «Θα βγάζω ένα βιβλίο του κάθε δύο ή τρία χρόνια», δηλώνει στον Observer, την ώρα που γράφει το δέκατο της σειράς και δίνει αποκλειστικά μερικές νέες σελίδες από το ημερολόγιο του Άντριαν με αφορμή τον πανζουρλισμό για το βασιλικό γάμο. Απολαύστε το στα ελληνικά: Μάνγκολντ Πάρβα, Λέστερ, μια Κυριακή του Απρίλη, 2011-04-19
Αφού είχα ξαναβάλει τον πατέρα μου στην καρέκλα του, άναψε ένα απ’ τα βρωμοτσίγαρά του και κλαψούρισε: «Η μάνα σου με έγραψε στην οργάνωση ευθανασίας Dignitas, γιε μου. Μόλις μου ανακοίνωσε ότι πρέπει να πάω στην Ελβετία. Το ξέρω ότι είμαι βάρος, αλλά δεν είμαι έτοιμος να πεθάνω. Δεν έχω ακόμα εκμεταλλευτεί όλες μου τις δυνατότητες».Η μητέρα μου άναψε τσιγάρο (κανείς απ’ τους δυο τους δεν μπορεί να μιλήσει χωρίς τσιγάρο) και είπε: «Είναι ένας ξεμωραμένος κωλόγερος».Του έδωσε το τηλεκοντρόλ και τον τσούλησε στο σαλόνι. Η μητέρα μου είπε μ’ έναν δυνατό ψίθυρο: «Ο Σύλλογος Σάλσα με Αναπηρική Καρέκλα οργανώνει μια εκδρομή στη Ζυρίχη με θέμα “Αποφύγετε τον βασιλικό γάμο” και δήλωσα τα ονόματά μας. Γιατί πάντα νομίζει ο πατέρας σου ότι θέλω να πεθάνει;»Έριξα μια ματιά στην κουζίνα: δίπλα στην πόρτα υπήρχε μια ξεχαρβαλωμένη πρίζα με ένα γυμνό καλώδιο, στο ύψος της αναπηρικής καρέκλας, και δίπλα στον βραστήρα ένα τεράστιο μπουκαλάκι παρακεταμόλη, που το έβαλα κάπου να μη το φτάνει ο πατέρας μου.Η μητέρα μου με ρώτησε τι θα έκανα την αργία του βασιλικού γάμου. Της είπα για την περιήγηση στους βικτοριανούς υπόνομους κάτω απ’ το κέντρο του Λέστερ που οργάνωνε η Ομάδα Επιβιωσάντων απ’ τον Προστάτη. Οι υπόνομοι θεωρούνται ένα από τα θαύματα των Ανατολικών Μίντλαντς και ανοίγουν μόνο μια μέρα το χρόνο για τους εξέχοντες πολίτες του Λέστερ. Είπα στη μητέρα μου: «Όταν θα είμαι στους υπόνομους, θα έχω την ευκαιρία να ρωτήσω τον ξεναγό μας για το λογαριασμό του νερού, που μου είναι ακατανόητος. Τους χρωστάω ή μου χρωστάνε;» Δευτέρα
Πήρα την Γκρέισι απ’ το σχολείο. Μου είπε ότι ήταν ενθουσιασμένη. Τη ρώτησα πόσο ενθουσιασμένη ήταν.Μου είπε: «150%, μπαμπά!»Θεέ μου! Η επιρροή του Τζέρεμι Κάιλ και του Σάιμον Κάουελ έχει απλώσει τη διαβολική της επιρροή σε ολόκληρο το δημοτικό σχολείο του Μάνγκολντ Πάρβα. Πληροφόρησα την Γκρέισι ότι «τοις εκατό» σημαίνει 100. Επομένως είναι αδύνατον να έχει κανείς 150%. Με κοίταξε με μια έκφραση που έμοιαζε με οίκτο. Το παιδί ήταν ενθουσιασμένο γιατί η διευθύντρια του σχολείου, η κα Μπουλ, τους είχε ανακοινώσει τα σχέδια του σχολείου για τον εορτασμό του βασιλικού γάμου. Κάθε παιδί θα πάρει ένα αναμνηστικό γάντι φούρνου και η τάξη της Γκρέισι θα τραγουδήσει το «Rehab» της Έιμι Γουάινχαουζ.
Τρίτη
Ο πρόεδρος του ενοριακού συμβουλίου, ο Άρνολντ Μπους, μου ζήτησε να γράψω, να σκηνοθετήσω, να ανεβάσω, να χρηματοδοτήσω, να διαφημίσω και να δημοσιοποιήσω ένα σκετσάκι για τον βασιλικό γάμο. Μιας και δεν έχει απομείνει κανένα δημόσιο κτίριο στο χωριό, συναντηθήκαμε στο σπίτι μου. Είπε: «Να ξέρεις, το έργο πρέπει ν’ ανέβει πριν τις 29. Πάω την κυρά διακοπές στο Σκέγκνες για τη στηθάγχη της, κι έχω νοικιάσει τροχόσπιτο χωρίς τηλεόραση». Έριξε μια ματιά στο σπίτι μου και είπε: «Το θυμάμαι όταν ήταν χοιροστάσιο. Μου άρεσε καλύτερα τότε». Αφού έφυγε, τηλεφώνησα στην πρώην γυναίκα μου, την Ντέζι, και τη ρώτησα αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω την αίθουσα χορού στην έπαυλη του νέου της συζύγου για πρόβες.Μου είπε: «Την αίθουσα χορού τη νοικιάζουμε 3.000 λίρες την ημέρα».Της είπα: «Δεν μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη;»Μου είπε: «Οι πρώην σύζυγοι δεν κάνουν χάρες».Της είπα: «Παλιά, μπορούσες να νοικιάσεις τη μεγάλη αίθουσα της κοινότητας για 3 λίρες κι ένα μπουκάλι Ντετόλ. Και με 50 πέννες χρησιμοποιούσες και το σαμοβάρι».«Το σαμοβάρι!» με χλεύασε. «Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ο Κόμης Τολστόι; Οι φυσιολογικοί άνθρωποι το λένε τσαγιερό».Είπα: «Η κόρη μας θα πρωταγωνιστήσει στο ρόλο της Κέιτ Μίντλετον στο έργο που γράφω για τον βασιλικό γάμο». Η Ντέζι είπε: «Μα εσύ σιχαίνεσαι τη βασιλική οικογένεια. Έλεγες πως είναι παράσιτα που κατατρώνε τις σάρκες του λαού που υποφέρει».Είπα, κοφτά: «Αυτό ήταν πριν γνωρίσω την πριγκίπισσα Άννα, όταν την ξεναγούσαν στο καινούργιο σουπερμάρκετ Waitrose».Η Ντέζι είπε: «Τι σου είπε;»Δίσταζα να το πω στην Ντέζι, αλλά τελικά είπα: «Με ρώτησε πόση ώρα περίμενα και της είπα όχι πολλή. Πρέπει όμως να μου υποσχεθείς ότι δεν θα αποκαλύψεις αυτή την ιδιωτική συνομιλία στα μίντια».Η Ντέζι είπε: «Την ξέχασα κιόλας». Γέλασε και έκλεισε το τηλέφωνο. 5 π.μ. Έγραψα το σκετς απόψε. Είναι πραγματικά πολύ καλό. Το ονόμασα «Πολύ κακό για το τίποτα». Ή μήπως έχει ξαναχρησιμοποιηθεί αυτός ο τίτλος; Κάτι μου θυμίζει.7 π.μ. Μόλις θυμήθηκα ότι το «Πολύ κακό για το τίποτα» το έχει γράψει ο Σάμιουελ Τζόνσον! Άλλαξα τίτλο στο σκετς και το έκανα «Φίλα με, Κέιτ».(Μετάφραση: Μυρτώ Αθανασοπούλου)