Νικητής του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών της γαλλικής Δεξιάς, ο Φρανσουά Φιγιόν εκπροσωπεί τη Γαλλία που έχει ανάγκη κάποιον να την καθησυχάσει.
Πρόκειται για έναν πατέρα πολυμελούς οικογένειας, μιλάει στις καρδιές των ψηφοφόρων της παραδοσιακής Δεξιάς και ως πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας έχει το πλεονέκτημα της γνώσης της εξουσίας.
Η επιλογή του από τους ψηφοφόρους και οπαδούς του κόμματος αποτέλεσε έκπληξη. Ο Φιγιόν είναι η απόδειξη ότι η συντηρητική Δεξιά της Γαλλίας δεν ήθελε να ανατρέψει τα πάντα, αλλά δεν ήθελε να επιστρέψει και στα παλιά πρόσωπα. Ηθελε την αλλαγή μέσα στη συνέχεια. «Χαράζω ένα μονοπάτι, ήρεμα, σοβαρά», ήταν το μόνιμο σύνθημα του Φρανσουά Φιγιόν, σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για την ηγεσία του κόμματος που πιθανόν να τον οδηγήσει στην γαλλική προεδρία, το 2017. «Δεν θα ξεφύγω από τις αρχές μου. Καθοδηγούμαι από εκείνες και εκείνους που θέλουν να αναστήσουν τη Γαλλία», έλεγε και ξαναέλεγε στις ομιλίες του.
Δεξιός, αυταρχικός
Ακούγοντας τις προτάσεις του για την οικονομία, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον Φρανσουά Φιγιόν στο κέντρο της Δεξιάς. Με κάποιες αρχές «αυταρχισμού» σε θέματα ασφάλειας και μετανάστευσης. Ούτε πολύ σωβινιστής, ούτε πραγματικά υπέρμαχος της εθνικής κυριαρχίας, σχεδόν καθόλου επαναστατικός, ο Φιγιόν είναι κυρίως καθησυχαστικός. Σήμερα παρουσιάζεται ο ίδιος στους Γάλλους ως η ενσάρκωση κάποιας ελπίδας, φορέας ενός κύματος ανύψωσης. Αλλά ο Φιγιόν είναι περισσότερο μια λύση, ελλείψει κάτι καλύτερου. Είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης μιας χαρισματικής ηγεσίας στη γαλλική Δεξιά, έναν ρόλο που τον παίζει στην εντέλεια.
Η θεαματική άνοδός του στις δημοσκοπήσεις απέδειξε, για μια ακόμη φορά, την πραγματική δύναμη αυτής της σιωπηρής πλειοψηφίας, η οποία δεν έχει παρουσία στα μίντια αλλά μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στα εκλογικά αποτελέσματα. Πρόκειται για μια σιωπηρή πλειοψηφία, η οποία κατοικεί στις επαρχιακές πόλεις και χωριά, και η οποία δεν συγχωρούσε στον Νικολά Σαρκοζί τις φραστικές του υπερβολές.
Το εκπληκτικό στην περίπτωση του Φρανσουά Φιγιόν είναι ότι ενσαρκώνει την ελπίδα της αλλαγής παρά το γεγονός ότι εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το ...1981. Ενσαρκώνει, ωστόσο, ταυτόχρονα, την εμπειρία ενός ανθρώπου ο οποίος αποδέχτηκε επί χρόνια να παίζει τον δεύτερο ρόλο, πρωθυπουργός στο πλευρό του Νικολά Σαρκοζί ο οποίος τον αποκαλούσε «ο συνεργάτης μου»!, μαθημένος να ταπεινώνει όποιον βρισκόταν δίπλα του.
Η νίκη του Φιγιόν στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών δείχνει ότι οι ψηφοφόροι της Δεξιάς έκαναν κάτι παράδοξο: για να γυρίσουν σελίδα στον Σαρκοζί χωρίς να ψηφίσουν τον Αλέν Ζιπέ, τον οποίο βρίσκουν υπερβολικά κεντρώο και συμβιβαστικό, επέλεξαν τον πρώην πρωθυπουργό του Σαρκοζί. Στέλνοντας, έτσι, σε πρόωρη σύνταξη δύο μεγάλες προσωπικότητες της γαλλικής Δεξιάς.
Η τελευταία φορά που ο Φιγιόν εμφανίστηκε ως παράγοντας ανανέωσης, ήταν το 1989. Τότε, με κάποιους αντάρτες της Δεξιάς, τους οποίους αποκαλούσαν «ανανεωτές», και ήθελαν να πετάξουν από το παράθυρο όλο «τον παλιό πολιτικό κόσμο»: τον Ζισκάρ ντ'Εστέν, τον Ζακ Σιράκ και τον Ρεμόν Μπαρ. Πολλά χρόνια πριν γίνει το ενιαίο κόμμα της Δεξιάς, το UMP, οι «ανανεωτές» ζητούσαν ένα ενιαίο κόμμα ώστε να κερδίσουν επιτέλους το σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο βρισκόταν αδιάλλειπτα στην εξουσία από το 1981. Aπό εκείνη την εποχή ο Φιγιόν ήταν υπερβολικά φιλελεύθερος. Και αυτό δεν έχει αλλάξει ως σήμερα.