Είδαμε: «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» με Καταλειφό -Πολλοί οι λόγοι για να το επιλέξεις [εικόνες]

Μόνιμο στέκι τα τελευταία χρόνια για τον Δημήτρη Καταλειφό το θέατρο Εμπορικόν, εκεί όπου αυτή τη σεζόν πρωταγωνιστεί στο έργο του Αρθουρ Μίλλερ, «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».

Ένα κείμενο του 1947, απόλυτα σημερινό και ερμηνείες που σε καθηλώνουν από το πρώτο λεπτό.

Σε αυτή την οικογένεια τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Παράσταση συνόλου

«Κεντάει» ο Καταλειφός που πλέον δεν υποδύεται τον ρόλο του, τον ζει. Παρακολουθώντας τι γίνεται πάνω στη σκηνή, νομίζεις ότι βλέπεις έναν διάλογο, έναν τσακωμό, πλάι σου στο δρόμο.

Εξαιρετικής ικανότητας η Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου μεταμορφώνεται από μοιραία γυναίκα, σε γλυκιά μητέρα και ταυτόχρονα σε τραγικό πρόσωπο.

Έκπληξη της παράστασης ο Γιώργος Βουρδαμής, ο γιος της οικογένειας, ρόλος με πολλά υποκριτικά σκαμπανεβάσματα, τραγικό και αυτός πρόσωπο, που ζει στην άγνοια για το παρελθόν, αλλά και τη σιγουριά που του δίνουν τα πλούτη του πατέρα του.

Θα λέγαμε κάτι σαν σύγχρονη τραγωδία. Ο πόλεμος, η πτώση των 21 πιλότων και ένας γιος νεκρός.

Τα τελευταία χρόνια χύθηκε πολύ αίμα γύρω από τους πρωταγωνιστές, που πίνουν σημειολογικά κόκκινο χυμό σταφύλι, μιλώντας για τα δεινά τους.

Εκρήξεις των πρωταγωνιστών που σου «δένουν» το στομάχι, ένας «απαγορευμένος» έρωτας και ένα δέντρο που το έριξε ο άνεμος και σημειολογικά σηματοδοτεί το τέλος.

Μυστικά και ψέματα μιας οικογένειας, ένα παρελθόν που απειλεί το παρόν της και βέβαια, όταν ανασυρθεί η αλήθεια στο φως, είναι πολύ αργά για όλους.

Αναγνωρίσιμα ζητήματα και χαρακτήρες, ξετυλίγουν οικίες εικόνες για την ατομική ευθύνη, την κοινωνική και τελικά τα όρια, του πού αρχίζει και πού τελειώνει το δημόσιο συμφέρον.

Δικαιούμαστε εν ονόματι της προστασίας των δικών μας ανθρώπων να παραγνωρίζουμε το συμφέρον του συνόλου; Πού βάζει ο καθένας μας τις διαχωριστικές του γραμμές;

Ατμόσφαιρα μεταπολεμική. Από τις περιγραφές και τις συνομιλίες, έχεις φτιάξει την εικόνα ενός πλούσιου σπιτικού, γιατί έπιπλα και αντικείμενα δεν υπάρχουν, και απο το αποτέλεσμα δεν χρειάζονται κιόλας.

Είναι εργοστασιάρχες, ευτυχισμένη φαινομενικά οικογένεια, με βαριά για όλους τη σκιά του νεκρού τους παιδιού στον πόλεμο, αλλά και ένα σκάνδαλο πίσω στο '40, με μία παρτίδα ελαττωματικούς κυλίνδρους από το εργοστάσιο τους, που οδήγησε στη συντριβή 21 αεροσκάφη.

Ο συνεταίρος στο εργοστάσιο βρίσκεται φυλακή, ωστόσο η αλήθεια δεν μπορεί να μείνει για πολλή θαμμένη και όταν αποκαλυφθεί, παρασύρει την οικογένεια στην λυτρωτική κάθαρση.

Μερίδιο στην επιτυχία της παράστασης και για τους δεύτερους ρόλους, τους γείτονες του σπιτιού, που ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος έχει βάλει να κάθονται ανάμεσα στο κοινό και να παρεμβαίνουν όπου χρειάζεται.

Μία παράσταση συνόλου. Αξίζει.

Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Μόσχος

Πρωταγωνιστούν:
Τζο Κέλλερ: Δημήτρης Καταλειφός
Κέητ Κέλλερ: Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
Κρις Κέλλερ: Γιώργος Βουρδαμής
Ανν Ντήβερ: Δανάη Επιθυμιάδη
Τζωρτζ Ντήβερ: Κώστας Βασαρδάνης
Δρ. Τζιμ Μπέηλις: Δημήτρης Καραμπέτσης
Σου Μπέηλις: Ευγενία Αποστόλου
Φρανκ Λούμπεϊ: Γιώργος Τζαβάρας
Λύντια Λούμπεϊ: Ιωάννα Πιατά

«Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλλερ
Θέατρο Εμπορικόν
Σαρρή 11, Ψυρρή
Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ Α.Ε.