Η Οργάνωση «Επαναστατική Αυτοάμυνα» ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση με χειροβομβίδα στη Γαλλική πρεσβεία την περασμένη Πέμπτη. Παράλληλα ανέλαβε την ευθύνη για τους πυροβολισμούς με καλάσνικοφ κατά της πρεσβείας του Μεξικού τον Αύγουστο, αλλά και την επίθεση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στις 25 Μαΐου 2014.
Με ανάρτηση στην ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου indymedia με ένα μακροσκελές κείμενο, οι συντάκτες, περιγράφουν πώς έκαναν το χτύπημα στην πρεσβεία της Γαλλίας, απέναντι από τη Βουλή, γιατί επέλεξαν να χτυπήσουν εκείνη την ώρα και γιατί επέλεξαν εκείνο τον στόχο. Με κυνικό τρόπο αναφέρονται και στον τραυματισμό του ειδικού φρουρού από την χειροβομβίδα που πέταξαν.
«Ο τραυματισμός του μπάτσου μπροστά στη γαλλική πρεσβεία είναι παρανυχίδα μπροστά στη καθημερινή τρομοκρατία των αφεντικών» αναφέρουν.
Επιπλέον, εξαπολύουν απειλές κατά πάντων ενώ καταλήγουν: «Το πρώτο άρθρο του δικού μας οικονομικού προγράμματος λέει: Θα καρφώσουμε στο σανίδι τους στυγνούς εκμεταλλευτές και τους ξετσίπωτους πολιτικάντηδες που εμφανίζονται σαν λαϊκοί σωτήρες».
Το κείμενο ανάληψης ευθύνης
Έμπρακτη τοποθέτηση της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας για ένα νέο διεθνές επαναστατικό κίνημα
Τη κυριακή 31 Αυγούστου λίγη ώρα πριν ξημερώσει πραγματοποιήσαμε μια ένοπλη παρέμβαση ενάντια στο μεξικάνικο κράτος πυροβολώντας το κτίριο της πρεσβείας του στην Αθήνα.
Την Τετάρτη 9 Οκτώβρη στις πέντε παρά τέταρτο πμ πραγματοποιήσαμε άλλη μια ένοπλη παρέμβαση, ενάντια στο γαλλικό κράτος ρίχνοντας μια χειροβομβίδα δίπλα στη σκοπιά της πρεσβείας του στην Αθήνα, απέναντι από τη βουλή.
Ταυτόχρονα, αυτές οι δυο επιθετικές δράσεις της οργάνωσής μας, μαζί με τη πρώτη ένοπλη παρέμβαση στις 25 Μάη 2014 ενάντια στο ΠΑΣΟΚ, αναιρώντας στη πράξη την ένοπλη κυριαρχία του ελληνικού κράτους εκφράζουν το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης και της καταστροφής των εξουσιαστικών θεσμών εδώ και τώρα.
Για να συγκροτήσουμε ένα διεθνές επαναστατικό κίνημα με σταθερές βάσεις πρέπει να μελετήσουμε τις ήττες του παρελθόντος. Πρέπει να εστιάσουμε στις αντιφάσεις των προηγούμενων κινημάτων και να αναλύσουμε τη δυναμική του ταξικού ανταγωνισμού σήμερα σαν αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης. Η ολοκληρωτική καπιταλιστική επίθεση σε όλο το πλανήτη, που ξεκίνησε πριν δυόμισι δεκαετίες συνδέεται με τη ριζική κρίση του σοσιαλιστικού κινήματος.
Την Τετάρτη 9 Οκτώβρη στις πέντε παρά τέταρτο πμ πραγματοποιήσαμε άλλη μια ένοπλη παρέμβαση, ενάντια στο γαλλικό κράτος ρίχνοντας μια χειροβομβίδα δίπλα στη σκοπιά της πρεσβείας του στην Αθήνα, απέναντι από τη βουλή.
Η κύρια αντίφαση που διέλυσε το επαναστατικό κύμα του 20ού αιώνα είναι ο κρατισμός. Ο κοινοβουλευτισμός, η κομματική δικτατορία και παράλληλα η καταστολή της εργατικής αυτοοργάνωσης σφήνωσαν την αστική εξουσία μέσα στα σπλάχνα των κοινωνικών επαναστάσεων από τη γαλλική επανάσταση και πέρα.
Η επανάσταση στη Ρωσία ποδηγετήθηκε από μια πολιτική και τεχνοκρατική ελίτ. Η καταστολή της εξέγερσης της Κροστάνδης και της επανάστασης στην Ουκαρανία το 1921 έδειξε νωρίς το αδιέξοδο του κρατικού σοσιαλισμού. Μετά το 2ο ιμπεριαλιστικό πόλεμο το σοσιαλιστικό διακρατικό μπλοκ με επίκεντρο τη Ρωσία αναδιαρθρωνόταν σταδιακά ενσωματώνοντας στοιχεία καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Το 1989 ολοκληρώθηκε η πορεία προς τον ωμό καπιταλισμό. Οι πόροι και η εργατική δύναμη των σοσιαλιστικών κρατών παραδόθηκαν στο ιδιωτικό πλιάτσικο από τη κομματική και τεχνοκρατική ελίτ. Ο εθνικισμός που συντηρήθηκε μέσα στους κρατιστικούς συσχετισμούς, έγινε πολεμικό εργαλείο για το πλιάτσικο και την επακόλουθη επέλαση του πολυεθνικού κεφάλαιου.
Στην Ελλάδα το επαναστατικό κίνημα πλήρωσε πολύ ακριβά τη κυριαρχία της κρατιστικής σχολής. Το Δεκέμβρη του 1944 το λαϊκό κίνημα στην Αθήνα αφέθηκε απομονωμένο και σχεδόν άοπλο να τσακιστεί από τα στρατεύματα της Βρετανίας και τους ντόπιους φασίστες. Στη συνέχεια το ΚΚΕ συνθηκολόγησε με τη μοναρχοφασιστική δημοκρατία και παρέδοσε τα όπλα της αντίστασης, εγκαταλείποντας τις αγωνιζόμενες μάζες στην εξοντωτική κρατική και παρακρατική τρομοκρατία. Το εθνικό μέτωπο ήταν εγγύηση ήττας της κοινωνικής επανάστασης.
Το ΚΚΕ ξαναπήρε τα όπλα το 1946 για να περισώσει το κομματικό μηχανισμό. Για την επανάσταση ήταν πολύ αργά. Για το κόμμα αρκούσαν οι μάχες οπισθοφυλακών στα διακρατικά σύνορα και ο εγκλωβισμός των αγωνιστών στη προσφυγιά και την εξορία. Από τότε η κομματική αριστερά δεν ξανασήκωσε ντουφέκι. Στον αντιδικτατορικό αγώνα το ΚΚΕ απουσίαζε. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε αντιδραστική στάση. Περίμενε την έλευση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για να μπει στη καθεστωτική σκηνή και να καταλήξει δεκανίκι του κεφάλαιου και της κρατικής καταστολής.
Η σημερινή όψη του διακρατικού συστήματος κυριαχίας αντανακλά τη πλήρη αφομοίωση του κρατικού σοσιαλισμού στο καπιταλιστικό κόσμο. Η αστική τάξη παγκόσμια, ξεμπερδεύοντας με την αντίφαση του κρατικού σοσιαλισμού, ήταν ελεύθερη να λεηλατήσει τα καταπιεσμένα στρώματα και το δημόσιο και φυσικό πλούτο χωρίς περιορισμούς και προσχήματα. Το σύνολο των πελατειακών εξαρτήσεων και εγγυήσεων επιβίωσης που ονομάστηκε «κοινωνικό κράτος» έγινε άχρηστη δαπάνη. Τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα επίσης μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, εφόσον η πολιτική και οικονομική ελίτ απέκτησε το μονοπώλιο της βίας. Η ταξική κυριαρχία αποκάλυψε τα ριζικά στυγνά χαρακτηριστικά της.
Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός μέρα με τη μέρα βαθαίνει την δομική κρίση του συστήματος κυριαρχίας.
Είναι κρίση οικονομική: Κρίση υπερσυσσώρευσης, εκτεταμένης απαξίωσης κεφαλαίων και ολόκληρων κρατών, κατακόρυφης υποτίμησης της εργασίας και αποκλεισμού τεράστιων κοινωνικών κομματιών.
Είναι κρίση πολιτική: Η πολιτική διαχείριση σήμερα αφορά τους εκμεταλλευόμενους μόνο από μια εχθρική θέση, σαν θύματα του εξουσιαστικού ανταγωνισμού. Η διαμεσολάβηση έχασε κάθε αξιοπιστία. Την θέση της κατέλαβαν οι τρομοκρατικές πολιτικές επιβολής ταξικής ειρήνης. Η κρίση αντιπροσώπευσης έγινε κρίση προοπτικής.
Το Γαλλικό κράτος βρίσκεται στη πρώτη γραμμή του ληστρικού καπιταλιστικού πολέμου ενάντια στο πλανήτη.
Είναι κρίση πολιτισμού: Η οικονομική και κοινωνική κρίση ξεπερνιέται με τη καταστροφή και την αυτοκαταστροφή. Ο ανταγωνισμός για τα κέρδη έχει ανάγκη το πόλεμο. Τα κράτη πάντα αιματοκυλούσαν το κόσμο έξω από τα σύνορά τους, για τα συμφέρντά τους. Τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη στη φάση της αποικειοκρατίας, στη φάση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και στη φάση του «ψυχρού» πολέμου μετέφεραν τον άγριο ταξικό πόλεμο στον 3ο κόσμο, στηρίζοντας την ταξική ειρήνη μέσα στα σύνορά τους με εθνικές πολιτικές. Σήμερα όμως ο ταξικός πόλεμος εκρήγνυται και στη καπιταλιστική ενδοχώρα.
Η πολυεθνική και πολυφυλετική εργατική τάξη φυλακίζεται σε γκέτο, στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές. Οι εθνικές εγγυήσεις έχουν ισοπεδωθεί. Τα ντόπια κομμάτια της εργατικής τάξης εξαθλιώνονται μαζί με τους μετανάστες. Τα μεσοστρώματα προλεταριοποιούνται. Οι δημόσιοι πόροι κι ο φυσικός πλούτος λεηλατούνται. Οι δολοφονικοί μηχανισμοί των καπιταλιστικών δημοκρατιών χτυπάνε απροκάλυπτα.
Το Γαλλικό κράτος βρίσκεται στη πρώτη γραμμή του ληστρικού καπιταλιστικού πολέμου ενάντια στο πλανήτη. Προστατεύει τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και τις επενδύσεις του στη Β.Αφρική και τη Μ.Ανατολή με στρατιωτικές επεμβάσεις και κάθε είδους υποστήριξη σε αντεπαναστατικές δυνάμεις. Ο γαλλικός μιλιταρισμός είναι βασικός πυλώνας του ΝΑΤΟ και της στρατιωτικής πτέρυγας της ΕΕ.
Στη γαλλική επικράτεια χτυπάει το κοινωνικό κίνημα με στρατιωτικά μέσα εκεί που εκπονεί κερδοσκοπικά σχέδια καταστροφικά για το φυσικό περιβάλλον και τις τοπικές κοινότητες. Πρόσφατες περιπτώσεις, οι απόπειρες κατασκευής αεροδρομίου στη Notre-Dame-des-Landes και φράγματος στο Testet. Στο τελευταίο σημείο, στο δάσος της Siven δολοφονήθηκε στις 25 Οκτώβρη του 2014 ο διαδηλωτής Ρεμί Φρες από ευθύα βολή δακρυγόνου της γαλλικής χωροφυλακής.
Με τα ίδια στρατιωτικά μέσα το γαλλικό κράτος προσπαθεί επί μήνες να εκκενώσει τη μεγάλη προσφυγική κοινότητα του Calais δίπλα στα θαλάσσια σύνορα με τη Βρετανία, για να μεταφέρει τους κατοίκους της σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το καλοκαίρι του 2016 το γαλλικό κράτος χτυπούσε τη κοινωνική εξέγερση ενάντια στους νέους αντεργατικούς νόμους, με χημικό πόλεμο, πλαστικές σφαίρες, μαζικές συλλήψεις και βασανιστήρια, αφήνοντας εκατοντάδες τραυματίες. Οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν τόσο με τους μπάτσους, όσο και με τα κατασταλτικά όργανα των θεσμικών συνδικάτων που επιχείρησαν να αναχαιτίσουν τη διάχυτη αντικρατική οργή.
Φωτογραφίες: Menelaos Myrillas / SOOC
Πώς χτυπήσαμε την Γαλλική πρεσβεία
Απέναντι από τη γαλλική πρεσβεία την ώρα της επίθεσής μας ήταν παρκαρισμένη μια κλούβα των ΜΑΤ και ένα ασφαλίτικο. Ένας σκοπός της κλούβας στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σημείο που σταματήσαμε για να ρίξουμε τη χειροβομβίδα δίπλα στη σκοπιά της πρεσβείας. Δεν μπόρεσαν γιατί δεν μπορούσαν να εμποδίσουν την αποφασιστικότητά μας.
Με αυτή την ένοπλη παρέμβαση στέλνουμε ένα μήνυμα στους εκμεταλλευόμενους και τους αποκλεισμένους όλης της γης: Το κράτος είναι ένας γίγαντας με πύλινα πόδια. Οι στρατοί των αφεντικών είναι ανίσχυροι απέναντι στην ορμή των επαναστατημένων. Να απαντήσουμε στις απάνθρωπες πολεμικές πρακτικές των καθεστώτων με την ένοπλη αντίσταση και την επαναστατική οργάνωση . Το Μάρτη του ’14 είπαμε: «Η βαρβαρότητα των οργάνων της εξουσίας θα τσακιστεί από τη δύναμη των όπλων της αντίστασης». Σήμερα είμαστε πιο έτοιμοι να περιφρουρήσουμε τους αγώνες μας ενεργητικά.
Η υποκρισία της αστικής δημοκρατίας ξεγυμνώνεται με το καθεστώς εξαίρεσης που επιφυλάσει για τους αιχμάλωτους αγωνιστές. Ο λιβανέζος αγωνιστής Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά βρίσκεται στις γαλλικές φυλακές από το 1984 μετά από ένα μπαράζ επιθέσεων ενάντια στο αμερικάνικο και στο ισραηλινό κράτος. Σύμφωνα με τους γαλλικούς νόμους έπρεπε να αποφυλακιστεί από το 1999. Αλλά η κράτησή του Αμπνταλά παρατείνεται παράνομα επειδή παραμένει ένας αμετανόητος επαναστάτης.
Δεξιοί κι αριστεροί διαχειριστές εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές που υπαγορεύουν τα επιτελεία του χρηματοπιστωτικού κεφάλαιου και τις ίδιες πολιτικές καταστολής. Αν δεν ήταν ο Ολάντ, θα ήταν μια άλλη μαριονέτα. Αυτός είναι ο απόλυτος κανόνας στις σημερινές συνθήκες.
Στις ΗΠΑ με πρόεδρο τον Ομπάμα πολλαπλασιάστηκαν οι κρατικές δολοφονίες άφρο- και λατινο-αμερικάνων που δεν ανήκουν στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Σήμερα στις ΗΠΑ η άγρια μαζική απεργία των φυλακισμένων ενάντια στη δουλεία αντιμετωπίζει όλη τη γκάμα των κατασταλτικών μεθόδων.
Ο τραυματισμός του μπάτσου μπροστά στη γαλλική πρεσβεία είναι παρανυχίδα μπροστά στη καθημερινή τρομοκρατία των αφεντικών
Το μεξικάνικο κράτος είναι μια τρανταχτή έκφραση του ολοκληρωτισμού με δημοκρατικό προσωπείο. Για έναν αιώνα εναλλάσονται στη διακυβέρνηση δυο πολιτικές κλίκες. Από το 1919 που η αστική και φεουδαρχική αντίδραση σταμάτησε τη ζαπατιστική επανάσταση το μεξικάνικο κράτος σφάζει τις ιθαγενικές κοινότητες και το κοινωνικό κίνημα με στρατιωτικές επιχειρήσεις και παραστρατιωτικές οργανώσεις των τσιφλικάδων και των τοπικών αρχόντων.
Το νέο ζαπατιστικό κίνημα που εκδηλώθηκε στην επαρχία Ciapas το 1994 αντιμετωπίζει δυο δεκαετίες τώρα τη δολοφονική δράση του μεξικάνικου κράτους και παρακράτους. Πριν δυο χρόνια η τοπική αστυνομία της πολιτείας Guerrero με τη βοήθεια μιας συμμορίας δολοφόνησε και εξαφάνισε 43 φοιτητές. Τον Ιούνη του 2016 η απόπειρα ένοπλης καταστολής της εξέγερσης των εργαζόμενων στην εκπαίδευση στην Oaxaca άφησε δεκάδες νεκρούς και εξαφανισμένους και εκατοντάδες τραυματίες. Βασανισμοί, βιασμοί, δολοφονίες και εξαφανίσεις είναι η καθημερινή πρακτική του μεξικάνικου κράτους.
Η επίθεση στην μεξικάνικη πρεσβεία
Με την επιθετική δράση μας ενάντια στο μεξικάνικο κράτος απευθυνόμαστε σ’ εκείνους που αγωνίζονται κάπου μακριά ή εδώ δίπλα: Η κοινωνική επανάσταση δεν έχει σύνορα. Να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του απέναντι στη κρατική τρομοκρατία. Με το ένα χέρι παίρνουμε το ντουφέκι και με το άλλο χέρι δενόμαστε με τους καταπιεσμένους όλης της γης.
Η ένοπλη παρέμβαση στο κτίριο της μεξικάνικης πρεσβείας στη πλατεία Κολωνακίου πραγματοποιήθηκε μια βδομάδα μετά την 20ή επέτειο της δολοφονίας του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου από τα ΕΚΑΜ. Οι νεκροί του κοινωνικού πολέμου εμπνέουν τους αγώνες μας. Δεν συγχωρούμε τα εγκλήματα της εξουσίας.
Το ελληνικό κράτος συνεχίζει τη κατασταλτική πολιτική του με τα ίδια τρομοκρατικά μέσα. Το πρώτο δείγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν η δολοφονική μεθόδευσή της ενάντια στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων την άνοιξη του 2015. Για να διατηρήσει τους ειδικούς αντεπαναστατικούς νόμους, για να νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια για την αρπαγή βιολογικού υλικού, για να παρατείνει την ομηρία συγγενών κρατουμένων, για να συνεχίσει τη δολοφονική κράτηση του Σάββα Ξηρού παρά τις αναπηρίες του, με τις υποδείξεις της αμερικάνικης κυβέρνησης, οδήγησε επανειλημμένα δυο απεργούς πείνας (Μιχάλης Νικολόπουλος και Παναγιώτης Αργυρού) στο όριο του θανάτου. Η ωμή αντίδραση ενάντια στο πολιτικό αγώνα των κρατούμενων αγωνιστών ξεκίνησε με εισβολές σε σπίτια αλληλέγγυων και ολοκληρώθηκε με το πολυήμερο αστυνομικό αποκλεισμό και τελικά την εκκένωση της κατειλημμένης Πρυτανείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παριστάνοντας ακόμα ότι είναι ένα εξωσυστημικό κόμμα, παίρνει αποστάσεις από τις πολιτικές ευθύνες του. Εμείς λέμε, το κουτόχορτο τελείωσε.
Οι εκβιαστικές προσωρινές απαγωγές αγωνιστών από κλιμάκια της ασφάλειας συνεχίζονται. Ειδικά σε μέρες μεγάλων κινητοποιήσεων όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου αυτές οι κρατικές απαγωγές γίνονται μαζικά.
Τους τελευταίους μήνες εντείνεται η πρακτική του απροκάλυπτου βασανισμού καταπιεσμένων και αγωνιστών (νεαροί Ρομά στο ΑΤ Κουκακίου, νεαροί μετανάστες από μια αυτοοργανωμένη δομή στέγασης στο ΑΤ Ομονοίας, πολιτική καταστολή σε Κομοτηνή και Αγρίνιο, εισβολή και συλλήψεις στην αυτοοργανωμένη γειτονιά των Προσφυγικών Λ.Αλεξάνδρας, δολοφονία του πρώην κρατούμενου μετανάστη Pellumb Marnikollaj στο ΑΤ Πατησίων). Επιπλέον επανέρχεται στο προσκήνιο, με πολλά πρόσφατα επεισόδια η απροκάλυπτη συνεργασία μπάτσων και φασιστών. Η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία εντάσονται πάντα σ’έναν ενιαίο κρατικό σχεδιασμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιπλέον ευκολία στην επιστράτευση όλων των αντιδραστικών μηχανισμών. Παριστάνοντας ακόμα ότι είναι ένα εξωσυστημικό κόμμα, παίρνει αποστάσεις από τις πολιτικές ευθύνες του. Εμείς λέμε, το κουτόχορτο τελείωσε. Το δηλώσαμε όταν επιτεθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ, εστιάζοντας στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ:
«Κάθε στέλεχος του κρατικού μηχανισμού έχει προσωπική ευθύνη για τα εγκλήματα της εξουσίας. Αυτοί που καταπιέζουν τους εργαζόμενους. Αυτοί που χτυπάνε τους κοινωνικούς αγώνες. Τα όργανα που φυλάνε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των μηχανισμών καταστολής. Οι βουλευτές που ψηφίζουν τα νέα μέτρα για τις φυλακές και ο πρόεδρος του καθεστώτος που θα βάλει την υπογραφή του. Το ταξικό κίνημα έχει τη δύναμη να τιμωρήσει τους προστάτες της αστικής τάξης έναν έναν όπως τους αξίζει.
Οι σφαίρες που καρφώσαμε στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ ήταν μια πρόγευση για τους εξουσιαστές. Όλοι οι λογαριασμοί της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης θα πληρωθούν».
Ο τραυματισμός του μπάτσου μπροστά στη γαλλική πρεσβεία είναι παρανυχίδα μπροστά στη καθημερινή τρομοκρατία των αφεντικών και στη διάχυτη και διαρκή στρατιωτική κατοχή του δημόσιου χώρου, μπροστά στις χουντικές μεθόδους πολιτικής καταστολής, μπροστά στη πολεμική διαχείριση του μαζικού κινήματος, στο χημικό βομβαρδισμό και τα βασανιστήρια. Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας βάζει όλες τις δυνάμεις της και καλεί στη συγκρότηση της πλατιάς ένοπλης κοινωνικής αντίστασης. Για να τσακίσουμε την τρομοκρατία και τη κυριαρχία των εκμεταλλευτών. Μια χειροβομβίδα για κάθε δακρυγόνο. Δυο σφαίρες για κάθε μπάτσο ή φασίστα που σηκώνει χέρι.
Το ελληνικό κράτος σήμερα οξύνει την ληστρική πολιτική του με νέα μνημονιακά προγράμματα. Βαθαίνει τη πολεμική συμμαχία με το ισραηλινό κράτος που κρατάει έναν ολόκληρο λαό φυλακισμένο και πεινασμένο με καθημερινές δολοφονίες και στρατιωτικό εποικισμό. Στηρίζει επίσημα την αντεπαναστατική τρομοκρατία του φασιστικού τουρκικού κράτους που βομβαρδίζει πόλεις μέσα στα σύνορά του, που φυλακίζει κάθε αντιπολιτευτική φωνή και που έχει εισβάλει στη Συρία.
Το ελληνικό κράτος είναι υποτακτικό προς τους ισχυρούς εταίρους του και τα ντόπια και διεθνή καπιταλιστικά τραστ, γιατί η οικονομική επιβίωσή του στη φάση της κυριαρχίας του υπερσυσσωρευμένου κεφάλαιου είναι εξαρτημένη. Υποτακτικότητα προς το μεγάλο κεφάλαιο, συμμετοχή στο διακρατικό μιλιταρισμό που δρα στη περιοχή και ταυτόχρονα εθνικισμός στο εσωτερικό για να επιβάλει ταξική ειρήνη.
Η γενική κρίση γίνεται αδιέξοδο για την αστική δημοκρατία. Η ογκώδης αποχή από τις εκλογές είναι δομική έκφραση της συστημικής κρίσης. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος απαντιέται αντανακλαστικά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ με όξυνση του ταξικού αποκλεισμού. Η εκβιαστική αντιπροσώπευση που μέχρι χθες αποσυμπίεζε τον ταξικό ανταγωνισμό, έχει δώσει τη θέση της στη κοινοβουλευτική ολιγαρχία με τις ολοκληρωτικές πολιτικές της. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται από όλο και πιο κλειστές προνομιούχες μειοψηφίες για να εφαρμόσουν κεντρικά οικονομικά προγράμματα.
Το ’14 η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας χτύπησε λίγες ώρες πριν τις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ ως κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κρατικού ολοκληρωτισμού, που σαν συνέταιρος των νεοφασιστών της δεξιάς είχε το ρόλο ενός δημοκρατικού προσωπείου για την άγρια καπιταλιστική επίθεση. Με αυτή την ένοπλη παρέμβαση προτάξαμε μια σειρά βασικών διεκδικήσεων ενάντια στην ταξική καταπίεση και τη καταστολή:
-Να αποσυρθεί ο νόμος για τις φυλακές τύπου Γ. -Να καταργηθεί ο «αντιτρομοκρατικός». -Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. -Να σταματήσει το πογκρόμ κατά των μεταναστών.
Το ΠΑΣΟΚ απάντησε στις διεκδικήσεις της οργάνωσής μας με ένα κρεσέντο ολοκληρωτισμού: «Παρεμβάσεις στο νομοθετικό έργο μέσω απειλών και πυροβολισμών, προς όφελος τρομοκρατών, δεν γίνονται αποδεκτές. Η Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός δεν απειλούνται. Το κείμενο της προκήρυξης επιβεβαιώνει απλώς την ανάγκη ύπαρξης σωφρονιστικών καταστημάτων τύπου Γ’». Έτσι δείξαμε τη δομική σχέση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού με τις πολιτικές καταπίεσης, εκμετάλλευσης και καταστολής.
Τον Αύγουστο το ΒΗΜΑ υπερασπιζόταν με καθημερινά πρωτοσέλιδα την ψευδεπίγραφη δημοκρατία του Ερντογάν, όταν όλος ο κόσμος καταλάβαινε ότι η τελευταία απόπειρα πραξικοπήματος ήταν σταγόνα στον ωκεανό του φασιστικού τουρκικού κράτους. Γιατί αυτή η αγάπη για το καθεστώς του Ερντογάν και των Γκρίζων Λύκων, που συνδέεται σε όλα τα επίπεδα με το Ισλαμικό Χαλιφάτο; Γιατί η πολιτική και οικονομική ελίτ του ελληνικού κράτους βλέπει τη πτώση της να πλησιάζει. Βλέπει τα καταπιεσμένα στρώματα να συνειδητοποιούν ότι ο καπιταλισμός είναι μια στυγνή δικτατορία κι ότι το ντόπιο πολιτικό σύστημα έφαγε τα ψωμιά του. Σ’αυτό το πανικό η ελίτ του ελληνικού κράτους ταυτίζεται με το σφαγέα γείτονά της και κουνάει τη ξεφτυλισμένη σημαία της δημοκρατίας.
Το Μάϊο του 1974 ένας από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, ο Ν.Μακαρέζος, υπέβαλε στο στρατηγό Γκιζίκη ένα «άκρως απόρρητο» υπόμνημα «δια την ηγεσίαν των ενόπλων δυνάμεων». Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε το ’75 από το Σταύρο Ψυχάρη (τότε πολιτικός συντάκτης στο ΒΗΜΑ και τώρα διευθυντής στον οργανισμό Λαμπράκη). Οι προτάσεις του αρχιχουντικού ξεκινούσαν έτσι:
«1. Να συγκροτηθή αμέσως ισχυρά κυβέρνησις εθνικής σωτηρίας, με τα ικανώτερα εκ των στελεχών, τα οποία διαθέτει η χώρα, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, αποκλεισμένων, βεβαίως, των αναρχικών.
2. Να κηρυχθή είς είδος πανστρατιάς. Άπαντες οι δυνάμενοι να βοηθήσουν, δέον να επιστρατευθούν. Δεν υπάρχουν Δεξιοί-Κεντρώοι-Αριστεροί, όπως ακριβώς διεκήρυξεν η Επανάστασις της 21ης Απριλίου. Υπάρχουν μόνον Έλληνες και αναρχικοί ανατροπείς. Οι τελευταίοι να απομονωθούν και οι λοιποί να συνεργασθούν διά να βοηθήσουν…
3. Συγκεκριμένως η αποστολή της κυβερνήσεως αυτής θα έδει να είναι: …
ζ. Να δημιουργήσει τας προϋποθέσεις διά την ανανέωσιν των πολιτικών μας δυνάμεων.
η. Να οδηγήσει το ταχύτερον δυνατόν, εις τας βουλευτικάς εκλογάς…»
Η πρόσφατη εκλογή του Τραμπ στη προεδρία των ΗΠΑ και η ενδυνάμωση των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη αντανακλούν το δομικό ξεγύμνωμα της αστικής δημοκρατίας. Η προγραμματισμένη ομιλία του Ομπάμα μπροστά από την ακρόπολη θα είναι η τελευταία πράξη ενός κύκλου εξήντα χρόνων προσπαθειών επιβολής ταξικού συμβιβασμού.
Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και των παρατρεχάμενών του ήταν το τελευταίο χαρτί του πολιτικού συστήματος στη προσπάθειά του να διατηρήσει τη παθητική ανοχή των στρωμάτων που χτυπιούνται από τη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Με το δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να πάρει μια κοινωνική νομιμοποίηση για τις μνημονιακές πολιτικές, περιμένοντας την επικράτηση της τρομοκρατικής προπαγάνδας που εξαπέλυσε η αστική τάξη εκείνο το διάστημα. Η ευρωτρομοκρατία δεν πέρασε, αλλά το κράτος και τα τραπεζικά επιτελεία δεν βρήκαν κανένα εμπόδιο στη συνέχιση των πολιτικών τους. Οι αντιπολιτευτικές παρατάξεις που αντιμετώπισαν το δημοψίφισμα σαν «μεγάλη πολιτική μάχη», ή βρίσκονταν βαθιά νυχτωμένες μέσα στις συνταγματικές συμβάσεις και δεν είχαν καταλάβει τίποτα από τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας ή επένδυσαν σκόπιμα σ’αυτό το επεισόδιο ισοπέδωσης του κοινωνικού παράγοντα, γιατί είναι δεμένες στο κάρο της καθεστωτικής διαχείρισης.
Οι ανιστόρητοι πολιτικοί τυχοδιώκτες που έδωσαν χρόνο ή στη καθεστωτική αριστερά έχουν ευθύνη για το αγωνιστικό έδαφος που χάθηκε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Το πασπάλισμα του τελειωμένου ρεφορμισμού βαφτίστηκε «σεβασμός στη λαϊκή βούληση». Έτσι υποτιμήθηκε πάλι η δύναμη του κοινωνικού κινήματος και πήρε μια ανάσα ο κοινοβουλευτισμός. Όσοι ακόμα προτείνουν σαν κοινωνική διέξοδο από τη κρίση την έξοδο από το ευρώ χωρίς κοινωνική επανάσταση, υπηρετούν με τα ψέματά τους το σάπιο πολιτικό καθεστώς που καταρρέει. Όσοι μιλάνε για προεπαναστατικά στάδια χωρίς την άμεση κοινωνική αντιπαράθεση με το κράτος και για πολιτικά μέτωπα κορυφής, διαιωνίζουν τη παθητικότητα ενώ ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός προχωράει.
Η επιστροφή στις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες πλασάρεται στη πιάτσα σαν σύγχρονη κουμμουνιστική εναλλακτική. «Κουμουνισμός» χωρίς την άμεση κοινωνικοποίηση όλου του πλούτου μέσα από ένοπλα εργατικά και κοινοτικά συμβούλια! «Κομμουνιστικά» σχέδια επί χάρτου χωρίς μαχητική ταξική οργάνωση! Λεκτικές φανφάρες. Η σοβαροφάνειά τους περιορίζεται στο ρεαλισμό του ρεφορμισμού. Το μεγαλείο του προτάγματος εξαντλείται στον αυταρχισμό των γκρουπούσκουλων. Ο αυταρχισμός και οι αντιδραστικές θέσεις βρίσκονται σε αμοιβαία σχέση. Οι αυταρχικές γκρούπες δεν παράγουν κίνημα, διασπώνται, απομονώνονται. Γι’αυτό παίρνουν εχθρική στάση απέναντι σε ότι τις ξεπερνάει. Σ’αυτή τη κατάσταση καταφεύγουν σε όλα τα ύπουλα μέσα πολιτικού σαμποταρίσματος που έχει εφεύρει η εξουσία.
Αυτές τις μέρες της επετείου της εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 είναι η στιγμή να δείξουμε ότι η δημοκρατία και η δικτατορία διαφοροποιούνται μόνο στο όνομα. Αυτές τις μέρες υποδέχεται η ντόπια ελίτ το πρόεδρο του κράτους που επέβαλε τη χούντα των συνταγματαρχών και τη χούντα του Ιωαννίδη, το κράτος που βρίσκεται ακόμα πίσω από όλες τις δικτατορίες (πχ Αίγυπτος). Αυτές τις μέρες ρίχνουμε μια κλωτσιά στο κουφάρι της φιλελεύθερης δημοκρατίας, οργανωνόμαστε, περνάμε στην αντεπίθεση.
Φωτογραφία: Intimenews
Για τη συγκρότηση του επαναστατικού κινήματος που θα καταργήσει τη κυριαρχία κράτους και κεφάλαιου
Μελετώντας την ιστορία της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων και τις συνέπειες των αντιφάσεών τους λέμε ότι το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας πρέπει και μπορεί να είναι αντικρατικό. Πρέπει και μπορεί να βάζει σαν άμεσο στόχο την ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού και οικονομικού καθεστώτος, τη κατάργηση των κρατικών θεσμών και το ξερίζωμα των μηχανισμών εξουσίας.
Πρέπει και μπορεί να βάζει σαν άμεσο στόχο τη κοινωνικοποίηση όλου του πλούτου μέσα από ένοπλες κομμούνες που πρέπει και μπορούν να εγκαθιδρυθούν από σήμερα με την επαναστατική δράση εργατικών και κοινοτικών συνελεύσεων. Οι σπόροι γι’αυτό το κοινωνικό κίνημα είναι οι αγώνες που δίνονται κάθε μέρα, η μαζική οργάνωση της ενεργητικής αντίστασης, οι εξεγέρσεις σαν κορυφώσεις και σπινθήρες αναβάθμισης του κινήματος.
Πρέπει και μπορεί οι οργανωτικές βάσεις του επαναστατικού κινήματος της εποχής μας να είναι κοινοτιστικές, φεντεραλιστικές, οικουμενικές. Το επαναστατικό κίνημα πρέπει και μπορεί να βασιστεί στη πρωτοβουλία, τη πολιτική ελευθερία και ισοτιμία, τη συλλογική καλλιέργεια.
Ο επαναστατικός αγώνας σήμερα πρέπει και μπορεί να δημιουργεί με την οργάνωσή του τα κύτταρα ενός πολιτισμού χωρίς εξουσία, να δημιουργεί κοινωνική ζωή ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις και το κράτος.
Σήμερα είναι απαραίτητη και εφικτή η διάχυση της επαναστατικής αυτοοργάνωσης στο μεγάλο πλήθος των εκμεταλλευόμενων και των αποκλεισμένων. Είναι απαραίτητη και εφικτή η εφαρμογή της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης εδώ και τώρα.
Το κρατιστικό πολιτικό μοντέλο των Μαρξ-Ένγκελς προσκολλήθηκε στην αστική πολιτική δομή. Καμία εκδοχή του κομματικού συγκεντρωτισμού (σοσιαλδημοκρατία, λενινισμός, τροτσκισμός, σταλινισμός, μαοϊσμός, γκεβαρισμός κλπ) δεν μπορεί πια να παράξει κοινωνική επανάσταση. Να δώσουμε μερικά σύγχρονα παραδείγματα. Οι Tupamaros-MLN στην Ουρουγουάη ενσωματώθηκαν στον αστικό κοινοβουλευτισμό μετά από είκοσι χρόνια αντάρτικου πόλης. Την τελευταία δεκαετία οι πρόεδροι του κράτους προέρχονται από τους Tupamaros και εφαρμόζουν σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά προγράμματα που δεν καταφέρνουν να αποτρέψουν τις αντικοινωνικές επιπτώσεις του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Στη Νικαράγουα σήμερα, με πρόεδρο τον ηγέτη του αντάρτικου και της επαναστατικής κυβέρνησης των Santinistas, Daniel Ortega, έχει ξεκινήσει η κατασκευή της μεγαλύτερης διώρυγας στο πλανήτη. Θα έχει μήκος 286 χιλιόμετρα, τη στιγμή που το μήκος της διώρυγας του Παναμά είναι 81,5 χιλιόμετρα και θα διασχίζει τη λίμνη Nicaragua. Μια τεράστια φυσική έκταση θα καταστραφεί στην υπηρεσία του εμπορικού ανταγωνισμού του Κινέζικου κεφάλαιου με το Αμερικάνικο που ελέγχει τη διώρυγα του Παναμά. Γη και ανθρώπινες κοινότητες ισοπεδώνονται για να κυλήσει το χρήμα των καπιταλιστικών κολοσσών.
Στο Νεπάλ οι κυβερνήσεις του μαοϊκού κουμουνιστικού κόμματος που κατέλαβε την εξουσία το 2007 μαστίζονται από τη διαφθορά και το πόλεμο των φραξιών για τις κρατικές καρέκλες, αφού διέλυσαν τις μαζικές οργανωτικές βάσεις της επανάστασης. Οι σύγχρονοι μαοϊκοί του Νεπάλ κατέληξαν στην αστική οικονομική πολιτική σε ελάχιστο χρόνο.
Η λιβανέζικη αντιστασιακή οργάνωση Hezbollah σήμερα πολεμάει για το δικτάτορα Ασάντ ενάντια στον επαναστατημένο συριακό λαό. Ο κρατισμός παράγει μόνο αντεπανάσταση.
Τα αδιέξοδα και η σύγχυση του αριστερού κρατισμού παράγουν τερατογεννέσεις. Ένας «αντιιμπεριαλισμός» χωρίς αναφορά στους ταξικούς αγώνες και τις λαϊκές εξεγέρσεις υπερασπίζεται σήμερα τον σφαγέα Ασάντ επειδή μπήκε στο στόχαστρο του δυτικού ιμπεριαλισμού κι έχει την στήριξη του ρώσικου. Αυτή η ανάλυση ξεχνάει ότι το Μπάαθ στη Συρία και στο Ιράκ ήταν εργαλεία των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών (πόλεμος Ιράκ-Ιράν, σαμποτάρισμα της παλαιστινιακής αντίστασης κλπ). Αυτή η ανάλυση υποτιμάει τους αγώνες των ταξικά καταπιεσμένων και τις επαναστατικές κατακτήσεις τους. Η αριστερή κρατιστική σχολή που βλέπει τον διακρατικό ανταγωνισμό, αλλά χάνει την ταξική πάλη σήμερα επιλέγει μεταξύ διαφορετικών όψεων της αντεπανάστασης (πχ ιμπεριαλιστικός «εκδημοκρατισμός», ισλαμικός φασισμός ή συντηρητικές δικτατορίες).
Αντίθετα, κοιτώντας το πλανήτη σήμερα βλέπουμε στο πυρήνα των σύγχρονων ριζοσπαστικών εγχειρημάτων την αναρχική επαναστατική παράδοση.
Για τις πολιτικές δράσεις της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας
Το κράτος παρουσιάζει τις ένοπλες αντικαθεστωτικές οργανώσεις σαν ένα κύκλο μεμονωμένων προσώπων. Οι σκοπιμότητες αυτής της συστηματικής παραπληροφόρησης είναι προφανείς: Σε επίπεδο προπαγάνδας, η υποτίμηση της δυναμικής του αντάρτικου. Σε επίπεδο καταστολής, η απόδοση συλλογικών ευθυνών και η κατασκευή ενοποιημένων κατηγορητηρίων. Ο αστυνομικός-δικαστικός μηχανισμός έχει βάλει στόχο του τη «κουμμουνιστικοποίηση» από τα πάνω: Όλες οι κατηγορίες για όλους τους αιχμάλωτους αγωνιστές.
Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας είναι αποτέλεσμα των σημερινών απαιτήσεων στην ταξική σύγκρουση. Η οργάνωσή μας αγωνίζεται για να συγκροτηθεί ένα μαζικό διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα, δυναμώνοντας τη μαχητική αντίσταση σε όλο το φάσμα του ταξικού ανταγωνισμού. Η οργάνωσή μας είναι μια αυτόνομη πρωτοβουλία που στοχεύει στην ενότητα των αντικρατικών επαναστατικών δυνάμεων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το κατέβασμα της ένοπλης πάλης μέσα στα κοινωνικά μέτωπα.
Οι ταυτότητες των αντάρτικων σχηματισμών δεν είναι κενά ονόματα. Οι επαναστάτες δεν προσποιούνται. Δεν διαπλέκονται σε κλειστά γραφεία όπως η εξουσία. Βγάζουν στο φως την επαναστατική προοπτική με τις πράξεις και το λόγο τους. Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας δεν είναι παρακλάδι κανενός. Είναι ένα καραούλι του κοινωνικού κινήματος. Έχουμε διδαχτεί από την ιστορία της ταξικής πάλης και πιο ειδικά από τη πιο πρόσφατη εμπειρία του ένολου αγώνα και σηκώνουμε ένα επαναστατικό οχύρωμα ακόμα.
Είναι πάγια τακτική των λακέδων της κρατικής προπαγάνδας να συνδέουν τους καταζητούμενους αγωνιστές με τις ένοπλες δράσεις που συνεχίζονται. Στη πραγματικότητα κανένα στοιχείο δεν συνδέει κανέναν καταζητούμενο αγωνιστή με τη δράση της οργάνωσής μας. Έχουμε συντροφικό σεβασμό για τον φυλακισμένο αναρχικό επαναστάτη Νίκο Μαζιώτη που βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο της αντιδραστικής προπαγάνδας, αλλά η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας ακολουθεί τη δική της στρατηγική. Όταν συγκροτηθεί ο ενιαίος πολεμικός σχηματισμός του επαναστατικού κοινωνικού κινήματος ο κόσμος ήδη θα τραντάζεται.
Γιατί χτυπήσαμε χαράματα την γαλλική πρεσβεία
Για τη δράση στη γαλλική πρεσβεία έγραψε μια αστική φυλλάδα ότι κρυφτήκαμε πίσω από ένα διερχόμενο λεωφορείο. Οι κρατικοί λακέδες θέλουν να πουν ότι βάλαμε σε κίνδυνο εργαζόμενους που πήγαιναν το ξημέρωμα στη δουλειά τους, για να προστατευτούν οι αγωνιστές που πραγματοποίησαν τη δράση. Αλλά στις πέντε παρά τέταρτο ακόμα δεν έχουν αρχίσει τα δρομολόγια των λεωφορείων. Περνάνε πολύ αραιά υπηρεσιακά λεωφορεία. Ακόμα κι αν αδιαφορούσαμε για τις ζωές των εργαζόμενων, κανένα σχέδιο δεν θα μπορούσε να υπολογίσει σ’αυτό τον τόσο τυχαίο παράγοντα.
Επιλέξαμε να δράσουμε αυτή την ώρα γιατί έχει την λιγότερη κίνηση σε όλο το εικοσιτετράωρο. Αν βάζαμε σαν προτεραιότητα την ασφάλειά μας θα πηγαίναμε σε ώρα αιχμής για να περάσουμε αθέατοι και να χαθούμε μέσα στη κίνηση. Έτσι θα έπρεπε να επιλέξουμε να βάλουμε σε κίνδυνο περαστικούς ανθρώπους ή να πετάξουμε τη χειροβομβίδα μέσα στην αυλή της πρεσβείας από τη πλευρά της Ακαδημίας που είναι απομονωμένη από το δρόμο, χωρίς να γνωρίζουμε αν κάποιος υπάλληλος ή μια καθαρίστρια βρισκόταν εκεί τυχαία. Αντί γι’αυτό επιλέξαμε να δράσουμε μπροστά στους μπάτσους την ώρα που η κίνησή μας δεν θα είχε καμία κάλυψη. Οι σύντροφοι που πραγματοποίησαν τη δράση στάθηκαν για μισό λεπτό με τη μοτοσυκλέτα στη γωνία της Μέρλιν μέχρι να ανάψει το φανάρι της Β.Σοφίας στη γωνία της πρεσβείας για να μην υπήρχαν αυτοκίνητα μπροστά από στο σημείο τη στιγμή που θα έσκαγε η χειροβομβίδα. Πριν στρίψουν στη λεωφόρο έλεγξαν ότι από αριστερά δεν ερχόταν κανένα όχημα που θα μπορούσε να βρεθεί μέσα στο βεληνεκές της έκρηξης. Η μοτοσυκλέτα σταμάτησε μπροστά στη πρεσβεία και μετά απασφαλίστηκε η χειροβομβίδα, ενώ ο σύντροφος που οδηγούσε κοιτούσε το σκοπό της κλούβας. «Η μοτοσυκλέτα που πέρασε τρέχοντας» είναι ασφαλίτικη προπαγάνδα. Ας βγάλουν στη δημοσιότητα τα βίντεο από της κάμερες της πρεσβείας και του Ιδρύματος Θεωχαράκη στη γωνία της Μέρλιν.
Επιλέξαμε να δράσουμε αυτή την ώρα γιατί έχει την λιγότερη κίνηση σε όλο το εικοσιτετράωρο.
Οι μετακινούμενοι εργαζόμενοι κινδυνέυουν από τις ληστρικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Τη προηγούμενη Παρασκευή πήρε φωτιά ένα λεωφορείο γεμάτο επιβάτες στη Λ.Μεσογείων. Ο στόλος των δημόσιων μεταφορών μένει σκόπιμα χωρίς συντήρηση για να εισβάλουν οι εργολάβοι, όπως καταγγέλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του κλάδου. Ο στόλος μένει χωρίς εργατικά χέρια λόγω των αντεργατικών πολιτικών της ντόπιας και διακρατικής ελίτ. Οι δημόσιες μεταφορές που θα έπρεπε να είναι ελεύθερες, αλλά ακριβοπληρώνονται από τους εργαζόμενους, απαξιώνονται για να χαριστούν στο ιδιωτικό πλιάτσικο. Η πολιτική και οικονομική ελίτ δεν διστάζει να βάζει σε κίνδυνο τη φτωχολογιά που μετακινείται με τα δημόσια μέσα, για να εφαρμόσει τα ληστρικά σχέδιά της.
Ο πολιτικός στόχος της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας ήταν ξεκάθαρος στις τρεις ένοπλες παρεμβάσεις που πραγματοποίησε. Επίθεση στη κρατική ολιγαρχία, στη δικτατορία του κεφάλαιου και στους ένοπλους φρουρούς τους.
Η τακτική που επιλέγουμε αντιστοιχεί στο πολιτικό στόχο. Μέχρι τώρα πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις μέσα στο κέντρο της ντόπιας αστικής τάξης, σε σημεία που το κράτος έδειχνε μια πλαστή στρατιωτική υπεροχή. Χρησιμοποιήσαμε βασικά όπλα της μαζικής αυτοάμυνας. Δράσαμε δυο φορές δίπλα στα καθάρματα των ΜΑΤ για να δείξουμε ότι το κοινωνικό κίνημα πρέπει να μην τους φοβάται. Σύντομα θα έρθει η ώρα τους.
Στην επίθεση στο ΠΑΣΟΚ το ντουφέκι που πυροβόλησε δεν έπαθε καμία εμπλοκή όπως είπαν οι ασφαλίτες. Ήθελαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι είμαστε ανεκπαίδευτοι, ότι μόνο οι επαγγελματίες μιλιταριστές του κράτους μπορούν να χειριστούν τα όπλα, ότι νομοτελειακά η επαναστατική δράση είναι αποτυχημένη. Τους διαψεύδουν οι εύστοχες βολές μας. Δεν ρίξαμε ριπή. Θα ήταν απίθανο να πάνε και οι δυο πρώτοι πυροβολισμοί πριν την υποτιθέμενη εμπλοκή στο κέντρο δυο παραθύρων με δυο ορόφους διαφορά. Κατεβήκαμε από τη μοτοσυκλέτα, σημαδέψαμε με απόλυτη ψυχραιμία και ολοκληρώσαμε το σχέδιό μας με ακρίβεια. Αυτές οι δυο σφαίρες αρκούσαν για να δείξουν την αποφασιστικότητα μας και την ικανότητα ενός επαναστατικού κινήματος να χτυπήσει τα στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Το ΚΚΕ σαν ταγμένος υπηρέτης του αστικού συστήματος προσπάθησε μετά τη παρέμβασή μας στη γαλλική πρεσβεία να σπείρει σύγχυση. Θέλει πάλι να θολώσει τους εκμεταλλευόμενους και τους αποκλεισμένους με σκοτεινά σενάρια. Η ένοπλη αντίσταση δεν φοβίζει τους ταξικά καταπιεσμένους. Η προοπτική να οπλιστούν οι ταξικά καταπιεσμένοι και να συντρίψουν την τρομοκρατία του καθεστώτως, τρομάζει τα αφεντικά και τα πολιτικά δεκανίκια τους.
Το πρώτο άρθρο του δικού μας κοινωνικού προγράμματος λέει: Ένοπλη ταξική αυτοοργάνωση.
Το πρώτο άρθρο του δικού μας οικονομικού προγράμματος λέει: Θα καρφώσουμε στο σανίδι τους στυγνούς εκμεταλλευτές και τους ξετσίπωτους πολιτικάντηδες που εμφανίζονται σαν λαϊκοί σωτήρες.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ - ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ
14 Νοέμβρη 2016