Στα 24 της, η Οντρεϊ προσπαθεί να είναι αισιόδοξη, καθώς ετοιμάζεται να μπει στο χειρουργείο την επόμενη εβδομάδα. Είναι η 12η μεγάλη επέμβαση στην οποία θα υποβληθεί, μετά από τον τραυματισμό της στην τρομοκρατική επίθεση στο Bataclan.
«Νιώθω πραγματικά ευγνωμοσύνη για τους γιατρούς που έχουν δουλέψει τόσο σκληρά για να σώσουν το πόδι μου. Αλλά έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι ίσως μία ημέρα χρειαστεί να το ακρωτηριάσουν», είπε στον Guardian η νεαρή κοπέλα, που κινείται ακόμη με πατερίτσες.
«Πρέπει να μένεις ευδιάθετος και να ζεις τη ζωή στο έπακρο, για χάρη όλων αυτών των ανθρώπων που σκοτώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Δεν μπορείς να τα παρατήσεις. Πρέπει να ζήσεις για εκείνους. Και τους σκέφτομαι διαρκώς», πρόσθεσε η Οντρεϊ.
Ενα χρόνο μετά από το μακελειό στο Παρίσι, όταν στις 13 Νοεμβρίου 2015 οι τζιχαντιστές σκότωσαν 130 ανθρώπους σε επιθέσεις στο Σταντ ντε Φρανς, εστιατόρια και το Bataclan, εννέα άτομα παραμένουν στο νοσοκομείο. Εντεκα, ανάμεσά τους και η Οντρεϊ, ακόμη υποβάλλονται σε επεμβάσεις ενώ 600 άτομα παραμένουν υπό ψυχολογική παρακολούθηση, καθώς δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη τα όσα βίωσαν. Δεκάδες ακόμη, αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με τραυματισμούς που τους άλλαξαν τη ζωή.
Μέσα σε 18 μήνες, περισσότεροι από 230 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία. Μόλις η Οντρεϊ είχε αρχίσει να συνέρχεται, το περασμένο καλοκαίρι, ένας από τους φίλους της σκοτώθηκε στην επίθεση στη Νίκαια. «Με γύρισε πίσω αυτό. Ηταν τόσο δύσκολο το να χάνω κάποιον σε άλλη επίθεση, να πάω στη Νίκαια για μία κηδεία», είπε η 24χρονη.
Η μοιραία βραδιά
Εκείνο το μοιραίο βράδυ, η Οντρεϊ έβαλε για ύπνο την τετράχρονη κόρη της και πήγε με δύο φίλους στο Bataclan για να ακούσουν τους Eagles of Death Metal. Περίπου στις 9:30, έβγαλε το κινητό της για να τραβήξει μία φωτογραφία. Είδε ξαφνικά μία ενημέρωση ότι έπεσαν πυροβολισμοί σε ένα κοντινό εστιατόριο. Το έδειξε στον ένα φίλο της, που της είπε ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα σε μία συναυλία. «Πέντε λεπτά αργότερα, όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί πίσω μας, καταλάβαμε τι γινόταν και πέσαμε στο έδαφος».
Οι τζιχαντιστές σκότωσαν 90 ανθρώπους εκεί μέσα. Η 24χρονη, μαζί με κάποιους άλλους, προσπάθησε να σηκωθεί και να τρέξει όταν ο ένας από τους δράστες γέμιζε ξανά το όπλο του. Ομως δέχθηκαν πυρά. Ενας άνδρας πίσω της χτυπήθηκε και έπεσε πάνω της.
Ως νοσοκόμα, εκείνη τη στιγμή ευχόταν η εκπαίδευσή της να μην της είχε δώσει τόσες πληροφορίες για τη διαδικασία του θανάτου. Μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε στους ανθρώπους που ήταν πεσμένοι γύρω της. Ηξερε ότι αυτός που βρισκόταν επάνω της πέθαινε. Οπως γνώριζε ότι έπρεπε να μείνει κρυμμένη από κάτω του. «Ηταν πολύ απλό. Δεξιά μου ήταν ξαπλωμένος ένας άνδρας και χτυπούσε το κινητό του. Ηταν η σύζυγός του. Του κάναμε νόημα να μην απαντήσει... απάντησε και τον πυροβόλησαν. Ξέραμε ότι αν κουνιόμασταν, όλα θα τελείωναν για εμάς».
Είχε δεχθεί δύο σφαίρες, που έπληξαν οστά, νεύρα, συνδέσμους. Η μία διέλυσε τον αστράγαλό της. Μετά από περίπου 30 λεπτά, όταν οι ένοπλοι έτρεξαν στον πάνω όροφο, μαζί με τους υπόλοιπους γύρω της κατάλαβαν ότι είχαν περίπου 5 δευτερόλεπτα για να βγουν έξω. Οι φίλοι της την έσυραν στον δρόμο, όπου λιποθύμησε.
Η επώδυνη συνέχεια
Η Οντρεϊ ξύπνησε στο νοσοκομείο όπου έμεινε για δύο μήνες. Εκεί έμαθε ότι ένας φίλος της είχε σκοτωθεί μέσα στο Bataclan. «Ο κόσμος κατέρρευσε», λέει. Τους πρώτους μήνες ο πόνος και οι εφιάλτες δεν την άφηναν να κοιμηθεί. Δεν μπορούσε πλέον να οδηγήσει, να περπατήσει ή να μπει στο μετρό γιατί φοβάται ότι θα πάθει κρίση πανικού. Επαιρνε ταξί και πήγαινε έξω από το Bataclan, όπου μερικές φορές καθόταν ακόμη και κάθε βράδυ της εβδομάδας.
Εξαιτίας των τραυματισμών της, πλέον μπορεί να δουλέψει μόνο σε γραφείο. Αλλά ένα πράγμα δεν έχει εγκαταλείψει: τις ροκ συναυλίες. Δεν πήγε σε εκείνη του Sting, με την οποία άνοιξε ξανά το Bataclan το βράδυ του Σαββάτου. Αλλά θα πάει την επόμενη εβδομάδα να ακούσει τον Πιτ Ντόχερτι, με πατερίτσες.
«Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο. Αλλά πρέπει να ξαναπάω εκεί για να βάλω ένα τέλος. Εχω ανάγκη να μπω στον χώρο όπου παραλίγο να χάσω τη ζωή μου, εκεί όπου έγινε μακελειό και να δείξω ότι είμαστε ακόμη εδώ. Είναι ένας τρόπος να δείξω ότι ακόμη διασκεδάζω, ενώ πάντα σκέφτομαι αυτούς που σκοτώθηκαν εκεί. Θα το κάνω για αυτούς», καταλήγει.