Παρίσι, ένας χρόνος μετά το μακελειό -20 τραυματίες βρίσκονται ακόμα στο νοσοκομείο [εικόνες]

Ηταν 13 Νοεμβρίου του 2015, όταν η ανθρωπότητα παρακολουθούσε συγκλονισμένη την αιματηρή επίθεση του Ισλαμικού Κράτους στη Γαλλία.

Ο τραγικός απολογισμός των τριών επιθέσεων ήταν 130 νεκροί και 352 τραυματίες. Το θέατρο Bataclan ήταν ένας από τους χώρους που βρέθηκαν στο στόχαστρο των τζιχαντιστών, οι οποίοι άνοιξαν πυρ κατά τη διάρκεια συναυλίας του συγκροτήματος Eagles of Death Metal.

Σήμερα, περίπου ένα χρόνο μετά 20 τραυματίες βρίσκονται ακόμα σε νοσοκομεία και αναρρώνουν, περισσότερα από 50 παιδιά μεγαλώνουν χωρίς έναν από τους γονείς τους και περίπου 1.000 άνθρωποι έχασαν ένα συγγενή τους.

Ενα χρόνο μετά, οι επιζώντες της σφαγής και όσοι έχασαν κάποιον δικό τους στέκονται στα πόδια τους και προσπαθούν για το καλύτερο, αφήνοντας στην άκρη τον φόβο και τον θυμό, υποστηρίζοντας πως «δεν θα πεθάνουν για δεύτερη φορά».

«Είμαστε αυτοί που έμειναν πίσω, πίσω από την ίδια σκιά, ενωμένοι από την ιδέα ότι δεν πρέπει να πεθάνουμε για δεύτερη φορά», αναφέρει ο Αντουάν Λέιρις, ένας νεαρός πατέρας που έχασε τη γυναίκα του στο μακελειό και τρεις ημέρες μετά τις επιθέσεις πόσταρε μήνυμα στο Facebook δηλώνοντας πως το μίσος δεν θα έχει θέση στην ζωή του.

«Υπάρχουν μέρες που φοβάμαι που θέλω να φύγω, μέρες που θέλω να σπάσω τα πάντα, όπως όλοι οι άλλοι», δηλώνει σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Σε ντοκιμαντέρ του France 5 TV, που θα βγει στον «αέρα» την Κυριακή, ο 35χρονος έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που πενθούν αγαπημένους τους ή τραυματίστηκαν κατά τις επιθέσεις, οι οποίοι προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Ανάμεσά τους μια γυναίκα που έμεινε μόνη να μεγαλώνει τα δυο της παιδιά και έναν άνδρα με ακρωτηριασμένο πόδι, που δείχνει τη σφαίρα που τον χτύπησε.

Η Μαρίν Ρουσέλ, επιζών της σφαγής του Μπατακλάν, εγκατέλειψε τη δουλειά της ως βοηθός διδασκαλίας μετά από τις επιθέσεις.

«Είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να προστατευτώ από τον κίνδυνο, δεν θα μπορούσα να είμαι υπεύθυνοι για τα παιδιά», είπε. Ενα χρόνο μετά εξακολουθεί να είναι τραυματισμένη και μερικές φορές θυμάται σκηνές από την τραγωδία.

«Νιώθω σαν τον Τζέιμς Μποντ, σαν όλα να μπορούν να εκρήγνυται πίσω μου», προσθέτει.

Η ένωση «Life For Paris», η οποία ιδρύθηκε για να βοηθήσει τους επιζώντες του μακελειού και τους συγγενείς θυμάτων, λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας.

«Πριν φρόντιζα μικρά παιδιά, τώρα βοηθώ μεγάλα», λέει η Λεα Μαλβ, 28χρονη φυσιοθεραπεύτρια, που έχασε τον σύντροφό της στο Μπατακλάν.

«Αυτό που άλλαξε είναι ότι πριν περίμενα να γίνω μαμά, να γεράσω, να γίνω γιαγιά και ούτω καθεξής. Τώρα τίποτα από αυτά δεν είναι βέβαιο. Ξέρω ότι μπορώ να πεθάνω από κάτι εκτός από τα γηρατειά», αναφέρει.

Ο Κλαούντ Εμμάνουελ Τριόμφ, πυροβολήθηκε όταν έπινε ποτό στο La Bonne Biere, με τη σφαίρα να καταστρέφει τον μηρό του, το έντερο και το ισχιακό του νεύρο. Ενας άλλος τον χτύπησε στο χέρι με τα θραύσματα να τον τραυματίζουν σε αστράγαλο και πόδι.

Ενας γιατρός, τον οποίο αποκαλεί «άγγελο», με πετσέτες του μπαρ τύλιξε το πόδι του και ένας άλλος τον έσωσε από πνευμονική εμβολή.

«Αν έχετε όπως και εγώ την ευκαιρία για δεύτερη ζωή, τότε αυτή είναι πιο όμορφη», τονίζει ο Κλαούντ.

«Εμαθα να περπατώ ξανά και εννοώ πραγματικά να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο», συμπληρώνει.

Το Παρίσι να μετρά ακόμα τις πληγές του, με τους συγγενείς των θυμάτων και τους τραυματίες να ζητούν ακόμα απαντήσεις, με τον μόνο ζωντανό τζιχαντιστή του μακελειού, που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα, να αρνείται να μιλήσει.

Φωτογραφία: ASSOCIATED PRESS