Τα WikiLeaks δεν έχουν πραγματικούς φίλους. Η οργάνωση που ειδικεύεται στην δημοσίευση μυστικών αρχείων, πιστεύει μάλλον ότι οι εχθροί των εχθρών του είναι φίλοι του.
Οπως αναφέρει η Le Monde, Ο Τζούλιαν Ασάνζ, ο ιδρυτής των WikiLeaks θεωρεί φίλους τα ΜΜΕ που δημοσιεύουν τα αποκαλυπτικά του έγγραφα. Αλλά όταν διαφωνούν μαζί τους τα θεωρεί «προδότες».
Το ίδιο έκανε ο Ασάνζ και με τον Edward Snowden, το alter ego του, σχεδόν αδελφό του. Τα WikiLeaks βοήθησαν τον Σνόουντεν να φτάσει στη Μόσχα από το Χονγκ Κονγκ όπου βρισκόταν. Ηταν την εποχή που ο Σνόουντεν αποκάλυπτε ότι οι ΗΠΑ παρακολουθούν μαζικά τους πολίτες μέσω ίντερνετ. Αλλά όταν ο Σνόουντεν επέκρινε τα WikiLeaks για τον τρόπο που δημοσιοποιούν τα έγγραφα, τότε η απάντηση είναι καταπέλτης: «Ο καιροσκοπισμός δεν θα σου επιτρέψει να πάρεις χάρη από την Κλίντον».
Ωστόσο, συνεχίζει η Le Monde, τα WikiLeaks ξέρουν από καιροσκοπισμό. Ο ίδιος ο Ασάνζ δέχτηκε το άσυλο που του πρόσφερε η πρεσβεία του Ισημερινού -μια χώρα για την οποία τα WikiLeaks απέδειξαν με έγγραφα ότι ...κινδυνεύει η ελευθερία του τύπου.
Υπάρχει επίσης καιροσκοπισμός στη στήριξη που παρέχουν τα WikiLeaks στον Ντόναλντ Τραμπ. Από τη στιγμή που ο Τραμπ πήρε το χρίσμα, τα WikiLeaks ξεκίνησαν καμπάνια στήριξης για τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών.
Πότε αγάπησαν τα Wikileaks τον Τραμπ
Το πρώτο που έκαναν, σημειώνει η Le Monde, είναι να δημοσιεύσουν ντοκουμένα εναντίον της Χίλαρι Κλίντον. Ταυτόχρονα πολλαπλασίαζαν τα θετικά μηνύματα προς τον Τραμπ και συμφωνούσαν μαζί του για «τα διαπλεκόμενα μίντια», ενώ έψαχναν συνεχώς τα λάθη και τα ψέμματα στις ομιλίες της Κλίντον.
Ωστόσο, λέει η Le Monde, αυτή η στήριξη των WikiLeaks στον Τραμπ είναι πολύ πρόσφατη. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Τζούλιαν Ασάνζ περιέγραφε τον Ντόναλντ Τραμπ σαν έναν άνθρωπο «πολύ πιο φιλοπόλεμο από την Χίλαρι Κλίντον», ο οποίος παίζει το χαρτί «ενός θλιβερού εθνικισμού».
Τι συνέβη, λοιπόν, στο μεταξύ; Η Χιλαρι Κλίντον κέρδισε το χρίσμα των Δημοκρατικών. Τα WikiLeaks ποτέ δεν έκρυψαν την εχθρότητά τους απέναντι στην υποψήφια, η οποία ήταν υπουργός Εξωτερικών όταν η οργάνωση δημοσίευσε τις αποκαλύψεις της για τα αμερικανικά διπλωματικά τηλεγραφήματα. Τα περιβόητα e-mails της Χίλαρι.
Είχαν πρώτα αγαπήσει τον Μπέρνι Σάντερς
Επί μήνες, η αγάπη των WikiLeaks πήγαινε προς τον Μπέρνι Σάντερς, τον αντίπαλο της Χίλαρι στους Δημοκρατικούς. Ηταν ο «υποψήφιος της καρδιάς» της οργάνωσης, ο άνθρωπος που θα έφερνε την αλλαγή.
Δημοφιλής και κάπως λαϊκιστής, ο Μπέρνι Σάντερς υποσχόταν, με τα δικά του λόγια, να «χακέψει το πολιτικό σύστημα», και να φέρει την επανάσταση στην πολιτική, όπως υποτίθεται τα WikiLeaks θέλουν να φέρουν την επανάσταση στην πληροφόρηση. Η λυσσώδης καμπάνια του Σάντερς εναντίον της Χίλαρι, ο Δαυϊδ εναντίον του Γολιάθ, ήταν μια μάχη με την οποία τα WikiLeaks ταυτίστηκαν, όπως και η οργάνωση έδινε μάχη εναντίον του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών.
Οι οπαδοί του Μπέρνι Σάντερς είχαν καταλάβει ότι υπήρχε μια αντικειμενική συνεργασία ανάμεσα στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος και την οργάνωση του Τζούλιαν Ασάνζ. Στις ομιλίες και στις μετακινήσεις του Σάντερς, οι οπαδοί των WikiLeaks έβγαζαν πανό για να δείξουν την υποστήριξή τους.
Αλλά το τελευταίο διάστημα, η αριστερά των Δημοκρατικών δεν υποστηρίζει πλέον τα WikiLeaks. Η Δεξιά της Δεξιάς ανέλαβε αυτό το ρόλο. Η πρόσφατη απόδειξη είναι όταν ένας βουλευτής των Ρεπουμπλικανών από τη Νότια Καρολίνα, ο Jeff Duncan, μέλος του δεξιού Tea Party, ευχαρίστησε δημόσια, στις 17 Οκτωβρίου, τα WikiLeaks γιατί «κάνουν τη δουλειά που τα μαζικά ΜΜΕ δεν κάνουν».
Ο κ. Duncan είναι ένας από τη μεγάλη λίστα υπερ-συντηρητικών Ρεπουμπλικανών οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια ζητούσαν να πάει ο Τζούλιαν Ασάνζ στο Γκουαντάναμο. Τώρα βλέπουν τα WikiLeaks σαν τον καλύτερό τους σύμμαχο για να σώσουν την ατυχέστατη προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ.
Ιστορίες συνωμοσίας, κοινή αγάπη
Αυτό είναι κάτι λογικό, τελικά, σημειώνει η Le Monde: το ύφος της οργάνωσης WikiLeaks, οι καταγγελίες της εναντίον των μίντια, η κριτική της απέναντι στην ολιγαρχία των Δημοκρατικών και το ταλέντο της να βρίσκει κρατικές συνωμοσίες, έρχονται σε πλήρη αρμονία με τμήμα των ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων. Οπως οι οπαδοί του Tea Party, έτσι και οι υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ βλέπουν στο κράτος μια κλίκα εκλεκτών που συνωμοτούν εναντίον των «πραγματικών Αμερικανών», στηριζόμενοι σε φιλικά ΜΜΕ.
Για να αντιμετωπίσουν το τσουνάμι αποκαλύψεων από τα WikiLeaks, οι Δημοκρατικοί πίστεψαν ότι βρήκαν τον «ένοχο»: είναι η Ρωσία. Τα WikiLeaks είναι αχυράνθρωποι της Μόσχας, λένε οι Δημοκρατικοί και ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι πράκτορας τύπου Τζέημς Μποντ.
Ο ρόλος της Μόσχας
Είναι πιθανόν, σημειώνει η Le Monde, τα ντοκουμέντα που δημοσιοποιεί η οργάνωση WikiLeaks για την Κλίντον να προέρχονται από πειρατεία που ενορχηστρώνει μια ομάδα, κοντά το Κρεμλίνο. Αλλά είναι απλοϊκό να πιστεύει κανείς ότι τα WikiLeaks είναι μια συνέπεια του Ψυχρού Πολέμου.
Το βασικό κοινό σημείο μεταξύ της Μόσχας και των WikiLeaks είναι η αγάπη για τις τεχνικές αποσταθεροποίησης. Η Ρωσία θεωρείται μετρ στον επικοινωνιακό πόλεμο με στόχο να αποδείξει στους Αμερικανούς ότι οι ελίτ και οι θεσμοί τους είναι διαφθαρμένοι.
Ο Τζούλιαν Ασάνζ έγραφε, πριν από δέκα χρόνια ήδη, ένα μανιφέστο στο οποίο εξηγούσε ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταστρέψεις έναν θεσμό είναι να κάνεις διαρροές ώστε να τον αναγκάσεις να αυτοπεριοριστεί και να διαλύσει τη λειτουργία του.
Το Κρεμλίνο και τα WikiLeaks μοιράζονται την αγάπη για αυτές τις μεθόδους. Αλλά ο πειρασμός να βλέπουν στις ΗΠΑ στο πρόσωπο του Τζούλιαν Ασάνζ μια μαριονέτα των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας είναι μυωπική ανάγνωση. Γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι φίλος των WikiLeaks. Είναι απλά εχθρός της Χίλαρι Κλίντον.