Στο μυθιστόρημα του Άρη Δαβαράκη, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τίτλο «Ο Πρωθυπουργός», κεντρικός ήρωας είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ένας νέος μόλις 33 ετών, ένας χαρισματικός ηγέτης με όραμα που πιστεύει ακράδαντα στο φωτεινό μέλλον που περιμένει όχι μόνο την χρεοκοπημένη χώρα του αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.
Λίγο πριν την πρώτη παρουσίαση στο Zonar’s της Αθήνας, μιλήσαμε με τον Άρη Δαβαράκη για μερικά από τα πιο βασικά θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο, όπως τους πολιτικούς καριέρας, το μέλλον της χώρας και τον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά και το μονοπάτι που κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος να ακολουθήσει στη ζωή του.
«Τα χαρίσματα του καθενός μας είναι σκορπισμένα στο μονοπάτι μας σαν τα ρεβίθια του Κοντορεβιθούλη. Όλοι έχουμε το δικό μας μονοπάτι. Εκεί πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας και να ψάξουμε να βρούμε τα χαρίσματά μας, τα ρεβίθια μας», λέει στον επτάχρονο γιο του ο Φώτης, δημοσιογράφος σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας και κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας, μάρτυρας σε ένα επεισόδιο που αν δημοσιοποιηθεί θα αποτελέσει σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Πώς πιστεύετε ότι βρίσκει κανείς το δικό του μονοπάτι; Είναι θέμα τύχης και συγκυριών ή θέμα απόφασης και χαρακτήρα;
Η τύχη πάντα παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Και είναι πολύ τυχεροί αυτοί που από παιδιά, στην ήβη, στην εφηβεία ή και μετά την ενηλικίωσή τους, άκουσαν καθαρά την εσωτερική τους φωνή, το «κάλεσμα», τον ψίθυρο της καρδιάς που καθορίζει την πορεία και τις επιλογές μας. Αλλά πέρα από την τύχη υπάρχει και η συνειδητοποίηση. Μέσα από εκλάμψεις, σχέσεις, συναντήσεις, απογοητεύσεις, λύπες, «συμπτώσεις» κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως ζούμε σαν να μην είμαστε ζωντανοί, υπακούοντας νευρωτικά και χωρίς σύνδεση με τον εαυτό μας σε πεποιθήσεις, προτεραιότητες και απαιτήσεις που άλλοι μας εμφυτεύσανε. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε μια στάση, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας –ακούγοντας την εσωτερική αυτή φωνή (συχνά κραυγή) που μέσα σε όλους τους ανθρώπους παλεύει με νύχια και με δόντια να ακουστεί. Υπάρχει αυτή η «πυξίδα» μέσα σε όλους μας –και μπορεί να μας κάνει δημιουργικούς, υγιείς, χρήσιμους και, εν τέλει, ευτυχισμένους. Είναι λοιπόν περισσότερο θέμα απόφασης: Όταν νοιώθουμε πως ζούμε άσκοπα και χωρίς χαρά, πρέπει να στήσουμε αυτί, να βουτήξουμε μέσα μας και να ανασύρουμε τις οδηγίες εκείνες που είναι καταγεγραμμένες στην καρδιά μας και ζητούν δικαιωματικά να ακουστούν, να ανασυρθούν στο συνειδητό μας κομμάτι και να μας οδηγήσουν εκεί που πραγματικά θέλουμε να πάμε.
«Πολιτικοί καριέρας –ο Θεός να φυλάει» είναι μια φράση του πρωθυπουργού, του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος, που επαναλαμβάνει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο. Η πολιτική δεν θα μπορούσε να είναι ένα επάγγελμα σαν όλα τ' άλλα; Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί στους πολιτικούς καριέρας;
Όχι, η πολιτική δεν μπορεί να είναι ένα επάγγελμα σαν όλα τ’ άλλα. Αν είσαι έμπορος ή ζωγράφος, γιατρός ή αγρότης, οι επιπτώσεις της ανηθικότητάς, της χρηματολαγνείας, της επιπολαιότητας ή της γιγάντιας αναισθησίας και του τεράστιου εγώ σου, άντε να επηρεάσουν το στενό σου περιβάλλον και την πελατεία σου –που μόλις σε πάρει είδηση θα σε καταγγείλει και θα σε αλλάξει. Θα δικαστείς χωρίς να σε προστατεύουν νόμοι ευθύνης υπουργών και βουλευτικές ασυλίες και, όσα μέσα και αν έχεις, αν είσαι κλέφτης τόσο ακραία χυδαίος όπως πολλοί πολιτικοί καριέρας, θα πας φυλακή – ή θα φύγεις να το σκάσεις και θα γλυτώσουμε από σένα. Ο πολιτικός όμως στήνει συνεχώς καθεστώτα με τους συνεργούς του στα απανωτά οικονομικά εγκλήματα κατά του δημοσίου συμφέροντος που διαπράττει και, να πάρει η ευχή, δεν χορταίνει και ποτέ. Έχω γνωρίσει μια χαρά ανθρώπους που η καρέκλα της κάθε (μικρής ή μεγαλύτερης) εξουσίας τους έχει κάνει μίζερους μαφιόζους. Φθείρει και διαφθείρει η εξουσία. Θέλει πολύ γερές αντιστάσεις. Θέλει ανθρώπους που ξέρουνε γιατί ζούνε, ποιοι είναι οι υπαρξιακοί τους στόχοι, τι ψάχνουν στη ζωή τους (πέρα από το μαύρο και πολύ χρήμα), που παίρνουν στα σοβαρά τα μεταφυσικά τους στοιχήματα. Αλλιώς και αθώα να ξεκινήσουν μεταμορφώνονται σε απατεώνες πολύ γρήγορα. Αυτό λοιπόν με ενοχλεί στους πολιτικούς καριέρας – όπως τουλάχιστον τους γνώρισα από το 1981 και μετά (πάντα με τις λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα): Η λύσσα τους για μίζες, «δουλειές», μεσολαβήσεις, παραγοντισμούς, εκβιασμούς και κάθε είδους απάτες –ενώ η προκοπή του τόπου που υποτίθεται πως «υπηρετούν» δεν τους νοιάζει ντιπ. Ας βουλιάξει ολόκληρος σαν την Ατλαντίδα.
Ο πρωθυπουργός Γερακάρης πιστεύει ακράδαντα στην κατάρρευση του παλαιού διεφθαρμένου κόσμου και στην ανατολή μιας καινούργιας μέρας. «Καινούργιοι δρόμοι και καινούργιες ευκαιρίες ανοίγονται μπροστά μας. Ευκαιρίες επιχειρηματικές, δημιουργικές, οικονομικές, ευκαιρίες ευτυχίας που αφορούν όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους, αυτούς που δεν ελπίζουν σε σκάνδαλα και ανθρωποφαγίες, αλλά σε μια καλή, χρήσιμη, ευτυχισμένη ζωή, που θα τη φτιάξουν μόνοι τους, σε συνεργασία με την εποχή που τους έτυχε να ζήσουν». Αλήθεια, είστε τόσο αισιόδοξός για το μέλλον ή είστε όσο αισιόδοξος σας επιτρέπει η μυθοπλασία και οι ήρωές σας; Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα γενιά ανθρώπων που έχει ήδη κλείσει την πόρτα στον παλιό κόσμο;
Ναι, είμαι πολύ αισιόδοξος κι ας με λένε αιθεροβάμονα και ρομαντικό και εκτός πραγματικότητας και άλλα πολλά –μέχρι και γκάου. Ο πλανήτης μας, το οικοσύστημα, ο γαλαξίας μας, το σύμπαν άπαν είναι μια αδιανόητα αρμονική, αν και περίπλοκη, άπειρη και αιώνια καλοστημένη μηχανή. Γελάει η ενότητα τους σύμπαντος κόσμου και η συμπαντική αρμονία με τον κάθε βλάκα που συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για να του τα φάνε κάτι trophy γκόμενες (σαν την Lady Tramp!) ή, στην καλύτερη περίπτωση, τα δυστυχισμένα τα παιδάκια του που θα φορτωθούν όλη αυτή την απάτη, τις νεοπλουτίστικες συμπεριφορές μαζί με τα «κονέ» της οικογένειας που, τι άλλο θα είναι βέβαια, πολιτικοί καριέρας, «στελέχη» του κόμματος, φιλόδοξοι άρπαγες που ούτε έχουν σκεφτεί ποτέ τι μεγάλη ευλογία είναι να είσαι ζωντανός, υγιής, να αγαπάς τον εαυτό σου και τους άλλους σαν τον εαυτό σου, να ζεις ωραία, να δημιουργείς, να το παλεύεις, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να εκφράζεσαι ειλικρινά, τίμια και αδιαπραγμάτευτα. Αλλά φλυαρώ: Σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Και ευτυχία χωρίς ποταμούς αγάπης δεν υπάρχει. Αυτό, το ξέρω από προσωπική εμπειρία, το ζουν και το αποδέχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι που ακολουθούν (επιμένω!) το «προσωπικό τους μονοπάτι» και κάνουν μεγάλα βήματα συναντώντας και τους άλλους σε συναντήσεις όλο και πιο συχνές, όλο και πιο ευοίωνες. Δεν είναι μοναχικός ο δρόμος όσων ακούν την εσωτερική τους φωνή και την σέβονται. Αντίθετα. Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι συνθέτουν τις πιο ζωντανές και χαρούμενες παρέες, προχωράνε μαζί γιατί ο καθένας ξεχωριστά ξέρει προς τα πού πηγαίνει.
«Ο Κώστας ήταν, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, το πρώτο δείγμα μιας άλλης γενιάς πολιτικών, που δεν μοιάζανε σε τίποτε απολύτως με τους προηγούμενους», γράφετε κάπου για τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου σας. Ο Κώστας Γερακάρης, γεννημένος το 1981, είναι μόλις 33 ετών όταν αναλαμβάνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα των μνημονίων. Είναι δύσκολο να μην κάνει κανείς τον συνειρμό... Βρίσκετε ότι υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στον χαρισματικό Γερακάρη και τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας;
Μακάρι να υπήρχανε, μακάρι να υπάρχουν ομοιότητες και να έχουμε στραβωθεί όλοι, να μην μπορούμε να τις δούμε. Κακά τα ψέματα όμως. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν ήταν ήρωας μυθιστορήματος θα ήταν αυτός που έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορεί να δοθεί σε έναν άνθρωπο –να υπηρετήσει τον τόπο και τους συνανθρώπους του κάνοντας υπερβάσεις που κανείς άλλος δεν θα τολμούσε να τις διανοηθεί καν. Δεν τις διανοείται όμως ούτε αυτός. Αντίθετα αντί για υπερβάσεις προτιμά να κάνει ότι κάνανε όλοι οι πολιτικοί καριέρας μέχρι σήμερα και ν’ αντιγράφει τα τερτίπια παλαιών Μαυρογιαλούρων –χωρίς το χιούμορ του ασπρόμαυρου ελληνικού σινεμά. Όχι, ο Κώστας Γερακάρης δεν μοιάζει καθόλου με τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Κώστας βλέπει μπροστά, έχει αναλάβει την ουσιαστική ευθύνη του ρόλου που του έτυχε και δεν παίζει με την Ελλάδα και το μέλλον της. Ο Αλέξης παίζει. Τζογάρει. Κάνει μπλόφες και ήδη θυμίζει, δυστυχώς, πολιτικούς καριέρας. Βέβαια είναι μόνο δυό χρόνια που έφερε τ’ απάνω-κάτω στην πολιτική μας ζωή και κατάφερε να μην είναι «παρένθεση». Μπράβο του. Το δυσάρεστο είναι πως αντί για παρένθεση θέλει να γίνει καθεστώς –ο ίδιος ή οι προβεβλημένοι σύμβουλοί του, δεν μπορώ να ξέρω. Δεν θα τα καταφέρει όπως δεν τα κατάφερε και ο Ανδρέας που, επίσης προσπάθησε να στήσει καθεστώς. Να σας πω κάτι; Ο Τσίπρας παίζει το παιχνίδι όπως οι προηγούμενοι και δεν έχει καταλάβει κάτι πολύ σοβαρό για την συνέχεια του: Πως κάπου σε μια στροφή, σε κάποια γωνία, τον περιμένει ο Κώστας Γερακάρης –που είναι και μια επταετία νεότερός του!
Το μυθιστόρημα του Άρη Δαβαράκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη.
Η πρώτη παρουσίαση του «Πρωθυπουργού» θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016, στις 19:30. Στο Zonar’s, στο κέντρο της Αθήνας.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Κωνσταντίνος Ζούλας, η Όλια Λαζαρίδου, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και ο Χρύσανθος Πάνας.
INFO
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016, ώρα 19:30
Zonar’s, Πανεπιστημίου 9 & Βουκουρεστίου, Αθήνα
