Ονομάζεται «Michael» και πρωταγωνιστεί στην ταινία σκάνδαλο της χρονιάς που προβάλλεται ήδη στις αθηναϊκές αίθουσες. Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Xαμός στις Κάνες τον περασμένο Μάιο όταν πρωτοπροβληθηκε ο «Michael», με τις φήμες να οργιάζουν μιλώντας για μια ταινία που δικαιώνει έναν παιδεραστή και τους κατ' επάγγελμα θεματοφύλακες της ηθικής, να παίρνουν τα όπλα ανα χείρας πριν καν τη δούνε, με το γνωστό επιχείρημα του «εγώ, αρνούμαι να δω κάτι τέτοιο». Περί τίνος πρόκειται λοιπόν ο «Michael», η πρώτη ταινία ενός στενού συνεργάτη του Μίκαελ Χάνεκε, του Μάρκους Σλέινζερ που είχε τα κότσια ή την άγνοια κινδύνου, να αναμετρηθεί κινηματογραφικά με ένα τέτοιο θέμα; Είναι η κλινικά καταγεγραμμένη καθημερινότητα ενός διαταραγμένου 30άρη που στο υπόγειο του σπιτιού του κρατάει φυλακισμένο και βιάζει κατ' εξακολούθηση ένα 10χρονο αγόρι. Είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την τραγωδία των παράλληλων σκοτεινών γραμμών της ανθρώπινης φύσης και το έγκλημα, από την κατάμαυρη κωμωδία που προκύπτει από την δίχως υστερίες έκθεση μιας υπαρκτής κατάστασης. Είναι μια πραγματικότητα, στα όρια αυτού που αντέχεις να αντιληφθείς σαν πραγματικότητα, αλλά πραγματικότητα παρ' όλα αυτά. Και ως τέτοια την κινηματογραφεί ο Σλέινζερ, χωρίς καμία διάθεση αρτίστικης υπερβολής ή συναισθηματικής εκμετάλλευσης. Και φυσικά χωρίς επ' ουδενί να δικαιώνει τον κεντρικό του ήρωα. Απλώς τον παρατηρεί κάτω από άπλετο φως. Πεπεισμένος, ο Σλέινζερ, ότι αυτό που δεν τολμάμε να ανασύρουμε από το σκοτάδι στο φως, είναι κι αυτό που είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε σαν νόσημα, στην ύπαρξη μας. Στο μυαλό του «Μίκαελ», δεν διαπράττεται τίποτα κακό, τίποτα ασυνήθιστο, τίποτα που να αξίζει να διαταράξει την ρουτίνα του. Δουλειά, σπίτι, φαγητό και βραδινός βιασμός του δεκάχρονου (στον οποίο τα Χριστούγεννα, του κάνει δώρο το τελευταίο βιβλίο του «Χάρι Πότερ»). Αυτή την καθημερινότητα παρακολουθεί η ταινία αποφεύγοντας τις όποιες σκανδαλοθηρικές ακρότητες, και με αυτή την καθημερινότητα σε φέρνει αντιμέτωπο, προκαλώντας σου σοκ όχι από ότι δείχνει ή υπονοεί, αλλά από το γεγονός του ότι το «τέρας» δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Αξιοποιώντας τη θητεία του δίπλα στον Χάνεκε, ο Σλέινζερ, εκμεταλλεύεται κάθε χαραμάδα της παράλογης «κανονικότητας» που καταγράφει για να εστιάσει χειρουργικά σε συμπεριφορές, στιγμές, σιωπές και αντιδράσεις που δεν χρειάζονται την μυθοπλασία ή την κινηματογραφική μεγέθυνση προκειμένου να μετατραπούν σε θρίλερ ή διαστροφική, μαύρη - κατράμι κωμωδία, εφ' όσον είναι έτσι από τη φύση τους. Ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την εσωτερική σύγχυση του θεατή, που βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι πιο σκληρό και τρομακτικό από αυτό που (δεν) διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του: την πιθανότητα συγγένειας τμημάτων της δικής του καθαγιασμένης 'κανονικότητας' και καθημερινότητας, με αυτήν ενός «τέρατος», εκεί που η παρά φύση, δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από ακόμα μία φύση.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4 / 5
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ