Μία νέα μελέτη έρχεται να φωτίσει λίγο περισσότερο ένα θέμα που απασχολεί πολλές μητέρες: την προσπάθεια να επιτύχουν ισορροπία μεταξύ της οικογένειας και της εργασίας.
Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του αμερικάνικου περιοδικού Journal of Family Psychology, οι μητέρες που εργάζονται είναι πιο υγιείς και πιο χαρούμενες σε σύγκριση με τις μητέρες που μένουν στο σπίτι κατά τα βρεφικά και προσχολικά χρόνια των παιδιών τους.
Στο πλαίσιο της έρευνας οι επιστήμονες ανέλυσαν συνεντεύξεις και μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν 1,364 μητέρες για χρονικό διάστημα που ξεκινούσε από τη γέννηση των παιδιών τους και ξεπερνούσε σε κάποιες περιπτώσεις τη δεκαετία. Το συμπέρασμα των επιστημόνων είναι ότι οι μητέρες που έχουν μερική ή πλήρη απασχόληση παρουσιάζουν σπανιότερα συμπτώματα κατάθλιψης και έχουν καλύτερη γενική κατάσταση υγείας από ότι οι μητέρες που μένουν σπίτι φροντίζοντας τα παιδιά τους.
Σε ότι αφορά βασικά θέματα που μπορεί να επηρεάζουν την ευτυχία μιας μητέρας, όπως η ισορροπία οικογένειας-εργασίας, οι μητέρες με μερική απασχόληση φαίνεται να τα αντιμετωπίζουν σωστότερα. Επίσης, οι μητέρες με μερική απασχόληση παρουσιάζεται να συμμετέχουν ακριβώς όσο και οι μητέρες που δεν εργάζονται, στο διάβασμα των παιδιών τους, και περισσότερο από ότι κάνουν οι μητέρες με πλήρη απασχόληση. Τέλος, είναι πιο ευαισθητοποιημένες απέναντι στις ανάγκες των νηπίων τους και προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες και ερεθίσματα μάθησης στα βρέφη τους. Ωστόσο, και σε ότι αφορά τις ίδιες, οι μητέρες με μερική και πλήρη απασχόληση παρουσιάζονται στις περισσότερες περιπτώσεις το ίδιο ικανοποιημένες.
Το θέμα, εάν η μητέρα πρέπει να εργάζεται ή να απασχολείται αποκλειστικά με την ανατροφή των παιδιών της δεν είναι καινούργιο. Η έρευνα αυτή επιχειρεί να απαντήσει στο κλασσικό πλέον ερώτημα, παρουσιάζοντας τη μερική απασχόληση ως χρυσή τομή για να ανταποκριθεί αποτελεσματικότερα η μητέρα στο διττό της ρόλος: ως γυναίκα με τις δικές της ανάγκες και συγχρόνως ως το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή των παιδιών της. Κάτι που φαίνεται με την πρώτη ματιά πως θα μπορούσε να είναι η απάντηση, όταν μπλεκόμαστε ανάμεσα στη στενοχώρια και την ενοχή του "δεν είμαι εκεί στα καθημερινά" και την ανάγκη μας για συμμετοχή-έξω από το σπίτι- στην καθημερινότητα του κόσμου των ενηλίκων.