Αγωνίστρια στην Εθνική Αντίσταση, ποιήτρια, συγγραφέας, μεταφράστρια, η Βούλα Δαμιανάκου έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών.
Μανιάτισσα, χωρίς συγκεκριμένη ηλικία. Στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας αναγράφεται ότι γεννήθηκε το 1914 και η ταυτότητά της, το 1920.
Λίγο πριν το τέλος, άφησε παρακαταθήκη ένα βιβλίο «Από το ληστή του νόμου κάλλιο στο ληστή του δρόμου» που έλεγε μέσα από τους ήρωες της, τον Γιάννη και τη Γιάννα, όλα όσα ήθελε να πει. «Και οι πολιτικοί, φίλοι μου, και η πολιτική τους! Και ποιον πρώτον και ποιον ύστερον και ποιανού πολιτική και ποιας πολιτικής παράταξης την πολιτική να… πρωτοθαυμάσεις; Της Δεξιάς, του Κέντρου, της Αριστεράς και ποιας από τα κόμματα και τ’ αποκόμματα; Τα ορθόδοξα, τα αιρετικά, τα μελανά, τα ερυθρά, τα ροδοκιτροκάμπυλα» έγραφε.
Σύντροφος και συνεργάτης του Βασίλη Ρώτα.
Είναι εκείνη που φιλοξένησε τον διωκόμενο ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτζαλάν και παραλίγο να καταδικαστεί.
Συνεργάστηκε με το περιοδικό Λαϊκός Λόγος (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου.
Μετέφρασε το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, κατά το μεγαλύτερο μέρος με τον Βασίλη Ρώτα, καθώς και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Πλούσια εργογραφία
«Γράμμα σε νεκρό»
«Στην ανεμοζάλη»
«Γέφυρες φιλίας»
«Πολυμπούρικο»
«Υπεύθυνση δήλωση»
«Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου. Επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία»
«Σαν σε πηδήσει ο Κατής σε ποιον να παραπονεθείς»
«Μοιρολόγια»
«Μοιρολόγια μιας Μανιάτισσας»
«Μανιάτικα μοιρολόγια»
«Ανθολόγιο του «Ελεύθερου Κόσμου Αφιέρωμα αγάπης στη μνήμη του Βασίλη Ρώτα»
«Βασίλης Ρώτας»
«Τιμιότατο να ‘σαι Έλληνας, να ‘σαι ο Γιάννης Ρίτσος»
«Από την Ελλάδα του Αριστοτέλη στην Ευρώπη του Μάαστριχτ»
«Παροιμίες και ρήτρες από το έργο του Σαίξπηρ»
«Όταν ο ήλιος της τραγωδίας ανάτειλε»
«Ουίλλιαμ Σαίξπηρ» (4 τόμοι)
«Μνημόσυνο» (ποιητική συλλογή που έγραψε με τον Βασίλη Ρώτα)
«Οδοιπορώ στην πατρίδα»
«Το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι και έχει πολύ συγγενολόι»
«…στη χάρη της την αεπι ανάβουμε ένα κερί»
Εμβληματική μορφή χαρακτήρισε την Βούλα Δαμιανάκου ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, τονίζοντας «Όχι μόνο γιατί αγάπησε τόσο βαθιά την ελληνική γραμματεία, ούτε γιατί με την πένα της «δάμασε» τις λέξεις. Αλλά και γιατί η ίδια δεν «δαμάστηκε» ποτέ. Ακατάβλητη και ανυποχώρητη στις αρχές της, δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι παρούσα από την Εθνική Αντίσταση μέχρι τους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες».
Η κηδεία της θα γίνει σήμερα Τρίτη στο χωριό της Μυρσίνη (Πάνιτσα) Γυθείου Λακωνίας στις 12 το μεσημέρι.