Εγραφε μόνο τα τραγούδια του γιατί όπως έλεγε «τα σενάρια της ζωής μας τα γράφει η ίδια και εμείς την παρακολουθούμε από δίπλα».
Ποιητικός τόνος, μελαγχολικό ύφος, χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή, σηματοδότησε μία ολόκληρη εποχή της ελληνικής ροκ.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν από τα πλέον προικισμένα παιδιά της γενιάς του, αγαπήθηκε και γαλούχησε μία γενιά ακροατών.
Δήλωνε ρομαντικός, το θεωρούσε επανάσταση.
Το Σαββατόβραδο του περασμένου Μαΐου στο Παλλάς, θα μείνει χαραγμένο σε όλους όσοι χάθηκαν επί τρεις ώρες στις μουσικές του, κλαίγοντας, χειροκροτώντας.
Αγαπούσε τον Κοέν και τον Cave, τους ποιητές, τον Ρεμπώ, την Πολυδούρη και τον Καρυωτάκη.
Από τη στιγμή που δημοσιοποίησε το πρόβλημα της υγείας του δεν λύγισε λεπτό. Έδωσε την μάχη του γενναία και ανοιχτά.
Χαμένος στα βιβλία του, τα κείμενα του Μπουκόφσκι.
Το τσιγάρο ήταν πάντα στο χέρι του «και να το κόψω θα σωθώ;» έλεγε. Τα τραγούδια του έδιναν δύναμη, έγραφε ως το τέλος.
Αγαπούσε το μπάσο την ντραμς τον ηλεκτρισμό στον ήχο του, αλλά και το κλασικό πιάνο, το βιολοντσέλο, μία ευγενική χροιά, που πάντα είχε μέσα του.
Η μπάντα του, τα «Διάφανα κρίνα» ήταν οι λογοτέχνες της ροκ, που με μέσο την μουσική συνδιαλέγονταν με τα βιβλία και τους ποιητές.
Θέλανε να βάζουν νότες στους στίχους, όπως κάποιοι ανοίγουν το παράθυρο για να αναπνεύσουν.
Ο στίχος του βιωματικός και εμπνευσμένος. Τραγουδούσε όσα ήθελε να πει
«Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων
και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δύο
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων
σε μια χώρα που ’χει γίνει ρημαδιό
Δεν με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες
ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι
δε με πειράζουν οι άγνωστες πορείες
σε μια χώρα που ‘ναι η ελπίδα πεθαμένη
Αυτό που με πειράζει με θυμώνει
είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας
Και μια σιωπή που μένει
και δεν ρέπει πια να ‘ναι η δικιά μας»
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας δίδαξε πολλά μέσα από τα τραγούδια του, αλλά ας κρατήσουμε τούτο που έλεγε «Δεν χρειάζεται για κανένα λόγο να πλάθεις σενάρια για τη ζωή, αλλά να δέχεσαι ότι είναι ένας δρόμος. Όχι πολλοί».
Ο Θάνος Ανεστόπουλος έζησε τη ζωή του στα άκρα, χωρίς απωθημένα.
Κάθε τι στην ηλικία του, οι κρεπάλες, οι τρέλες, η οικογένεια, το σινεμά με το παιδί.
Μια βόλτα με αερόστατο επιθυμούσε, ωστόσο τώρα, είναι κάπου εκεί ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα.