Το πιο «λογοτεχνικό» γλυκό της γαλλικής κουζίνας είναι σίγουρα ένα μικρό κεκάκι που οι Γάλλοι το λένε μαντλέν.
Η γεύση του, βουτηγμένο στο τσάι, υπήρξε η αφετηρία ενός από τα κορυφαία πεζογραφήματα του 20ού αιώνα, Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο, του γάλλου συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ.
Υλικά
- 3 αυγά
- 150 γραμμάρια ζάχαρη
- 200 γραμμάρια αλεύρι
- 2 κουταλιές σούπας ανθόνερο
- 8 γραμμάρια μπέικιν πάουντερ
- 1 μικρό πακετάκι βανίλια
- 100 γραμμάρια βούτυρο
- 50 γραμμάρια γάλα
Εκτέλεση
- Προθερμάνετε τον φούρνο στους 220 βαθμούς
- Λιώστε το βούτυρο σε μια κατσαρολίτσα, σε χαμηλή φωτιά
- Σε ένα βαθύ μπολ σπάστε τα αυγά και ανακατέψτε τα καλά με τη ζάχαρη, να ασπρίσουν
- Προσθέστε το ανθόνερο και 40 γραμμάρια από το γάλα
- Προσθέστε το αλεύρι και το μπέικιν, ανακατέψτε απαλά
- Προσθέστε το λιωμένο βούτυρο και το υπόλοιπο γάλα
- Αφήστε το μείγμα να ξεκουραστεί για 15 λεπτά
- Βουτυρώστε θήκες για μπισκοτάκια, όχι ως πάνω
- Βάλτε τον φούρνο για 6 λεπτά και μετά στους 180 για άλλα 4 λεπτά
- Μόλις βγουν από τον φούρνο, βγάλτε τα μπισκοτάκια από τις θήκες
Κανονικά, οι Γάλλοι που εφηύραν τις μαντλέν, έχουν ειδικές θήκες για να βγαίνουν σε αυτό το σχήμα, σαν κοχύλια. Εσείς φτιάξτε τα όπως σας βολεύει, ακόμη και με τα χέρια σαν κουλουράκια. Το ζήτημα είναι η γεύση και η μοναδική απαλότητά τους. Και προσοχή στο ψήσιμο!
[...] Και ξαφνικά παρουσιάστηκε η ανάμνηση. Αυτή η γεύση ήταν η γεύση του μικρού κομματιού της μαντλέν που την Κυριακή το πρωί στο Κομπραί (τη μέρα εκείνη δεν έβγαινα πριν απ’ την ώρα της λειτουργίας) μου πρόσφερε η θεία μου η Λεονί, όταν πήγαινα να της πω καλημέρα στο δωμάτιό της, αφού πρώτα το βουτούσε στο τσάι ή στο φλαμούρι της. Η όψη της μικρής μαντλέν δεν μου ’χε θυμίσει τίποτα πριν να τη γευτώ• ίσως γιατί, έχοντας δει συχνά από τότε μικρές μαντλέν, χωρίς όμως να τις δοκιμάσω, πάνω στα ράφια των ζαχαροπλαστείων, η εικόνα τους είχε εγκαταλείψει εκείνες τις μέρες του Κομπραί για να δεθεί μ’ άλλες πιο πρόσφατες, ίσως γιατί, απ’ αυτές τις αναμνήσεις τις εγκαταλειμμένες τόσον καιρό έξω απ’ τη μνήμη, δεν επιζούσε τίποτα, όλα είχαν διαλυθεί• οι μορφές -κι αυτή ακόμα του μικρού κοχυλιού της ζαχαροπλαστικής, τόσο στρουμπουλά αισθησιακού κάτω απ’ τις αυστηρές κι ευλαβικές πτυχές του- είχαν διαλυθεί ή, κοιμισμένες, είχαν χάσει τη δύναμη της επέκτασης που θα τους επέτρεπε να ξαναδεθούν με τη συνείδηση. [...]
«Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, Μετάφραση Παύλος Ζάννας Εκδόσεις Εστία