Ο Σπύρος Γιαννιώτης παραχώρησε συνέντευξη περιγράφοντας τα όσα πέρασαν από το μυαλό του στα τελευταία μέτρα του αγώνα του αλλά και τα τέσσερα χρόνια από την αποτυχημένη προσπάθεια για μετάλλιο το 2012 μέχρι και το Ρίο.
Ακολουθεί μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε ο Γιαννιώτης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:
ΕΡ: Σπύρο, οι αντιδράσεις του κόσμου πάρα πολλές. Στο αεροδρόμιο, στην Κέρκυρα, δείχνουν πόσο πολύ σε εκτιμάνε σαν αθλητή. Τι σου έχει μείνει χαραγμένο;
«Η αγάπη που δείχνει ο κόσμος. Είναι πάρα πολύ όμορφό ν αναγνωρίζεται η προσπάθειά μου. Είναι μοναδικό και νομίζω για κάθε αθλητή είναι απίστευτη χαρά. Υπάρχουν πάρα πολλές αντιδράσεις που με κάνουν να συγκινούμαι».
ΕΡ: Ο κόσμος πάντως «σου έβγαλε το καπέλο» με την απόφαση σού να μην κάνεις ένσταση και σε συνεχάρη για το ήθος σου…
«Όταν κερδίζεις ή χάνεις οφείλεις να το αναγνωρίζεις. Εγώ εννοείται ότι νιώθω ότι έχω κερδίσει. Ήμουν πολύ κοντά με τον Ολλανδό και απλά του βγήκε μια χεριά. Είναι πρώτος δίκαια και δεν υπάρχει μέσα μου αμφιβολία σ΄ αυτό. Πρέπει ν’ αναγνωρίζεις την προσπάθεια όλων των αθλητών. Με τη δεύτερη θέση είμαι πάρα μα πάρα πολύ χαρούμενος, γιατί ο στόχος μου ήταν το βάθρο και τα κατάφερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
ΕΡ: Φαντάζομαι έχεις δει αρκετές φορές τον τερματισμό. Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν το βλέπεις;
«Εχω δει τα τελευταία μέτρα, αλλά όχι πολλές φορές. Ενιωσα κάτι μοναδικό μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα το πάθος και τη θέληση μου να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να μπω στις σκέψεις που είχα, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Όταν το βλέπω με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα, γιατί κατάφερα τον στόχο μου».
ΕΡ: Μετά τον τερματισμό σου, ένα από τα βίντεο που έγιναν viral είναι η συνέντευξη που είχες δώσει το 2012 που ήσουν φανερά συγκινημένος. Φαινόσουν σαν να έχασες την τελευταία ευκαιρία για να ανέβεις στο βάθρο…
«Η αλήθεια είναι πως εννοούσα αυτό που είχα πει. Ηταν πάρα πολύ δύσκολη στιγμή για μένα, γιατί ήμουν 32 χρονών και δύσκολο να ανέβεις στο βάθρο στα 36 σου. Νιώθω ότι έκανα το ακατόρθωτο. Ηταν σαφώς πιο δύσκολο και η ψυχή μου ξέρει πόσο δυσκολεύτηκα και τη προσπάθεια έκανα. Αθλητικά ήταν αρκετά πιο δύσκολο, γιατί η κούραση όταν μεγαλώνεις είναι σαφώς περισσότερη. Νομίζω ότι ήταν απίστευτο που αυτός ο στόχος έγινε πραγματικότητα και τελικά ανέβηκα στο βάθρο».
ΕΡ: Πίστευες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ότι μπορείς να κατακτήσεις ένα μετάλλιο;
«Πάντα ο αθλητής έχει τις καλές και τις κακές στιγμές. Ένιωθα πολύ καλά, ήμουν πολύ προπονημένος, ένιωθα σιγουριά. Όμως είναι μία κούρσα δύο ωρών και όλα μπορούν να συμβούν, όπως και συνέβησαν. Ιδίως τα τελευταία μέτρα που ήμασταν 7-8 άτομα για ένα μετάλλιο, τα πάντα μπορούσαν να γίνουν. Ένιωθα μια σιγουριά μέσα μου και αυτό φάνηκε στο τέλος με την μεγάλη προσπάθεια που έκανα».
ΕΡ: Ηταν ένας από τους καλύτερες αγώνες και τους πιο συναρπαστικούς σε εξέλιξη;
«Νομίζω ότι ήταν μία από τις καλύτερες κούρσες. Είχε πολύ έντονη αλλαγή συναισθημάτων. Ο αγώνας είχε πολύ έντονες στιγμές. Αρχικά ο Αυστραλός που έκανε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, στη συνέχεια το φώτο φίνις με τα 7-8 άτομα να διεκδικούν το μετάλλιο και φυσικά το τέλος με τον τερματισμό και με τον Ολλανδό να κερδίζει για μία χεριά. Οσο αγωνίζομαι εγώ δεν το έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιον αγώνα. Ηταν τρομερή κούρσα και ειλικρινά είμαι ευτυχής που ήμουν μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα».
ΕΡ: Η στιγμή που ανέβηκες στο βάθρο ήταν μοναδική. Τι σου έχει μείνει στο μυαλό;
«Ηταν μοναδική όντως. Όταν ανέβηκα στο βάθρο ένιωθα απίστευτη συγκίνηση. Ολη η προσπάθεια τόσων χρόνων ανταμείφθηκε. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις…».