Δείτε πώς είναι σήμερα ο πιτσιρικάς που είχε μπει στη χάρτινη βάρκα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας [εικόνες]

Μπορεί η Φωτεινή να ήταν το παιδί που έκλεισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ωστόσο, ένα άλλο παιδί, τους είχε ανοίξει, μερικές ημέρες νωρίτερα.

Ο λόγος για τον Μιχάλη Πατσατζή, τον πιτσιρικά που είχε μπει στο χάρτινο καραβάκι και διέσχισε τη λίμνη που είχε δημιουργηθεί στη μέση του γηπέδου. Τότε ήταν μόλις 12 ετών, σήμερα 24 και φυσικά δεν μπορεί να ξεχάσει την μοναδική εκείνη εμπειρία που είχε ζήσει.

Ο μικρός Μιχάλης μίλησε στο Down Town Κύπρου για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Oπως αποκαλύπτει ο ίδιος το πιο έντονο που θυμάται εκτός από τη δική του συμμετοχή είναι ο τυμπανιστής και ο Κένταυρος, ενώ η πιο έντονη ανάμνηση που έχει από την τελετή έναρξης δεν είναι άλλη από τη στιγμή που μπήκε στο στάδιο «αντικρίζοντας τα εκατομμύρια φλας των θεατών να φωτίζουν ολόκληρο το γήπεδο. Αντιλαμβάνεσαι πώς μπορεί να φαίνεται κάτι τέτοιο στα μάτια ενός παιδιού, σε μια τόσο νεαρή ηλικία όπως ήμουν εγώ. Ήταν μια απίστευτη στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!»,

Ο ίδιος χαρακτηρίζει την όλη εμπειρία συγκλονιστική την οποία θα θυμάται μια ζωή και θα διηγείται στα παιδιά του. ​« Το αίσθημα της περηφάνιας, αλλά και το ότι βοήθησα κι εγώ σ’ όλη αυτή την διοργάνωση για την Ελλάδα, ήταν τεράστιο», προσθέτει.

Μάλιστα, αποκάλυψε και το πώς τον επέλεξαν για το ρόλο αυτό: «Είχα υποβάλει μια σχετική αίτηση για εθελοντής. Στη συνέχεια, με είχαν καλέσει σε κάποιο δοκιμαστικό που έκανε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ήμουν ένα από τα πολλά παιδιά που πέρασαν τη σχετική διαδικασία. Τελικά, την επόμενη ημέρα με είχαν ενημερώσει ότι ήμουν αυτός που επέλεξαν!».

Ο Μιχάλης Πατσατζής φέτος τελείωσε τις σπουδές του και εργάζεται ως φυσικοθεραπευτής. Στην ερώτηση αν τον προβληματίζει η οικονομική κρίση και αν θα έφευγε για το εξωτερικό ο 24χρονος απαντά: «Πάρα πολύ. Δυστυχώς, η οικονομία της χώρας μας, βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ο κόσμος παλεύει να επιβιώσει σ’ αυτό το χάος που λέγεται Ελλάδα. Ήμουν αρκετά τυχερός που κατάφερα να βρω αμέσως δουλειά μετά το τέλος των σπουδών μου και εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσω να ανοίξω το δικό μου φυσικοθεραπευτήριο. Δεν είμαι από τα παιδιά που θα ήθελαν να φύγουν στο εξωτερικό για να αναζητήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα μου και να συνεχίσω να παλεύω για το μέλλον μου όσο το δυνατόν γίνεται».