Οι ασθενείς που πρόκειται να αφαιρέσουν τον θυρεοειδή αδένα τους θα πρέπει να αναζητήσουν χειρουργό ο οποίος να εκτελεί τουλάχιστον 25 θυρεοειδεκτομές ετησίως, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος επιπλοκών, αναφέρει,νέα μελέτη από το Duke University Medical Center.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν μάλιστα ότι το 51% των χειρουργών που εκτελούν θυρεοειδεκτομές δεν ξεπερνούν τη μία ανά χρόνο.
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Annals of Surgery, αξιολόγησε δεδομένα από 16.954 ασθενείς, οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε θυρεοειδεκτομή μεταξύ 1998 και 2009 και εντάχθηκαν σε μια εθνική βάση δεδομένων. Αναλύοντας τα περιστατικά, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπάρχει συσχετισμός μεταξύ του αριθμού των επεμβάσεων που εκτελούν κάθε χρόνο οι χειρουργοί και των ποσοστών επιπλοκών που εμφανίζουν οι ασθενείς τους. Συγκεκριμένα ανακάλυψαν ότι, οι ασθενείς των χειρουργών που πραγματοποιούσαν 1 επέμβαση/έτος είχαν 87% αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών, από 2-5 επεμβάσεις 68%, από 6-10 επεμβάσεις 42%, από 11-15 επεμβάσεις 22%, από 16-20 επεμβάσεις 10%, ενώ οι ασθενείς όσων χειρουργών εκτελούσαν από 21-25 επεμβάσεις διέτρεχαν 3% αυξημένο κίνδυνο.
"Η εμπειρία του χειρουργού είναι καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του ασθενούς", τονίζει ο γενικός χειρουργός και εξειδικευμένος στη χειρουργική ογκολογία και προηγμένη λαπαροσκοπική χειρουργική, Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Imperial College London Δρ. Εμμανουήλ Ζαχαράκης .
Εξηγεί ότι ο θυρεοειδής είναι ο αδένας στη βάση του λαιμού που παράγει ορμόνες οι οποίες διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον μεταβολισμό του ανθρώπου. Η ανάγκη για θυρεοειδεκτομή, η οποία είναι μια από τις πιο συχνά εκτελούμενες επεμβάσεις στην τραχηλική χώρα, επιβάλλεται σε περιστατικά κακοήθειας -όπου συχνά απαιτείται ευρύτερος λεμφαδενικός καθαρισμός για την αφαίρεση τυχόν λεμφαδενικών μεταστάσεων- υπερλειτουργίας του αδένα, ή βρογχοκήλης».
Η κύρια συγγραφέας της μελέτης και επικεφαλής του τμήματος ενδοκρινικής χειρουργικής στο Duke, Julie A. Sosa, M.D., σημείωσε ότι λόγω της τεχνικής δυσκολίας της επέμβασης οι ασθενείς θα πρέπει να έχουν το θάρρος να ρωτήσουν τον υποψήφιο χειρουργό τους πόσες επεμβάσεις τέτοιου είδους εκτελεί τον χρόνο και από την πλευρά τους οι χειρουργοί έχουν την ηθική υποχρέωση να απαντούν. Η διενέργεια περισσότερων επεμβάσεων δεν εγγυάται βέβαια την απουσία επιπλοκών, παρά μόνο λιγότερες πιθανότητες γι’ αυτές, όπως τόνισε.
Αν και η ολική θυρεοειδεκτομή είναι γενικά ασφαλής επέμβαση, μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές που δύνανται να αλλάξουν τη ζωή του χειρουργημένου ασθενή. Τέτοιες είναι η αιμορραγία, προβλήματα με τους παραθυρεοειδείς αδένες και βλάβες στο λαρυγγικό νεύρο, οι οποίες ενδεχομένως να οδηγήσουν σε δυσκολίες στην ομιλία, την αναπνοή και την κατάποση. Οποιαδήποτε επιπλοκή απαιτεί περισσότερη φροντίδα μπορεί να αυξήσει το κόστος της επέμβασης και ίσως να θέσει σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής του ασθενή.
Σύμφωνα με τον Δρ. Ζαχαράκη, εκτός από τον υπερθυρεοειδισμό, τα νεοπλάσματα και τη βρογχοκήλη, άλλη μια αιτία που μπορεί να οδηγήσει τον ασθενή στο χειρουργείο είναι οι όζοι του θυρεοειδούς. Τελευταία, η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει επιτρέψει τον ευκολότερο εντοπισμό τους, με αποτέλεσμα να υπάρχει στατιστική αύξηση των περιστατικών. Παρότι η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει όζους στον θυρεοειδή, μόνο το 5-7% αυτών είναι κακοήθεις.
Όποια όμως κι αν είναι η αιτία που θα οδηγήσει τον ασθενή στο χειρουργείο, αυτός «έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει την εμπειρία του ανθρώπου που θα τον χειρουργήσει. Η εξειδίκευση και οι σημαντικές αλλαγές που έχουν επέλθει τις τελευταίες δεκαετίες στην εξέλιξη των τεχνικών της ολικής θυρεοειδεκτομής καθιστούν, σε γενικές γραμμές, τη συγκεκριμένη επέμβαση ασφαλή».