Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com) καίει εγκεφαλικά κύτταρα, σε μια εβδομάδα, που περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ένα Μέγα Βραβείο από τις Κάνες, ένα Χρυσό Λιοντάρι από τη Βενετία και μια πολυαναμενόμενη ελληνική ταινία. Αντιμέτωπος με τον Γιάννη Ξανθούλη, τον Γκαίτε, τη Νικόλ Κίντμαν, τον Γιάννη Μπέζο, τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Μίκι Ρουρκ, τον Νίκολας Κέιτζ, τον Σοκούροφ, τον Ρίτσαρντ Γκιρ, τον Χιου Τζάκμαν, τους αδελφούς Νταρντέν και την Μέγκαν Φοξ, σηκώνει ψηλά τα χέρια, αφού κάνει πρώτα αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από κάθε άλλον: να γράφει για σινεμά.
TO TAΝΓΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - Βαθμολογία: 3 / 5
Κρυφά κι ανολοκλήρωτα ερωτικά πάθη σε ένα στρατόπεδο του Έβρου το 1970, θα βγούνε στην επιφάνεια με αφορμή την παραμονή της πρωτοχρονιάς, μια γιορτή της συμφοράς και ένα ταγκό. Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου best seller του Γιάννη Ξανθούλη, το "Τανγκό" ευτυχεί κατ' αρχάς στην πρωταγωνιστική πεντάδα των Γιάννη Μπέζου, Γιάννη Στάνκογλου, Αντίνοου Αλμπάνη, Βίκυς Παπαδοπούλου και Ελένης Κοκκίδου που κατορθώνουν κάτι σπάνιο σε ελληνική ταινία: Να συγχρονίζονται και να αντιλαμβάνονται ότι παίζουν στην ίδια ταινία, ο κάθε ένας από το δικό του χαράκωμα, πετώντας αρμονικά το μπαλάκι ο ένας στον άλλο. Ευτυχεί και στη ρευστή, ατμοσφαιρική προσέγγιση από τον έμπειρο (μόνο τηλεοπτικά ως τώρα) Νίκο Κουτελιδάκη που αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο φωτισμούς, χώρους και ανθρώπους, δημιουργώντας την αίσθηση ενός ευγενικού και συγκρατημένου συναισθηματικού στρόβιλου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πέφτει σε μερικά, σημαντικά σαν επιλογές λάθη, που δυστυχώς, λίγο πιο απαιτητικός να είσαι σαν θεατής, γκρεμοτσακίζουν στα τελευταία 15 λεπτά, ότι με τόσο κόπο στήθηκε στην πορεία. Κατ' αρχάς, η επιλογή του μακιγιάζ γεροντικής ηλικίας για τον Αλμπάνη και την Παπαδοπούλου, σε μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας των αφών Αλαχούζου, το οποίο προκαλεί γέλιο. Κατά δεύτερον, το άτσαλο κλείσιμο των ιστοριών του στο σήμερα, με ένα κακοστημένο επεξηγηματικό πήγαινε έλα ανθρώπων, που ενώ υποτίθεται ότι κρύβει την σεναριακή έκπληξη, κάθεται τζούφιο, μετέωρο και συγχυσμένο. Ο χουντικοστρατιωτικός περίγυρος της εποχής, μένει εντελώς σε δεύτερο και τρίτο πλάνο, χωρίς να καταφέρνει να δημιουργήσει το φόντο που θα μπορούσε, οι σκηνές πλήθους, πάσχουν από εμφανή έλλειψη κομπάρσων, και το όμορφο μουσικό θέμα του Γιάννη Αίολου, χρησιμοποιείται με τέτοια συχνότητα συναισθηματικής χειραγώγησης, που σε κάνει να μη θέλεις να το ξανακούσεις. Ένας σκληροτράχηλος υπολοχαγός, ζητάει από έναν εσωστρεφή, "καλλιτεχνικών τάσεων" φαντάρο, να του διδάξει τανγκό μέσα σε τρεις μόλις μέρες, προκειμένου να χορέψει στη γιορτή της πρωτοχρονιάς με την σύζυγο του αντισυνταγματάρχη με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος. Ο φαντάρος, θα δεχτεί εφ' όσον αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος για να καταφέρει να πάρει άδεια και να επισκεφτεί την ετοιμοθάνατη μητέρα του. Όμως μεταξύ τους, θα αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη σχέση, με καταπιεσμένο ερωτικό υπόβαθρο, το οποίο και ο Κουτελιδάκης, θα προσεγγίσει στη σκηνή τη κορύφωσής του, με σπάνια κομψότητα και συναισθηματική μεστότητα (βοηθούμενος από τον εξαιρετικό χειρισμό των Αλμπάνη και Στάνκογλου), στην πιο όμορφη ίσως και αναπάντεχη στιγμή της ταινίας.
Δείτε το trailer εδώ
ΦΑΟΥΣΤ / FAUST - Βαθμολογία: 5 / 5
Όταν η σκηνοθετική αυστηρότητα (ενίοτε στα όρια της δυσκοιλιότητας) ενός 'δύστροπου', 'δυσκολοχώνευτου' και εστέτ δημιουργού όπως είναι ο Αλεξάντερ Σοκούροφ, διασταυρώνεται με την θεϊκή παλέτα χρωμάτων και σκιών του υπεύθυνου για την φωτογραφία της "Αμελί", Μπρούνο Ντελμπονέλ, την εμπνευσμένη παραισθησιακή σκηνογραφία της Γελένα Ζουκόβα, και την ποιητική, φιλοσοφική, μεταφυσική, μυθολογική και λογοτεχνική βάση του Φάουστ (τόσο μέσα από την τραγωδία του Γκαίτε όσο και μέσα από τις δεκάδες άλλες αναφορές και προσεγγίσεις στον μύθο του) τότε φιλενάδα, ακόμα και αν το μενού της ημέρας, δε σε βοηθάει στις φαστφουντάδικες γαστριμαργικές σου συνήθειες και σου φαίνεται ξένο, τουλάχιστον, οφείλεις να παραδεχτείς, την άγνοιά σου και το σάστισμα σου, μπροστά σε κάτι σημαντικό που απλώς ξεπερνά τις προσλαμβάνουσες σου. Μονόδρομος κατ' εμέ, η βράβευση του "Φάουστ" με το Χρυσό Λιοντάρι του φετινού φεστιβάλ Βενετίας, μονόδρομος και η σχεδόν σαδομαζοχιστική σχέση που καλείσαι να αναπτύξεις με την κινηματογραφική ομορφιά του και την νοηματική του πυκνότητα. Κι αυτά στα γράφει ένας άνθρωπος που δεν πολυσυμπάθησε ποτέ του τον Σοκούροφ, έτσι; Φινάλε στην "τετραλογία της εξουσίας" του δημιουργού, που στις προηγούμενες ταινίες, ("Μολώχ", "Ταύρος", "Ήλιος") ασχολήθηκε με τον Χίτλερ, τον Λένιν και τον Χιροχίτο, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά όχι ένα ιστορικό πρόσωπο αλλά έναν μύθο, μια ιδέα, που εξανθρωπίζεται προκειμένου να ολοκληρώσει την προβληματική του σκηνοθέτη πάνω στη φύση της εξουσίας. Αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τον Μεφιστοφελή, ο Φάουστ, θα κοντράρει τη θεολογία με τον ορθολογισμό, την επιθυμία με την ηθική, την ηθική με τον ίδιο της τον εαυτό και τις πολλές εκφράσεις της, από την επιστημονική εώς τη μεταφυσική και θεολογική εκδοχή της, την ώρα που ο Σοκούροφ, παίζει κοροϊδευτικά τόσο με το χωροχρόνο όσο και με τις δραματουργικές συμβάσεις μιας τέτοιας, πολλαπλής σύγκρουσης μέσα σε παραμορφωτικό πεδίο δράσης. Που κι αυτό με τη σειρά του, αμφισβητεί τα σύνορα ανάμεσα στη θεατρική σύμβαση, την εικαστική υπέρβαση και την κινηματογραφική γλώσσα. Αναγκάζοντας με έναν εκμεταλευτικό, ενίοτε εξαντλητικό, αλλά τόσο συγκεκριμένης στόχευσης, χειρουργικό χειρισμό, τον βομβαρδισμένο θεατή, να μετατραπεί (όπως και οι ηθοποιοί του) σε σοβαροφανή πλανώδιο καμποτίνο, αντιμέτωπο με το υπαρξιακό του αδιεξόδο και τη λαϊκότητα των ευσεβών και ασεβών του, ιδεολογικών και καλλιτεχνικών πόθων. Τίποτα λιγότερο από αριστούργημα.
Δείτε το trailer εδώ
ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ / LA GUERRE EST DECLAREE - Βαθμολογία: 4 / 5
Ομολογουμένως ο πρωτότυπος τίτλος που μεταφράζεται σαν "κηρύχτηκε πόλεμος" δεν ήταν η καλύτερη λύση για την ελληνική κυκλοφορία αυτής της πανέμορφης, με όλη τη σημασία τη λέξης και σε όλα τα επίπεδα, ταινίας. Εξακολουθεί παρ' όλα αυτά, να είναι ο πλέον ενδεικτικός, μέσα στην εμπόλεμη ποπ ορμητικότητα του. Γιατί πολύ απλά, σαν διατύπωση περικλείει σε όλο του το εύρος το μάχιμο "γαμώτο" των δύο ηρώων, του Ρομέο και της Ζιλιέτ, όταν μαθαίνουν ότι ο λίγο μηνών γιος τους, πάσχει από καρκίνο. Και προδιαγράφει την στάση που θα ακολουθήσουν απέναντι σε αυτό το γεγονός. Μια στάση σφραγισμένη από τον έρωτά τους, από την αγάπη τους για τη ζωή και την δημιουργία μιας νέας ζωής που αντανακλά την μεταξύ τους αγάπη. Ένας σύγχρονος Ρωμαίος και μια Ιουλιέτα, που αυτή τη φορά, θα αποφασίσουν να μην παραδοθούν στην καταδίκη του έρωτά τους. Αλλά να παλέψουν γι αυτήν με κάθε τρόπο. Ξεπερνώντας πρώτα από από όλα, το 'χαροκαμένο' στίγμα, το ταμπού της λέξης 'καρκίνος'. Κι αντιμετωπίζοντας την ασθένεια του γιου τους, σαν ένα μεγάλο, αλλά επ' ουδενί αξεπέραστο εμπόδιο, στην ομορφιά της ζωής. Σε μια ταινία που αφηγείται την πραγματική ιστορία της σκηνοθέτιδας, Βαλερί Ντονζελί και του συντρόφου της και συμπρωταγωνιστή της, Ζερεμί Εκλαίμ, μετατρέποντας την μνήμη, σε χαρμολύπη, σε ποπ καλειδοσκόπιο ήχων και χρωμάτων, σε σύγχρονο παραμύθι έρωτα και αγωνίας. Από τις στιγμές της πρώτης τους γνωριμίας και του μεγάλου έρωτα, μέχρι τις νευρώσεις και τα άγχη της καθημερινότητας που φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού, τον παγωμένο πανικό της διάγνωσής του με καρκίνο και την αντανακλαστική απόφαση, στρατηγικής αντιμετώπισης της τραγωδίας, με πλήρη επιστράτευση της ομορφιάς που ο καθ' ένας τους κουβαλάει. Εκεί που ο διάδρομος ενός νοσοκομείου μπορεί να μετατραπεί σε μια απειλητική παιδική χαρά, απειλητική μεν, χαρά όμως δε. Και το κλάμα της απόγνωσης, της άρνησης, της βίας και της αντίδρασης, σε στιχάκι τραγουδιού. Εκεί που οι κρυφές χαραμάδες της ελπίδας επιτρέπουν στο χιούμορ να διεισδύσει, αφήνοντας άφωνους τους σκληροπυρηνικούς της μοιρολατρείας, και η κλινική αποστασιοποίηση υποχωρεί άτακτως στην ομορφιά των πυροτεχνημάτων ενός λούνα παρκ. Και πάνω απ' όλα, εκεί που η ζωή, η ζωή και τίποτα άλλο, διαψεύδει με τον πιο τσαμπουκαλεμένο τρόπο, όσους επιμένουν να λένε ότι δεν είναι σινεμά. Δημιουργώντας σινεμά, ορμητικό, συγκινητικό, απελευθερωτικό, καθαρτικό, τραυματικό και ταυτόχρονα χαρούμενο, όπως όλα τα βαφτίσια. Όπως όλα τα ευλογημένα κλάμματα σε μια κολυμβήθρα. Επίσημη (και φαβορί) πρόταση της Γαλλίας, για το επερχόμενο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Δείτε το trailer εδώ
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ / LE GAMIN AU VELO - Βαθμολογία: 4 / 5
Kαι κάπου εδώ, συμφιλιώνομαι με ορκισμένους και πολυβραβευμένους εχθρούς. Εν προκειμένω τους αδερφούς Νταρντέν, στην πιο όμορφη ταινία της καριέρας τους. Ουουπς, πραγματικά το έθεσα βαριά το ξεκίνημα τώρα που το σκέφτομαι. Με την έννοια του ότι που πας ρε καραμήτρο να αναμετρηθείς με το πιο πολυβραβευμένο σκηνοθετικό δίδυμο του φεστιβάλ των Κανών. Χρυσός Φοίνικας το 1999 για τη "Rosetta". Eιδική μνεία και βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής το 2002, για το "Le fils". Xρυσός Φοίνικας ξανά μανά το 2005 για το "L' enfant". Bραβείο καλύτερου σεναρίου το 2008 για το "Silence de Lorna". Kαι Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής φέτος για το "Παιδί με το Ποδήλατο". Από τις 6 ταινίες τους, με πρώτο το έξοχο "La promesse" του 1996, όλες τους, μπαστακώνονται στις Κάνες και αν δεν πάρουν βραβείο δε φεύγουν. Όχι ότι αυτό μου λέει κάτι, γιατί μη σου πω φίλε που τις έχω γραμμένες τις Κάνες. Κι αν πάω εκεί, για το γκλαμουροπαζάρεμα πάω και για τίποτα άλλο. Αλλά βραβεία είναι τα έρμα, αξίζει να στα αναφέρω. Όπως αξίζει να σου αναφέρω και κάτι άλλο. Ότι για το "L' enfant" του 2005, αν θυμάμαι καλά, είναι ζήτημα αν του είχα δώσει σε βαθμολογία ένα αστεράκι έτσι να πάει στο διάολο. Γιατί η αλήθεια είναι πως με το ψυχόπιασμα των Νταρντέν, την κουνιστή κάμερα φραπέ και τον "παρ' τον στα μούτρα σου μωρή άρρωστη" ρεαλισμό τους, άρχισα να ξερνάω επικίνδυνα κάποια στιγμή και να θυμώνω. Με όλη την επίσημη κριτική να παθαίνει σκατόψυχο κοκομπλόκο με τους Νταρντέν κι εμένα να μένω στο μπλόκο. Τι να σου πω φίλε, μπορεί να φταίει η έπαρση της νιότης μου, μπορεί να φταίει ότι είχα δίκιο, αλλά δε μετανιώνω. Και τότε ρε μάγκα Μοριάρτη αφού δε μετανιώνεις γιατί μας τα γράφεις όλα αυτά θα μου πεις; Γιατί πολύ απλά, φέτος την άνοιξη στις Κάνες, είδα Νταρντέν και νταρντάνιασα. Συγκινήθηκα, χάρηκα, ευχαριστήθηκα τόσο πολύ με το "Παιδί με το Ποδήλατο" που όταν αργότερα γυρνούσα σε συναδέλφους και τους έλεγα πως πιθανότατα αυτή ήταν η καλύτερη ταινία του φετινού φεστιβάλ, έψαχναν το τηλέφωνο της μάνας μου για τη ρωτήσουν αν έχω ξεμείνει από χάπια Xanax. Πώς το έπαθα και γιατί το έπαθα; Θα στο πω. Επειδή πολύ απλά, αυτή τη φορά, τα αδερφάκια, ναι μεν, ακολουθούν την πεπατημένη του ρεαλισμού και της δυστυχίας και της απονιάς αλλά... Αλλά επιτέλους μπαίνουν στον κόπο να πιστέψουν στο παραμύθι της ομορφιάς. Κι επιτέλους για πρώτη φορά ολοκληρώνουν το ποίημα τους. Γλυκά και ανθρώπινα. Και όχι σαν εντομολόγοι της δυστυχίας και της καταφρόνιας. Θες φταίει η υπέροχη Σεσίλ Ντε Φρανς που πρωταγωνιστεί; Θες ο άπαιχτος πιτσιρικάς Τομά Ντορέ; Τι να σου πω; Ένα θα σου πω. Ότι πιο χριστουγεννιάτικη στην ουσία της, ταινία από το "Παιδί με το Ποδήλατο" δε θα δεις. Θα κλάψεις, θα νοιώσεις αγωνία, θα χαμογελάσεις, θα αγαλιάσεις. Κι αυτό είναι κάτι τόσο σημαντικό που δε το αλλάζεις με τίποτα. Ούτε οι Νταρντέν νομίζω. Οι οποίοι επιτέλους, βρήκαν την φόρμουλα, να κρατήσουν τα όμορφα της γραφής τους, να πετάξουν τις περιτές δηθενιές και τις κακοτεχνίες που μεταφραζόντουσαν σε άποψη, και να αφεθούν χωρίς κόμπλα στη αποδεδειγμένη λειτουργικότητα της κάθαρσης. Δόξα τω θεώ οι κουκλίτσες μου γιατί άμα συνέχιζαν να το παραχέζουν με την μπίχλα, ο μοναδικός τρόπος να μείνουν στην ιστορία του σινεμά, θα ήταν σαν συσίτιο ζητιάνων στη Χριστιανική Αδελφότητα Απόρων Κορασίδων (ΧΑΑΚ). Ήδη από την προηγούμενη ταινία τους, τη "Σιωπή της Λόρνας" είχαν δείξει ότι και μπορούν και θέλουν να ξεφύγουν από την κάμερα του σακάτη, χωρίς αυτό να τους αναγκάζει να αλλάξουν θεματική. Και να αφήσουν επιτέλους το ταλέντο τους να φανεί και να μεγαλουργήσει πέρα από τις συμβάσεις που τους καθιστούν αρεστούς στους κριτικούς. Όμως αυτή τη φορά, κατάφεραν το θαύμα. Παράγοντας ένα σινεμά απλό και συνεπές στη λογική και την άμεμπτη προλεταριακή ηθική τους, αλλά ταυτόχρονα μετρημένο στις προθέσεις του και ψυχαγωγικό. Δηλαδή σε απλά ελληνικά, ολοκληρωμένο. Με στόχο το κοινό και πετυχαίνοντας (ναι υπάρχουν και θαύματα) ταυτόχρονα υπόκλιση των κριτικών που έφτασαν στο σημείο να το συγκρίνουν με τον "Κλέφτη Ποδηλάτων" του Βιτόριο Ντε Σίκα. Ένα αγόρι εγκαταλελειμμένο σε άσυλο που δεν αγαπάει τίποτα άλλο εκτός από το ποδήλατό του. Και την ελπίδα του να βρεθεί ξανά κοντά στον πατέρα του. Μια "λαϊκή" κομμώτρια που αποφασίζει να τον φιλοξενεί σπίτι της τα σαββατοκύριακα. Ένας πατέρας, που δεν έχει καμία επιθυμία να συνδεθεί με το γιο του. Ένα ποδήλατο, που για τον πιτσιρικά, είναι το μοναδικό αντικείμενο που τον συνδέει με την γλυκύτητα της οικογένειας όπως την ονειρεύεται από τα παραμύθια. Ο σκληρός περίγυρος, που δεν υπολογίζει συναισθήματα, αθωότητα, και παιδική ηλικία, χρεώνοντας στο "ποδήλατο" ανταποδοτικές διαδρομές. Η σύγκρουση και η οργή που προκύπτουν όταν ζητάς την αγάπη, χωρίς να ξέρεις από ποιον και πως. Το λάθος, η βία και η συγχώρεση. Σαν ένα χριστουγεννιάτικο θρίλερ, κάτω από ένα παραπεταμένο δέντρο Χριστουγέννων. Που περιμένει για να φωταγωγηθεί, τα κινέζικα και λίγο καμένα, λαμπάκια της ψυχής σου. Καμένα ξεκαμένα φίλε, άπαξ και ανάψουν τα ρημάδια, η ζωή σου όλη ποδηλατάδα όμως. Και το χαμόγελο της κομμώτριας, βάλσαμο. Στο εγγυώμαι. Απλά εσύ, πάτα πετάλι.
Δείτε το trailer εδώ
REAL STEEL - Βαθμολογία: 3 / 5
Το νούμερο 2 είναι ήδη στα σκαριά γι αυτή την ακριβή (110 εκ. δολλάρια κόστος) οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας που σκηνοθετεί ο Σον Λέβι του "Μια Νύχτα στο Μουσείο" και έχει τη σφραγίδα του Στίβεν Σπίλμπεργκ στην παραγωγή, επομένως τα έβγαλε τα λεφτά της, και όλα καλά. Στο κοντινό μέλλον, οι πυγμαχικοί αγώνες με ρομπότ είναι ένα από τα πιο δημοφιλή σπορ αλλά επειδή ακόμα και οι Transformers, χρειάζονται τον γυμναστή τους, την βρωμοδουλειά του προπονητή – προγραμματιστή έχει αναλάβει ένας ξεπεσμένος πρώην μποξέρ, ο οποίος δεν είναι και στη καλύτερη φόρμα αλλά α) ανακαλύπτει την πατρότητα εφ'όσον για πρώτη φορά θα συναντηθεί και θα πρέπει να συμπορευθεί με τον 11χρονο γιο του και β) ανακαλύπτει έναν πιθανό τσαμπιονίστα σε ένα παραπεταμμένο ρομπότ. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα στο Χόλιγουντ, πάνε με τη μεζούρα σαν τη συνταγή του διαιτολόγου. Αφού σου λέει έχω τόσες οκάδες υπερθεάματος (με πρώτης τάξεως 'μεταλλικά' cgi) θα σου ρίξω κι από δίπλα μια γερή δόση οικογενειακού συναισθήματος για να γίνουν οι σωστές καύσεις. Το πρόβλημα όμως σκάει όταν εσύ δεν πολυγουστάρεις τις υγιεινές και ρομποτικά προγραμματισμένες διατροφές που ζευγαρώνουν το "Ρόκι" με τους "Τransformers" και θες σκέτο, ή Ρόκι ή Transformers. Δηλαδή ναι, για να στο πω και πιο απλά, όσον αφορά τα δικά μου γούστα, το "Real Steel" και η περίσσεια συναισθήματος και ηθικού διδάγματος δεν είναι αυτό ακριβώς που αντιλαμβάνομαι σαν μπλοκμπαστεράδικο σινεμά του φανταστικού. Όσον αφορά τώρα τα δικά σου, ειδικά αν είσαι και πιτσιρικότερος, για να μην είμαι άδικος, υπάρχουν πολλά να ευχαριστηθείς, τόσο σαν θέαμα, με τις πυγμαχίες των ρομπότ άψογα εώς και εντυπωσιακά στην ρευστότητα και την καθαρότητά τους, χορογραφημένες και τον ανθρώπινο παράγοντα, συμπαθητικά και σε σωστή αναλογία και λιπομέτρηση σκιαγραφημένο. Αν πάλι δεν είσαι τόσο πιτσιρικότερος, τόσο ο πάντα ευπρόσδεκτος στα νυχτερινά μας όνειρα, Χιου Τζάκμαν, όσο και η όμορφη Εβάντζελιν Λίλι του "Lost" κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους σαν οφθαλμόλουτρο, κι έτσι μπορείς να πας με τη φαμελιά σου στο σινεμά, και να περάσετε αν μη τι άλλο, όλοι μια χαρά κι άσε με εμένα να γκρινιάζω.
Δείτε το trailer εδώ
TRESSPASS - Βαθμολογία: 2 / 5
Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν έπαιζε ο εντελώς παρηκμασμένος πλέον Νίκολας Κέιτζ, μη σου πω αν δεν έπαιζε και η Νικόλ Κίντμαν, εφ' όσον σε συνδυασμό με τις παραπάνω από φιλότιμες προσπάθειες του επίσης παροπλισμένου, Τζόελ Σουμάχερ στην κλειστοφοβική σκηνοθεσία, το κινηματογραφικό πακέτο μοιάζει να προήλθε κατόπιν συμφωνίας σε συμβολαιογραφείο για αρπαχτή εξαργύρωσης σταρίστικων ονομάτων. Κλέφτες εισβάλλουν σε γκράντε βίλα ζευγαριού, κρατώντας όμηρους την οικογένεια που το κατοικεί, της οποίας ο κύρης ασχολείται με το χώρο των διαμαντιών. Πίεση στην πίεση, φόβος, ένταση και τσαντίλα θα βγάλουν στη φόρα το παρελθόν των εισβολέων αλλά και τις πραγματικές δυναμικές στο γάμο του Κέιτζ με τη Κίντμαν, σε μια σεναριακή φόρμουλα που έχει πολλάκις χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, με καλύτερους τρόπους και εδώ απλώς λουστράρεται αφ' ενός από τη γκλαμουριά του πρωταγωνιστικού διδύμου και αφ' ετέρου από την τεχνογνωσία του αν μη τι άλλο έμπειρου στο χειρισμό περίεργων καταστάσεων (ξεχάστε το "Μπάτμαν και Ρόμπιν" και εστιάστε στον "ΤηλεφΩνικό Θάλαμο"), Σουμάχερ. Άλλη μια γλασαρισμένη b movie δηλαδή, που εννοείται δε σε χαλάει, αλλά στο dvd σου καλύτερα θα πάει.
Δείτε το trailer εδώ
THE DOUBLE - Βαθμολογία: 3 / 5
Παροπλισμένος πράκτορας της CIA τακιμιάζει με αναλυτή του FBI προκειμένου να λυθεί το μυστήριο της δολοφονίας ενός γερουσιαστή, με τις ενδείξεις να 'βαφτίζουν' ένοχο σοβιετικό κατάσκοπο. Εννοείται όμως πως τα πάγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται, με το παρελθόν να κρύβει μυστικά, τους φόνους να συνεχίζονται και τους βασικούς 'παίχτες' να δρούνε σε διπλά και βάλε ταμπλό. Ότι δηλαδή θα περίμενες από ένα χορταστικό κατασκοπικό δίωρο b movie με τον Ρίτσαρντ Γκιρ πρωταγωνιστή στα υπέρ και τις σεναριακές απιθανότητες δια χειρός ενός από τους γραφιάδες των "Wanted" και "Τελευταίο τρένο για τη Γιούμα", του Μάικλ Μπραντ που εδώ αναλαμβάνει και χρέη σκηνοθέτη να σε φτιάχνουν ή να σε ξενερώνουν ανάλογα με το πόσο εκτιμάς τον παράγοντα αληθοφάνεια (ο οποίος προσωπικά σε τέτοιου είδους ταινίες ποσώς με απασχολεί, όταν σαν ψυχαγωγία λειτουργεί). Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, λειτουργεί μια χαρά για ανώδυνη βόλτα σε multiplex και σίγουρα ακόμα καλύτερα στο dvd.
Δείτε το trailer εδώ
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ / PASSION PLAY - Βαθμολογία: 3 / 5
Λέγε με παλιόπαιδο λέγε με αλήτη, όμως αν και αυτή εδώ η ταινία, είναι πολύ πιθανό στα τρυφερά σου μάτια αναγνώστη, να φανεί σαν μία από τις χειρότερες της χρονιάς (και δε σε αδικώ, απλώς εγώ δεν έχω σώας τας φρένας), προσωπικά τα τρία αστέρια, στο γενικό της μπάχαλο, τα βάζω και δεν το μετανιώνω. Θες για τις ευγενείς, στιλιζαρισμένες νεονουάρ ρομαντικές μεταφυσικές προθέσεις, θες γιατί την φωτογραφία την υπογράφει ο Κριστόφ Ντόιλ (ο βασικός υπεύθυνος για τις οπτικές ομορφιές των ταινιών του Γουόρ Καν Βάι), θες για το ατμοσφαιρικό και εκλεκτικό soundtrack που περιλαμβάνει από Κιθ Ρίτσαρντς μέχρι Σόλομον Μπερκ, θες επειδή παίζει η πανέμορφη Μέγκαν Φοξ (καλά παίζει και ο Μίκι Ρουρκ και ο Μπιλ Μάρεϊ αλλά χεστήκαμε) και κάνει τον άγγελο; Θες δε θες, πρόβλημα σου. Που είχα μείνει; Α ναι, στο ότι παίζει η Μέγκαν Φοξ και κάνει τον άγγελο. Τον κανονικό με τα φτερά. Ο οποίος δουλεύει σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο, σαν έκθεμα freak show, από το οποίο τσίρκο την ελευθερώνει ένας ξεπεσμένος τρομπετίστας της τζαζ. Μετά περιπλανιούνται στην έρημο, οι γκάγκστερ είναι στο κατόπι τους, ο μαγικός ρεαλισμός μπλέκεται με τον καυτό άνεμο της ερήμου στο Νέο Μεξικό που κολλάει ευλογημένους κόκκους άμμου στα κατακόκκινα χείλη της Μέγκαν, το σουρεαλιστικό παραμύθι συναντά την ενίοτε κακοχωνεμένη ονειρική ατμόσφαιρα και το σεναριακό αλληγορικό πάτσγουορκ 'πιλαλάει' θρύλους έκπτωτων ερωτευμένων αγγέλων αντιμέτωπων με αδίστακτα γκάνια και υπαρξιακούς ντουβρουτζάδες, σε έναν στιλιστικό αχταρμά, που δεν είναι δύσκολο να σε κάνει να σκάσεις στα γέλια αν δεν πας με τα νερά του. Έλα όμως που μέσα στην ατέλεια του, είναι ο ρουφιάνος (ο αχταρμάς) μοναδικός και που εμένα προσωπικά (επειδή μάλλον είναι και ο εγκέφαλος μου αχταρμάς και μπόρεσα να ταυτιστώ) με πήρε μαζί του; Ίσως επειδή ο Γιοντορόφσκι δεν πρόκειται να ξανακάνει ταινία και ο Βέντερς που πρόκειται να ξανακάνει καλύτερα να μην την κάνει, κι αυτό εδώ, μοιάζει με μια τίμια αν μη τι άλλο προσπάθεια ιχνογραφίας στον ορισμό που οι δύο προαναφερθέντες, έδωσαν στο υπερβατικό γουέστερν. Όνειρο ζωής για τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθετικά, γνωστό σεναριογράφο Μιτς Γκλέιζερ, που δεν έχει διανεμηθεί σχεδόν σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, μετά το ρεκόρ αποχωρήσεων στην προβολή του, στo κινηματογραφικό φεστιβάλ του Toronto. Κι όμως εγώ επιμένω.
Δείτε το trailer εδώ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ BOX OFFICE
1. XΑΡΑΥΓΗ ΜΕΡΟΣ 1ο: 42.878 (σύνολο 209.011)
2. HAPPY FEET 2: 34.049
3. ΑΘΑΝΑΤΟΙ: 20.390 (σύνολο 217.484 σύνολο)
4. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ: 16.277
5. ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ: 14.830