Βολές εξαπέλυσε ο παρουσιαστής του ΣΚΑΪ Κωνσταντίνος Μπογδάνος εναντίον του Θάνου Τζήμερο με αφορμή το σχόλιο που είχε κάνει για τον Παύλο Φύσσα.
Υπενθυμίζεται πως ο Θάνος Τζήμερος είχε σε ανάρτησή του στο facebook είχε γράψει άρθρο με τίτλο «Τι είναι ο Φύσσας είπαμε;» υποστηρίζοντας πως ο νεαρός τραγουδιστής ήταν ίδιος και απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του.
Το άρθρο του Κωνσταντίνου Μπογδάνου αναρτήθηκε στο marketnews.gr.
«Διαχωρίζω τη θέση μου»
Τους βλέπω και δεν το πιστεύω και με κάνουν να θέλω να βρίσω. Μα, τη μάνα του Φύσσα; Πόσο βαθιά στο μεδούλι του ανθρώπου έχει φωλιάσει η ανθρωποφαγία; Και μετά έρχεται ο οχετός του Στάικου. Και χθες η σκύλευση του Μαμιδάκη, αλλά και κομμάτι του λόγου εναντίον της Ακρίτα. Κι όλα αυτά σε περιβάλλον, όπου στα πάνελ μισθοφόροι του πεντακοσάρικου εξαπολύουν χολή προς πάσα κατεύθυνση. Φαίνεται πως έχει χαθεί η μπάλα και πρέπει επειγόντως να πούμε δυο πράγματα, προτού να είναι αργά. Ως έθνος δεν έχουμε καλή σχέση με την ευπρέπεια και την ευγένεια, είναι γνωστό. Αποκομμένοι από την εσπερία από την εποχή που οι βάρβαροι είχαν αρχίσει να γίνονται άνθρωποι, εμείς αποκτήσαμε δημόσια σφαίρα μόλις πριν δυο αιώνες. Ποτέ δεν θεωρήσαμε ιερή την ιδιωτικότητα, ούτε απαραίτητους τους τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε και ποτέ παραδεχτήκαμε την καλλιέργεια – πτυχία μόνο κόβαμε, ως εγγυητική πλουτισμού. Όμως πλέον, μετά και το τρίτο μνημόνιο, το πράγμα έχει παραγίνει – και οδηγεί σε (ακόμα πιο) άσχημα ξεμπερδέματα, να μου το θυμηθείτε.
Το κακό ξεκινά από εμάς, τα μέσα. Για τα views, τα clicks και τα νούμερα, ευκαιριοθήρες θεμάτων, που βγαίνουν από γραμμές παραγωγής δυσφήμισης, επισημαίνουν με τροχιοδεικτικά υποκριτικής ευπρέπειας («τόσο-όσο», ώστε το εκάστοτε απόσπασμα να μην είναι ποινικά κολάσιμο) τους στόχους. Μετά παίρνουν σκυτάλη οι ανώνυμοι και μικροεπώνυμοι κατεστραμμένοι της μνημονιακής Ελλάδας, που ζουν ονειρώξεις διαδικτυακής εξουσίας. Εντωμεταξύ, το μπινελίκι του «lifestyle» (τι λέξη, Θεέ μου) διαχέεται ως πρακτική και στην πολιτική. Τη δουλειά την κάνουν εδώ τα τρολ, οι ταλιμπάν των social media και τα μπλογκ. Τα συστημικά ΜΜΕ επίσης τσιμπάμε και σιγοντάρουμε, κυρίως όταν απομονώνοντας τσιτάτα από το συγκείμενό τους δημιουργούμε επικαιρότητα επί προσωπικού με «δήλωση βόμβα», «ΣΟΚ» και «θύελλα αντιδράσεων» - μία στις δύο φορές δι’ασήμαντον αφορμήν. Καταλήγουμε κουτσομπολίστικοι στα πάντα μας κι αυτό που παράγεται από το σύστημα (που τόσο συχνά υποδύεται το αντισυστημικό) το παίρνουν μετά οι τζιχαντιστές της πάνω και κάτω πλατείας και ξεσαλώνουν.
Μέχρι πρότινος, είχαμε συνηθίσει το βρισίδι κυρίως από τους πολιτικούς επιγόνους των αγανακτισμένων. Το 38% είχε να επαίρεται για μια γενική προσήλωση σε όρια, έναν μεγαλύτερο σεβασμό σε κανόνες, ένα κάποιο ήθος, ακόμα και σε «εμπόλεμες» καταστάσεις. Εσχάτως, όμως, καθώς οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εδραιώνονται στην εξουσία, το πράγμα φαίνεται να αλλάζει. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ευδοκιμεί η ακραία απρέπεια είναι, άλλωστε, ήδη διαμορφωμένο. Κι έτσι, φτάνουμε σε αδιανόητα, για τα υποτιθέμενα κριτήρια των φιλελεύθερων ευρωπαϊστών, καταντήματα.
Ας ξαναπιάσουμε, λοιπόν, τα αυτονόητα. Δεν «κράζεις» τη μητέρα δολοφονημένου ανθρώπου, ούτε βρίζεις νεκρό μαχαιρωμένο από νεοναζί, ακόμα κι αν πρόκειται για τον μεγαλύτερο εγκληματία. Πριν από μερικούς μήνες, αναγκάστηκα για τον λόγο αυτό να υποβάλω μηνύσεις (όπως και σε fake προφιλ μου σε fb και twitter), όταν οι της μπίζνας «φάτε τον Μπογδάνο» προσπάθησαν να μου φορτώσουν δήθεν επίθεση στην Μάγδα Φύσσα, διότι παρατήρησα ότι ο Ρουπακιάς ήταν «ράκος» και επεσήμανα πώς τραμπουκισμοί σε δικαστήρια είναι ανεπίτρεπτοι. Δεν μπορώ τώρα να παραγνωρίσω, ότι το marketnews αποτελεί χώρο αρθρογραφίας του κου Τζήμερου. Συνεπώς, εισηγούμαι δημοσίως τη λήξη αυτής της συνεργασίας. Σε πείσμα πολλών, τις προάλλες δημοσιεύσαμε στην στήλη των απόψεων ένα κείμενο που επικροτούσε με σωρεία λάθος συλλογισμών τις οικονομικές επιδόσεις της χούντας. Θα κάναμε το ίδιο για κείμενο που θα υμνούσε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό σημαίνει δημοκρατικό μέσο, όσο και να λυσσομανούν ορισμένοι. Αλλά μανάδες νεκρών, όχι. Δεν αγγίζουμε.
Επίσης, δεν επιτρέπεται, ειδικά από τη στιγμή που είσαι διοργανωτής μιας συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στην οποία παρέστησαν χιλιάδες συμπολίτες, να βρίζεις ηλικιωμένους με τις χυδαιότερες των εκφράσεων που μπορεί να σκαρφιστεί ανθρώπινος νους. Όταν έβγαζα τον Στάθη Στάϊκο στο ΣΚΑΪ στις 6, την πρώτη φορά που τον συναντούσα στη ζωή μου και τη δεύτερη που μιλούσαμε, το έκανα για να διαπιστώσω μαζί με τους τηλεθεατές τί άνθρωπος είναι. Το kourdistoportokali παρατήρησε, άθελά του μάλλον (διότι μετά την υπόθεση Μαυρίκου με έχει στη μπούκα λόγω ΣΚΑΪ), ότι το πέτυχα: «Πώς ο Μπογδάνος διέσυρε το #παραιτηθείτε» έγραφε ο τίτλος του. Αυτό συνέβη ευτυχώς και χωρίς την πρόθεσή μου, διότι ο κος Στάικος δεν έπεισε ότι διαθέτει την απαραίτητη ψυχραιμία για το εγχείρημα. Άλλωστε, το είχα καταστήσει σαφές εξ αρχής: Το ΝΑΙ πέρυσι το καλοκαίρι ήταν εθνική ανάγκη. Το #παραιτηθείτε ήταν πολιτική κίνηση. Μην συγχέουμε ανόμοια πράγματα. Το απεγνωσμένο «ρεπορτάζ» του altsantiri, δε, που χαρακτήριζε το marketnews «think tank» του #παραιτηθείτε, μόνο εκ του πονηρού μπορεί να προέκυψε.
Μου λένε ορισμένοι, πως πρέπει να αντιδρώ στην κακοήθεια. Όλο το σαββατοκύριακο το τηλέφωνό μου χτυπούσε με πανελίστες της ελληνικής τηλεόρασης στην άλλη άκρη της γραμμής να θέλουν να μάθουν πώς απαντώ στους κους Φουρθιώτη και Μουρατίδη, που πέρασαν το δικό τους σαββατοκύριακο υβρίζοντάς με. Έ, λοιπόν, δεν απαντώ. Έκανα τους πειραματισμούς μου, εξέτασα τα (συχνά στενάχωρα παρά την διαρκή τους τηλεχαρά) πάνελ τέτοιων εκπομπών, επισκέφθηκα το “lifestyle”, είδα πώς λειτουργούν τα πράγματα, πήρα γεύση, συνάντησα και εντάξει ανθρώπους, κατάλαβα, απήλθα. Και ποσώς με ενδιαφέρει αν θα με πει κανείς «δημοσιογράφο». Με ενδιαφέρει να κάνω τίμια ενημέρωση. Να μην βρεθεί ποτέ κανείς που θα πει ότι τα παίρνω, ότι συμβουλεύω επ’αμοιβή πολιτικά πρόσωπα, ότι εκβιάζω, ότι εκτελώ συμβόλαια. Και θεωρώ τίμιο να μην κρύβω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Οι δημοσιογράφοι στον αγγλοσαξωνικό κόσμο το συνηθίζουν. Είμαι πολιτικό ον, όχι ιδεολογικός χαμαιλέων – κι αν αυτό ξενίζει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό ορισμένων, δεν λυπούμαι.
Πέρα από την καλοπροαίρετη ευπρόσδεκτη κριτική, όσο αυστηρή και να είναι, το ότι άνθρωποι απελπισμένοι για να υπάρξουν επαγγελματικά θα πατήσουν σε συχνότητές μου, που δεν πιάνουν, για να λιθοβολήσουν και να τσιμπήσουν τίποτα ψιλά, είναι επόμενο της περίστασης και του καιρού. Οι περισσότεροι αδυνατούν να παρακολουθήσουν επαρκώς ξένη τηλεόραση, να καταλάβουν ότι εκεί έξω ενημέρωση κάνουν (και) άνθρωποι που δεν ασπάζονται την δημοσιογραφική ιδιότητα, που δεν διστάζουν να ακυρώνουν το ίδιο τους το προϊόν, ούτε δέχονται να λογοδοτούν σε απολιθώματα, όπως το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ. Το ότι άλλοι, κυρίως αριστεροί, της καλοπέρασης, της μολότοφ, ή της αυταπάτης θα βγάζουν φλύκταινες με τις «δεξιοφιλελέ» απόψεις μου, επίσης είναι αναμενόμενο. Να πω την αλήθεια, οι δεύτεροι μου είναι και συμπαθέστεροι. Βρίζουν από ιδεολογική φόρτιση. Όχι για χαρτζιλίκι. Το παίρνει κανείς απόφαση.
Παίρνω, όμως, απόσταση. Αυτό το παιχνίδι της αρένας δεν με αφορά. Για όσο μπορώ, θα κάνω τη δουλειά μου με ακεραιότητα και τρέλα. Απευθύνομαι σε αυτούς που συναισθάνονται ότι οι καιροί αλλάζουν, στους νοσταλγούς άλλων αισθητικών, στους ακομπλεξάριστους και σε όσους μένουν στο σωστό και στο καλό, όχι στο κακό και στο λάθος. Δεν ξαναμπαίνω στο τριπάκι του ξεκατινιάσματος, διότι αυτό το βιολί συντελεί στην οπισθοδρόμηση της χώρας και κάνει τον άνθρωπο να χάνει την ψυχή του. Για τις φορές που η χυδαιότητα χτυπά κόκκινο, διατηρώ την ασφάλεια του καλού μου δικηγόρου. Κι επειδή πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να «χειρουργήσουν» πάνω σε αυτό το κείμενο, επιφυλασσόμενος παντός νομίμου δικαιώματός μου δεν επιτρέπω την εν τμήματι αναδημοσίευσή του. Αν κάποιος επιθυμεί να βρει τροφή για αντιπαραθέσεις, ας αναπαραγάγει και το κομμάτι ολόκληρο. Εδώ επιχειρείται μια συλλογιστική, που δεν χαρίζεται προς κατάχρηση, διαστρέβλωση και πετσόκομμα.
Στη Μέση Ανατολή σφάζουν στο γόνατο, στην Αμερική,την Ευρώπη και την Τουρκία ανατινάζονται και γαζώνουν. Εδώ έχουν ψηφίσει συγχρόνως μαζικά μνημόνιο και ΟΧΙ στο ευρω κι ετοιμάζονται να σκοτωθούν μεταξύ τους. Τους βλέπω και δεν το πιστεύω και με κάνουν να θέλω να βρίσω. Κάθε φορά που το κάνω το σκοτάδι βαθαίνει. Προτιμώ να διαχωρίσω τη θέση μου.
Καλό καλοκαίρι.