Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com) συμφιλιώνεται με ορκισμένους και πολυβραβευμένους εχθρούς. Εν προκειμένω τους αδερφούς Νταρντέν, στην πιο όμορφη ταινία της καριέρας τους. Το «Παιδί με το Ποδήλατο».
Ουουπς, πραγματικά το έθεσα βαριά το ξεκίνημα τώρα που το σκέφτομαι. Με την έννοια του ότι που πας ρε καραμήτρο να αναμετρηθείς με το πιο πολυβραβευμένο σκηνοθετικό δίδυμο του φεστιβάλ των Κανών. Χρυσός Φοίνικας το 1999 για τη «Rosetta». Eιδική μνεία και βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής το 2002, για το «Le fils». Xρυσός Φοίνικας ξανά μανά το 2005 για το «L' enfant». Bραβείο καλύτερου σεναρίου το 2008 για το «Silence de Lorna». Kαι Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής φέτος για το «Παιδί με το Ποδήλατο». Από τις 6 ταινίες τους, με πρώτο το έξοχο «La promesse» του 1996, όλες τους, μπαστακώνονται στις Κάνες και αν δεν πάρουν βραβείο δε φεύγουν. Όχι ότι αυτό μου λέει κάτι, γιατί μη σου πω φίλε που τις έχω γραμμένες τις Κάνες. Κι αν πάω εκεί, για το γκλαμουροπαζάρεμα πάω και για τίποτα άλλο. Αλλά βραβεία είναι τα έρμα, αξίζει να στα αναφέρω.
Όπως αξίζει να σου αναφέρω και κάτι άλλο. Ότι για το «L' enfant» του 2005, αν θυμάμαι καλά, είναι ζήτημα αν του είχα δώσει σε βαθμολογία ένα αστεράκι έτσι να πάει στο διάολο. Γιατί η αλήθεια είναι πως με το ψυχόπιασμα των Νταρντέν, την κουνιστή κάμερα φραπέ και τον «παρ' τον στα μούτρα σου μωρή άρρωστη» ρεαλισμό τους, άρχισα να ξερνάω επικίνδυνα κάποια στιγμή και να θυμώνω. Με όλη την επίσημη κριτική να παθαίνει σκατόψυχο κοκομπλόκο με τους Νταρντέν κι εμένα να μένω στο μπλόκο. Τι να σου πω φίλε, μπορεί να φταίει η έπαρση της νιότης μου, μπορεί να φταίει ότι είχα δίκιο, αλλά δε μετανιώνω. Και τότε ρε μάγκα Μοριάρτη αφού δε μετανιώνεις γιατί μας τα γράφεις όλα αυτά θα μου πεις; Γιατί πολύ απλά, φέτος την άνοιξη στις Κάνες, είδα Νταρντέν και νταρντάνιασα.
Συγκινήθηκα, χάρηκα, ευχαριστήθηκα τόσο πολύ με το «Παιδί με το Ποδήλατο» που όταν αργότερα γυρνούσα σε συναδέλφους και τους έλεγα πως πιθανότατα αυτή ήταν η καλύτερη ταινία του φετινού φεστιβάλ, έψαχναν το τηλέφωνο της μάνας μου για τη ρωτήσουν αν έχω ξεμείνει από χάπια Xanax. Πώς το έπαθα και γιατί το έπαθα; Θα στο πω. Επειδή πολύ απλά, αυτή τη φορά, τα αδερφάκια, ναι μεν, ακολουθούν την πεπατημένη του ρεαλισμού και της δυστυχίας και της απονιάς αλλά... Αλλά επιτέλους μπαίνουν στον κόπο να πιστέψουν στο παραμύθι της ομορφιάς. Κι επιτέλους για πρώτη φορά ολοκληρώνουν το ποίημα τους. Γλυκά και ανθρώπινα. Και όχι σαν εντομολόγοι της δυστυχίας και της καταφρόνιας. Θες φταίει η υπέροχη Σεσίλ Ντε Φρανς που πρωταγωνιστεί; Θες ο άπαιχτος πιτσιρικάς Τομά Ντορέ; Τι να σου πω; Ένα θα σου πω. Ότι πιο χριστουγεννιάτικη στην ουσία της, ταινία από το «Παιδί με το Ποδήλατο» δε θα δεις. Θα κλάψεις, θα νοιώσεις αγωνία, θα χαμογελάσεις, θα αγαλιάσεις. Κι αυτό είναι κάτι τόσο σημαντικό που δε το αλλάζεις με τίποτα.
Ούτε οι Νταρντέν νομίζω. Οι οποίοι επιτέλους, βρήκαν την φόρμουλα, να κρατήσουν τα όμορφα της γραφής τους, να πετάξουν τις περιτές δηθενιές και τις κακοτεχνίες που μεταφραζόντουσαν σε άποψη, και να αφεθούν χωρίς κόμπλα στη αποδεδειγμένη λειτουργικότητα της κάθαρσης. Δόξα τω θεώ οι κουκλίτσες μου γιατί άμα συνέχιζαν να το παραχέζουν με την μπίχλα, ο μοναδικός τρόπος να μείνουν στην ιστορία του σινεμά, θα ήταν σαν συσίτιο ζητιάνων στη Χριστιανική Αδελφότητα Απόρων Κορασίδων (ΧΑΑΚ). Ήδη από την προηγούμενη ταινία τους, τη «Σιωπή της Λόρνας» είχαν δείξει ότι και μπορούν και θέλουν να ξεφύγουν από την κάμερα του σακάτη, χωρίς αυτό να τους αναγκάζει να αλλάξουν θεματική. Και να αφήσουν επιτέλους το ταλέντο τους να φανεί και να μεγαλουργήσει πέρα από τις συμβάσεις που τους καθιστούν αρεστούς στους κριτικούς. Ό μως αυτή τη φορά, κατάφεραν το θαύμα.
Παράγοντας ένα σινεμά απλό και συνεπές στη λογική και την άμεμπτη προλεταριακή ηθική τους, αλλά ταυτόχρονα μετρημένο στις προθέσεις του και ψυχαγωγικό. Δηλαδή σε απλά ελληνικά, ολοκληρωμένο. Με στόχο το κοινό πετυχαίνοντας (ναι υπάρχουν και θαύματα) ταυτόχρονα υπόκλιση των κριτικών που έφτασαν στο σημείο να το συγκρίνουν με τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» του Βιτόριο Ντε Σίκα. Ιδού οι αποδείξεις από τα σημαντικότερα (και όχι δυσκοίλια σινεφίλ) έντυπα του πλανήτη:
***H πιο αγαπημένη μέχρι σήμερα ταινία της καριέρας τους, επιβεβαιώνει τη δύναμη και την ακρίβεια των Νταρντέν με απόλυτα κινηματογραφικό τρόπο και τιμήθηκε δικαίως με το Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής των Κανών. ΕMPIRE
Οι αφοί Νταρντέν επιστρέφουν σε απαράμιλλη φόρμα με μια ιστορία αθωότητας, προδοσίας και φιλίας. Ένα από τα καλύτερα φιλμ που έχουν γυριστεί γύρω από την παιδική ηλικία από την εποχή του «Κλέφτη των Ποδηλάτων». SCREEN INTERNATIONAL
***Mε διαφορά η πιο γρήγορη και ζεστή ταινία των αφών Νταρντέν μέχρι σήμερα. Ένα ρεαλιστικό παραμύθι που εξυψώνει το ρεαλισμό στη σφαίρα της κινηματογραφικής υπέρβασης. SLANT MAGAZINE
***Μπορεί η ταινία να αρχίζει και να τελειώνει σε 87 λεπτά αλλά η ομορφιά και η δύναμη της μένουν μαζί σου για πολύ καιρό μετά το φινάλε της. WALL STREET JOURNAL
***Οι Νταρντέν μας υπενθυμίζουν ότι οι πιο ακαταμάχητες ιστορίες δε διεξάγονται στο μακρινό διάστημα αλλά κάτω από τα παράθυρα των σπιτιών μας. Μια ταινία που μοιράζεται την ίδια ψυχή με τον «Κλέφτη των Ποδηλάτων». VARIETY
***Θα αισθανθείτε πως παραλολουθείτε κάτι ιδιαίτερο...γεμάτο δύναμη, διακριτικότητα και αλήθεια που σε παρασύρει. TIME OUT LONDON
Ένα αγόρι εγκαταλελειμμένο σε άσυλο που δεν αγαπάει τίποτα άλλο εκτός από το ποδήλατό του. Και την ελπίδα του να βρεθεί ξανά κοντά στον πατέρα του. Μια «λαϊκή» κομμώτρια που αποφασίζει να τον φιλοξενεί σπίτι της τα σαββατοκύριακα. Ένας πατέρας, που δεν έχει καμία επιθυμία να συνδεθεί με το γιο του. Ένα ποδήλατο, που για τον πιτσιρικά, είναι το μοναδικό αντικείμενο που τον συνδέει με την γλυκύτητα της οικογένειας όπως την ονειρεύεται από τα παραμύθια. Ο σκληρός περίγυρος, που δεν υπολογίζει συναισθήματα, αθωότητα, και παιδική ηλικία, χρεώνοντας στο "ποδήλατο" ανταποδοτικές διαδρομές. Η σύγκρουση και η οργή που προκύπτουν όταν ζητάς την αγάπη, χωρίς να ξέρεις από ποιον και πως. Το λάθος, η βία και η συγχώρεση. Σαν ένα χριστουγεννιάτικο θρίλερ, κάτω από ένα παραπεταμένο δέντρο Χριστουγέννων. Που περιμένει για να φωταγωγηθεί, τα κινέζικα και λίγο καμμένα, λαμπάκια της ψυχής σου. Καμένα ξεκαμένα φίλε, άπαξ και ανάψουν τα ρημάδια, η ζωή σου όλη ποδηλατάδα όμως. Και το χαμόγελο της κομμώτριας, βάλσαμο. Στο εγγυώμαι. Απλά εσύ, πάτα πετάλι.
***Από την Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου, στις ελληνικές αίθουσες.
Δείτε trailer εδώ