Οι γονείς σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε ενημερωμένοι και υποψιασμένοι σχετικά με θέματα που αφορούν στη διατροφή των παιδιών τους. Γνωρίζουν για τα «πολύτιμα 5» (5 μερίδες φρούτων και λαχανικών που ενδείκνυται να καταναλώνουμε καθημερινά), διαλέγουν για το πρωινό τους γκρανόλα (υψηλής διατροφικής αξίας μείγμα με δημητριακά και ξηρούς καρπούς), αποφεύγουν τα συντηρητικά και επιλέγουν όλο και περισσότερο βιολογικά προϊόντα.
Την ίδια στιγμή, με σκοπό να προστατέψουν τα παιδιά από ασθένειες όπως τον διαβήτη, τις διάφορες καρδιακές παθήσεις και την παχυσαρκία, δημιουργούν όλο και πιο μακροσκελείς λίστες «απαγορευμένων τροφών». Και ενώ όλοι, ειδικοί και μη, αναγνωρίζουμε πως π.χ. η ζάχαρη, δικαιωματικά κατέχει –συχνά την πρώτη- θέση στη λίστα των επικίνδυνων τροφών, στο μυαλό μου έρχεται ξανά και ξανά το ερώτημα: μήπως τελικά η άποψη πως «θέλουμε περισσότερο αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε» ισχύει και για τη διατροφή μας; Και κατά συνέπεια μήπως το να είμαστε απόλυτοι -με οποιοδήποτε τρόπο- σε θέματα διατροφής, μπορεί να δημιουργήσει μακροπρόθεσμα στα παιδιά μας άλλα προβλήματα;
Πολλοί γιατροί, διατροφολόγοι και ειδικοί διατροφικών διαταραχών φαίνεται να επιβεβαιώνουν μια τέτοια ανησυχία. Παρά το ότι δεν υπάρχουν επίσημες μελέτες που να συνδέουν τις διατροφικές διαταραχές με την πίεση των γονιών για υγιεινή διατροφή, συμφωνούν πως η υιοθέτηση μιας στάσης διαρκούς άμυνας απέναντι σε «βλαβερές» τροφές μέσα στην οικογένεια, μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον προβλήματα σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών. Αναγνωρίζουν πως όλο και περισσότεροι γονείς ασχολούνται παραπάνω από το απαραίτητο με το τι, πόσο και πότε πρέπει να τρώνε τα παιδιά τους, μετατρέποντας έτσι την εδραίωση σωστών διατροφικών συνηθειών, σε επικίνδυνη εμμονή. Το αποτέλεσμα είναι παιδία που παραπονούνται για το ότι οι γονείς τους τα καταπιέζουν, θέλουν να ελέγχουν απόλυτα τις διατροφικές τους συνήθειες ή παιδιά με υπερβολικές για την ηλικία τους ανησυχίες σχετικά με τη διατροφή τους.
Μιλώντας κανείς με γονείς, συνειδητοποιεί πως η υπερβολική πίεση προς τα παιδιά για μια υγιεινή διατροφή, ξεκινά από την προσπάθεια τους να προσφέρουν το καλύτερο. Πρόκειται για έναν μόνο τομέα –από τους πολλούς που υπάρχουν- που οι γονείς θέλοντας να προστατέψουν τα παιδιά τους, γίνονται απόλυτοι και δογματικοί. Και στο σημείο αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να θυμηθούμε πως και στα θέματα διατροφής ο καλύτερος τρόπος να προφυλάξουμε τα παιδιά μας είναι να τους δείξουμε το δρόμο, αλλά και να τους δώσουμε την ελευθερία της δοκιμής και της επιλογής. Και να προσπαθήσουμε από κοινού μαζί τους να βρούμε το μέτρο.
Ίσως, η πεποίθηση του γνωστού -και συχνά αιρετικού- αμερικάνου πανεπιστημιακού Alfie Kohn, ότι τα παιδιά μαθαίνουν πώς να παίρνουν σωστές αποφάσεις, με το να παίρνουν αποφάσεις και όχι με το ακολουθούν εντολές, μπορεί να είναι μια μικρή βοήθεια και σε αυτή τη διαδρομή.