Ο καθηγητής Ζακ ντε Σαν Βικτόρ διδάσκει ιστορία του δικαίου στο πανεπιστήμιο του Παρισιού XIII και αναλύει στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro μια διαφορετική άποψη για το βρετανικό δημοψήφισμα και για την σημερινή Ευρώπη.
Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ανάλυσή του:
«Η αντίδραση στο Λονδίνο όσων δεν ψήφισαν Brexit σημαίνει ότι αντέδρασαν όσοι δεν ξέρουν να χάνουν. Σημαίνει επίσης την απόγνωση μιας αστικής ελίτ, κυρίως νέας ηλικίας, η οποία θεωρεί ότι προδόθηκε από την επαρχία, τους γέρους και τους ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια απόρριψη της δημοκρατίας. Θα το ονόμαζα «επανάσταση των ελίτ», σε αντίθεση με το γνωστό «επανάσταση των μαζών».
Οι ελίτ σήμερα ζουν σε μια απίστευτη απομόνωση, είναι ικανοποιημένες από τον εαυτό τους, απορρίπτουν όλα όσα διαφεύγουν από την προσωπική τους απόλαυση, είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα του κόσμου που τις περιβάλλει. Πρόκειται για παγκόσμιες κοινωνικές τάξεις, από το Λονδίνο ως τη Σιγκαπούρη και το Παρίσι, οι οποίες είναι αδιάφορες για την μοίρα των τοπικών γειτόνων τους. Καλλιέργησαν ένα είδος ανευθυνότητας και ανωριμότητας οι οποίες τις αποκόβουν από κάθε μορφής «ευαισθησία απέναντι στα μεγάλα ιστορικά καθήκοντα». Οταν αυτές οι ελίτ έρχονται αντιμέτωπες με μια βίαιη επιστροφή της πραγματικότητας, όπως π.χ. το αποτέλεσμα ενός δημοκρατικού δημοψηφίσματος, δεν διστάζουν να μιλήσουν κατά της δημοκρατίας. Αυτή η παρακμή του δημοκρατικού λόγου είναι ενδεικτική στις ελίτ οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να μιλούν για τον εαυτό τους.
Πιστεύω ότι η Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον μέρος ενός ιστορικού διαλόγου. Η Ευρώπη είναι ένα είδος νέας λαϊκής θρησκείας η οποία δεν στηρίζεται πλέον σε έναν θρόνο λογικής αλλά σε ένα σύστημα δοξασιών. Οποιος είναι ευρωσκεπτικιστής θεωρείται εγκληματίας. Σε ορισμένους κοινωνικούς κύκλους είναι υποχρεωτικό να είσαι φιλοευρωπαίος. Τελεία. «Οι Βρυξέλλες έχουν πάντα δίκιο». Αυτή η αντιδημοκρατική ομοιομορφία είναι που ευθύνεται για τα παρατράγουδα. Ηδη από το 1992 οι Δανοί ψήφισαν εναντίον του Συμφώνου του Μάαστριχτ (50,7%). Οι Βρυξέλλες τους είπαν ξερά ότι ένας μικρός λαός δεν μπορεί να απαρνηθεί το «όνειρο» μιας ολόκληρης ηπείρου. Τους φέρθηκαν με αλαζονεία και μικρότητα. Αν ξαναδιαβάσετε τις δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων της εποχής θα δείτε ότι έλεγαν πως οι Δανοί δεν είναι ίσως άξιοι της δημοκρατίας. Τους έδειχναν με το δάχτυλο και τους ανάγκασαν να ξαναψηφίσουν το 1993, οπότε το 56% αυτή τη φορά ψήφισαν υπέρ του Μάαστριχτ.
Θα δούμε αν οι παραδόσεις των Βρετανών θα επιτρέψουν να επαναληφθεί η μασκαράτα του δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα ξαναγίνει γιατί η Ευρώπη των Βρυξελλών δεν είναι τόσο ελκυστική όσο το 1992.
Οταν είδαμε πώς μιλούσαν ο Γιούνκερ και ο Σόιμπλε στην Ελλάδα ακόμη και πολλοί φιλοευρωπαίοι αηδίασαν με αυτό.