Ο εγγονός του Σαρλ ντε Γκολ εξομολογείται: Είναι δυσβάστακτο να έχεις αυτό το όνομα [εικόνες]

Τίποτα το ηρωικό δεν έχουν κάνει οι απόγονοι του στρατηγού Σαρλ ντε Γκολ, ο οποίος δοξάστηκε ως πρόεδρος της Γαλλίας, πραγματοποίησε μεγάλες μεταρρυθμίσεις και έργα στη Γαλλία, αλλά αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά την εξέγερση του Μάη του '68.

Ο εγγονός του Υβ ντε Γκολ με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Eνα άλλο βλέμμα για τον παππού μου Σαρλ ντε Γκολ" παραχώρησε μια συνέντευξη έκπληξη στο Paris Match, φωτογραφήθηκε στο ιστορικό σπίτι του παπού του και έκανε εξομολογήσεις:

«Γεννήθηκα το 1951 και από πολύ μικρός ένιωσα το βάρος του ονόματος Ντε Γκολ. Σε όλη μου τη ζωή μού πήραν τα αυτιά με το Ντε Γκολ, ο Ντε Γκολ, ο εγγονός του Ντε Γκολ. Είναι δυσβάστακτο το βάρος. Γι’αυτό σε μια γωνία του μυαλού μου είχα πάντα αυτό το σχέδιο να γράφω ένα βιβλίο για τον δικό μου Ντε Γκολ.
Το πρώτο τραύμα που δέχτηκα εξαιτίας του ονόματός μου έγινε όταν ήμουν 11 ετών. Ηταν το 1662, τη στιγμή της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Βγαίναμε από το σχολείο ο αδελφός μου κι εγώ, στο κολέγιο Σαν Ζαν ντε Πασί. Ξαφνικά, άρχισαν να μας βρίζουν γονείς παιδιών: «Σκατόπαιδα, θα σας σκοτώσουμε!». Ημουν πολύ μικρός. Αυτή η σκηνή μου έδειξε καθαρά την ανθρώπινη βλακεία, εκείνων των ανθρώπων που παριστάνει τον κομψό, πηγαίνει στην εκκλησία την Κυριακή αλλά βρωμάει από ζήλεια, κακία και μετριότητα.

(Ο Υβ ντε Γκολ με την σύζυγό του μπροστά στο ιστορικό σπίτι της οικογένειας)

(Ο Σαρλ ντε Γκολ και η σύζυγός τους μπροστά στο σπίτι τους)

Ο παππούς μου Σαρλ ντε Γκολ μου αφιέρωνε πολύ χρόνο. Μιλούσαμε πολύ για μουσική, ένα από τα πάθη μου. Μια μέρα, κάθησα στο σαλόνι, στην πολυθρόνα, δίπλα στο ξύλινο ραδιόφωνο και τον ρώτησα αν θα ήθελε να ακούσουμε μαζί την 6η Συμφωνία του Μάλερ, τουλάχιστον την αρχή. Μου απάντησε ειλικρινά: «Η μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Δεν είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε αυτόν τον τρόπο έκφρασης». Του άρεσε περισσότερο η οπερέττα. Κι αυτή, σε μικρές δόσεις!
Αυτό που μας συνέδεε ήταν η λογοτεχνία. Ο ντε Γκολ από μικρός είχε πάντα ένα βιβλίο και διάβαζε κατά μέσο όρο τρία βιβλία την εβδομάδα, ακόμη κι όταν ήταν πρόεδρος Δημοκρατίας. Κατοβρόχθιζε όλους τους κλασικούς και πολλά μυθιστορήματα. Η βιβλιοθήκη του, στο εξοχικό του στο Κολομπαί είχε 2.200 βιβλία. Ανάμεσα σε αυτά το ««Μεταθανάτιες Μνήμες» (Mémoires d' outré-tombe), το βιβλίο που διάβαζε και ξαναδιάβαζε.

Είχε ταλέντο στο γράψιμο ο Σαρλ ντε Γκολ. Ένα πρωί, στο γραφείο του, μου διάβασε το πρώτο κεφάλαιο από το βιβλίο του «Μνήμες ελπίδας». Και την ώρα που φεύγαμε για μια βόλτα στον κήπο με ρώτησε «Λοιπόν, πώς το είδες;». Του απάντησα ειλικρινά: «Παππού, το δικό σας σχέδιο δεν είναι το ίδιο. Ο Σατομπριάν μίλησε απαράμιλλα για την Ιστορία, αλλά εκείνος απλά την παρακολουθούσε. Εσείς δημιουργείτε Ιστορία και την γράφετε κιόλας. Δεν είναι το ίδιο!
Δεν είχε ταμπού στη συζήτηση, όπως ο έρωτας ή η θρησκεία. Βέβαια, τις ερωτικές μου ιστορίες της κρατούσα για τον εαυτό μου. Οσο για τη θρησκεία του, την δική του, λυπάμαι που δεν του έκανα τότε ερωτήσεις. Ηξερα ότι πίστευε στον Θεό, αλλά θα ήθελα να μου εκμυστηρευτεί τον δικό του τρόπο να πιστεύει.
Στο βιβλίο μου αποκαλύπτω πόσο η γιαγιά μου Υβόν έπαιξε κεντρικό ρόλο στη ζωή και στις αποφάσεις του ντε Γκολ. Χωρίς τη γιαγιά μου, ο Σαρλ ντε Γκολ δεν θα γινόταν ποτέ ο στρατηγός ντε Γκολ. Κάθε απόγευμα, έκανε διάλειμμα τριάντα με σαράντα λεπτά για να πάρει τσάι μαζί της, στο μικρό τους διαμέρισμα που βρισκόταν μέσα στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Η γιαγιά μου δεν κρατούσε τη γλώσσα της και έλεγε την άποψή της σχεδόν για όλα, ακόμη κι αν αυτό εκνεύριζε τον στρατηγό ορισμένες φορές
Μόνο εκείνη μπορούσε να του δώσει χώρο και χρόνο για να διαλογιστεί. Αυτό είναι ένα πρόσωπο του Σαρλ ντε Γκολ που δεν γνωρίζει ο κόσμος. Εκανε όλα τα πράγματα με χρονόμετρο. Αλλά ενδιαμέσως έβρισκε χρόνο για διαλογισμό, για όνειρα μπορώ να πω, στιγμές στις οποίες δραπέτευε. Είχε ανάγκη να αφήσει για λίγο την διακυβέρνηση για να σκεφτεί. Μου έλεγε: «Ολοι οι μεγάλοι άνδρες έκαναν διαλογισμό. Ολοι κατείχαν την τέχνη να σκύβουν βαθιά μέσα τους».

(Ο εγγονός διακρίνεται πίσω από τον παππού του, στο εξώφυλλο του βιβλίου)

Όταν βρισκόταν στο εξοχικό του στο Κολομπαί μισούσε να τον ενοχλούν στο τηλέφωνο. Συχνά απαντούσε η γιαγιά μου. Φρόντιζε να μην τον ενοχλούν. Κανείς δεν επιτρεπόταν να μπαίνει στο γραφείο του στο Κολομπαί, εκτός τη στιγμή που τον φώναζαν για το γεύμα.
Ανάμεσά τους υπήρχε μεγάλη αγάπη. Ο παππούς μου έχει γράψει με το χέρι του: «Αγαπημένη γυναικούλα μου, είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο».
Στο πάρκο Μπουασετί μου είπε μια μέρα: «Δεν είμαι μπουρζουά. Δεν έχω ούτε τον τρόπο σκέψης, ούτε τη μανία να μαζεύω χρήματα. Ο Σαρλ ντε Γκολ πίστευε ότι όλοι έπρεπε να κάνουν την περιουσία τους. Αλλά ο ίδιος, ήταν εντελώς αδιάφορος.
Στο βιβλίο μου γράφω ότι πλήρωνε ο ίδιος τα οικογενειακά γεύματα στο προεδρικό μέγαρο, τα προσωπικά του γραμματόσημα κλπ. Πίστευε ότι δεν πρέπει να συγχέεται το ιδιωτικό με το δημόσιο χρήμα, ειδικά για τον πρόεδρο Δημοκρατίας. Αυτό ήταν για εκείνον μια απόλυτη αρχή, την οποία εκτελούσε μανιωδώς.
Ο Σαρλ ντε Γκολ αρνήθηκε οποιαδήποτε σύνταξη, όταν έφυγε από τη Γαλλία, για πρώτη φορά το 1946 και την δεύτερη φορά το 1969. Δεν είχε σύνταξη. Όταν πέθανε, η γιαγιά μου πληρώθηκε κάποια πνευματικά δικαιώματα για τα βιβλία του. Αλλά όταν τελείωσαν και αυτά, βρέθηκε χωρίς καθόλου χρήματα. Χρειάστηκε να υπογράψει ειδική εντολή ο Ζορζ Πομπιντού για να πάρει σύνταξη χηρείας!

Είχε μια πλευρά επαναστάτη ο Σαρλ ντε Γκολ. Επέκρινε σφοδρά τους «ηλίθιους της ιεραρχίας» όπως έλεγε και την καθιερωμένη άποψη.
Αλλά, είναι αλήθεια, ότι δεν κατάλαβε την επανάσταση του Μάη του 1968. Ηταν 77 ετών και έχασε το ραντεβού με τη νεολαία. Καταλάβαινε ότι ο δείκτης ανάπτυξης δεν αρκεί για την ευτυχία ενός λαού. Ηταν σταθερά προσανατολισμένος στις μεταρρυθμίσεις και την πρόοδο και με ρωτούσε: «Εσείς οι νέοι τελικά τι θέλετε;» Του είχα απαντήσει κάτι όπως: «Να ζήσουμε περισσότερα». Ναι, αλλά αυτό τι σημαίνει σε θεσμικό επίπεδο; Τι πρέπει να κάνει συγκεκριμένα κάποιος ώστε αυτό να αλλάξει; Δεν υπήρχε απάντηση σε αυτό. Δεν καταβάλαινε τι έπρεπε να κάνει απέναντι στον Μάη του ’68, δεν περνούσε αυτό το θέμα από τον διανοητικό του μηχανισμό.
Το 1969 έκανε δημοψήφισμα και απέτυχε. Η μεταρρύθμιση που πρότεινε απερρίφθη και ο ντε Γκολ έφυγε από τη Γαλλία.

Το 1970 ήμουν 19 ετών και ο Σαρλ ντε Γκολ βρισκόταν στην κατοικία του στη Μπουασερί. Ηταν ήρεμος και είχε πάρει τις αποστάσεις του. Σίγουρα υπέφερε από την αποτυχία του και λυπόταν, αλλά δεν κρατούσε κακία. Ανεβαίνοντας στον κήπο που περνούσε μπροστά από το γραφείο του με ρώτησε: «Εσύ, είσαι γκολικός;» Του απάντησα ναι, χωρίς να καταλάβω τι εννοούσε. Εκείνος συνέχισε: «Εχεις δίκιο, για το μέλλον. Ακόμη κι αν φαίνεται σήμερα δύσκολο να είναι κάποιος οπαδός μου, όσα έκανε είναι το προζύμι. Κάποιος άλλος, μια μέρα, θα κάνει κάτι περισσότερο και όλα θα ξαναρχίσουν». Η ελπίδα υπήρξε ο κανόνας της ζωής του.