Τρία στελέχη του ΔΝΤ, μέλη του τμήματος έρευνας του Ταμείου, κατέθεσαν με άρθρο τους στο Finance&Development μια «εκ των εσω» κριτική εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού» και των πολιτικών λιτότητας και απελευθέρωσης της αγοράς που παραδοσιακά στηρίζει.
Ο Jonathan Ostry, ο Prakash Loungani and ο Davide Furceri, συνυπέγραψαν το άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός: Υπερτιμημένος;» όπου αφού αναλύουν τα θετικά στοιχεία του «Washington Consensus» -των πολιτικών δηλαδή που αφορούν το μικρο δημόσιο τομέα, τα πλεονάσματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση αγορών- στην εξέλιξη των αναπτυσσόμενων οικονομιών, στην βελτίωση των δημοσίων υπηρεσιών και στην «αποτίναξη» της φτώχειας από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη, επιτίθενται σε κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές του.
Σύμφωνα με τα όσα γράφουν οι τρεις οικονομολόγοι, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι πολιτικές λιτότητας και οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι πάντα οι κατάλληλες πολιτικές, δημιουργώντας πολλές φορές περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιδιώκουν να επιλύσουν.
Πιο συγκεκριμένα για την μετακίνηση κεφαλαίων, υποστηρίζουν ότι ενώ οι άμεσες διεθνείς επενδύσεις συνδέονται με την οικονομική ανάπτυξη, δεν ισχύει το ίδιο με άλλες χρηματοπιστωτικές εισροές, που τις περισσότερες φορές τροφοδοτούν την «φούσκα» και καταστρέφουν τον πλούτο.
Παρομοίως, οι τρεις επιστήμονες αναφέρονται και στις πολιτικές λιτότητας, που αν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την δημοσιονομική προσαρμογή και ισορροπία, θεωρούν ότι θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και το αναπόφευκτο κόστος τους, καθώς όπως σημειώνουν η δημοσιονομική προσαρμογή σπάνια οδηγεί σε ανάπτυξη, αλλά αντιθέτως σε σημαντική μείωση του ΑΕΠ.
Μάλιστα, δίνοντας πιο συγκεκριμένα στοιχεία, υπολογίζουν ότι κάθε 1% προσαρμογής οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας κατά 0,6%, ενώ στα 5 έτη θα έχει αυξήσει την ανισότητα στα εισοδήματα κατά 1,5%.
Στο άρθρο τους οι τρεις οικονομολόγοι δεν φτάνουν τόσο μακριά ώστε να προτείνουν κάποια ριζοσπαστική λύση, αλλά περισσότερο καλούν για μια «ισορροπία» στο σύστημα και στις πολιτικές που ακολουθούνται που πρέπει να βρεθεί.
Μάλιστα, αναφέρονται και σε συγκεκριμένες δηλώσεις των προϊστάμενων τους, όπως του κ. Μπλανσάρ και της κ. Λαγκάρντ, όταν ο μεν πρώτος είχε δηλώσει το 2010 «ότι αυτό που χρειάζονται πολλές ανεπτυγμένες χώρες είναι μια δημοσιονομική εδραίωση και όχι μια δημοσιονομική θηλιά» και η δεύτερη το 2013 υποστηρίζοντας το αίτημα για αύξηση των δημοσίων δαπανών στις ΗΠΑ, ότι «το θέμα δεν είναι να καταστρέψουμε μια οικονομία μειώνοντας βιαίως την κατανάλωση».
Όπως σημειώνουν και η «La Tribune» και το «Euractiv» στα σχετικά τους δημοσιεύματα, η σύνταξη αυτού του άρθρου δεν είναι εντελώς τυχαία και συνδέεται με την στροφή που έχει παρατηρηθεί από πλευράς ΔΝΤ τον τελευταίο καιρό, κυρίως ως προς το θέμα της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά, πατήστε εδώ