Είναι ένα φαινόμενο που έχει «χτυπήσει» όλες σχεδόν τις μεγαλουπόλεις του κόσμου, προκαλώντας έναν έντονο δημόσιο διάλογο, με υποστηρικτές και επικριτές να διασταυρώνουν τα ξίφη τους σχετικά με την καλαισθησία και την νομιμότητα της νέας αυτής μορφής τέχνης.
Ο λόγος για την τέχνη δρόμου ή αλλιώς γκράφιτι!
Είναι αλήθεια ότι τις πιο πολλες φόρες αυτό που ονομάζουμε γκράφιτι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μουντζούρες που έρχονται να ασχημίσουν ακόμη πιο πολύ την γκρίζα εικόνα της πόλης.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που ανάμεσα τους μπορεί κάποιος να βρει πραγματικά έργα τέχνης, που άσχετα από την επιλογή της τοποθεσίας τους, αξίζει να τα προσέξει λίγο καλύτερα.
Τα Γκράφιτι είναι η αναγραφή κειμένου ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους).
Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ, γι' αυτό και πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας Χιπ χοπ.
Η αλήθεια είναι ότι παρ' όλο που η τεχνική αυτή εμφανίζεται από τους αρχαίους κιόλας χρόνους με τις επιγραφές στην Έφεσο και την Πομπηία, η σύγχρονη της μορφή εξελίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αρχής γενομένης από την μητρόπολη της Νέας Υόρκης, την δεκαετία του 70.
Λέγεται μάλιστα ότι ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος «γκραφιτάς» ήταν ο ελληνοαμερικανός ΤΑΚΙ183.
Στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης τα γκράφιτι εξαπλώνονται και αφηγούνται τη δική τους ιστορία σε υπόγειες διαβάσεις, σε τοίχους εγκαταλελειμμένων κτηρίων ακόμα και σε κολώνες δημοσιών οργανισμών ή σε πανεπιστημιακά κτήρια.
(φωτογραφίες: Στέλιος Μισινάς/Eurokinissi)