Οι Xaxakes ξεκινούν μια μίνι περιοδεία σε διάφορες ελληνικές πόλεις και ο Κίμων Καλαμάρας μίλησε με τον Γιάννη Νάστα για τα μελλοντικά πλάνα του γκρουπ, την ελληνική ροκ και την κρίση.
Πώς ξεκίνησαν οι Xaxakes και τι σημαίνει η μουσική για εσάς;
Οι Xaxakes είναι ένας τρόπος να κοιτάζεις την ζωή με κάποια δόση αφέλειας ακόμη, αν μπορούμε να πούμε. Η ζωή από την οπτική ενός παιδιού. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Γράφω μουσική και στίχους γιατί είναι μια θεμελειώδης, μια ζωτική μου ανάγκη.
Το 2009 οι Xaxakes επανήλθαν δυναμικά έπειτα από απουσία δέκα ετών με καινούργιο δίσκο. Θα μας μιλήσετε για το Βαλς των Ελαφιών; Πώς συνδέεται με το Casanova;
Το Casanova διαπραγματεύεται τον έρωτα ως κάτι το αόριστο, το σαγηνευτικό όσο και εφήμερο. Όλα τα τραγούδια μιλάνε για κάτι που ενώ για μία στιγμή μπορεί να σε καθηλώνει την αμέσως επόμενη, έχει χαθεί από τα χέρια σου. Από εκεί ξεκίνησε και η ιδέα για τον τίτλο του άλμπουμ. Ήταν επίσης και το άλμπουμ των αντιθέσεων. Είχε τον Βασιλιά και είχε και το Μόντε Κάρλο. Μίλαγε για τις δύο υποστάσεις μας, τόσο για την φωτεινή όσο και για την σκοτεινή μας πλευρά. Πάντα το είχαν αυτό οι Xaxakes, αλλά με το Casanova ήθελα να κατέβω λίγο πιο κάτω, καταλαβαίνεις. Το Βαλς από την άλλη, ενώ κουβαλάει στις πλάτες του το Casanova, μιλάει περισσότερο για την αποδοχή των πραγμάτων που βιώνουμε, που μας συναρπάζουν, παρότι εφήμερα και περαστικά. Είναι δηλαδή η αποδοχή των όσων διαπραγματευόμαστε στο Casanova.. Έτσι το Βαλς λοιπόν νομίζω είναι περισσότερο γήινο, πιο προσιτό. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει μέσα εξάρσεις, δεν έχει κομμάτια αντιφατικά.
Ένα από τα αγαπημένα κομμάτια των θαυμαστών σας, το Aurevoir το έχετε γράψει για μια ταινία. Θα μας μιλήσετε λίγο για την εμπειρία αυτή;
Γνώριζα τον Λάνθιμο και μου είπε ότι ο Λαζόπουλος είναι φαν των Xaxakes και έτσι μου ζήτησαν ένα τραγούδι. Μείνανε πολύ ευχαριστημένοι, και όπως μου εξομολογήθηκαν μετά την πρεμιέρα ο κόσμος τους ρώταγε συνέχεια για το κομμάτι της τελευταίας σκηνής.
Η αισθητική των τραγουδιών σας αλλά και οι στίχοι σας δεν συγγενεύουν με κανένα άλλο άκουσμα από την ελληνική ροκ μουσική...
Παλιά νόμιζαν ότι δεν ήξερα τι έλεγα σε κάθε τραγούδι. Όλα όμως εξηγούνται με τον χρόνο. Απλά δεν μου αρέσει να είναι τόσο τακτοποιημένα τα πράγματα, δεν πιστεύω ότι πρέπει να είναι όλα τακτοποιημένα, πεζά. Πετάω δέκα λέξεις που όλες όμως έχουν νόημα και δένουν μεταξύ τους και ο κόσμος συμπληρώνει την ιστορία. Σαν να γράφουμε μαζί το τραγούδι εκείνη την στιγμή. Πιστεύω είναι κάτι που δυναμώνει αυτήν την σχέση και το συναίσθημα του κάθε τραγουδιού. Τώρα με αποδέχονται και κατάλαβαν ότι εννοούσα αυτά που έλεγα, πως είναι αληθινά. Ακόμη και τα όνειρα που περιγράφω ορισμένες φορές, είναι κάτι πραγματικό, που ο κόσμος σιγά σιγά και χωρίς πίεση αγκαλιάζει. Να μια διαφορά ακόμη με το Βαλς. Στιχουργικά είναι πιο τακτοποιημένο, πιο γήινο. Προσπαθώ να μπω περισσότερο στην ψυχολογία του ακροατή. Κάνω λίγο πιο απλή την ζωή του. Σε τελική ανάλυση για να με αγαπήσει πιο εύκολα, πιο άμεσα.
Εσείς τί μουσική ακούτε;
Χθες με έπιασε κάτι και άκουγα όλο το απόγευμα Annie Lennox. Είναι τρομερή. Είναι η απόλυτη ποπ σταρ. Δεν υπάρχει κανείς που να την πλησιάζει στις μέρες μας . Όπως και τον Bowie φυσικά. Έχει και αυτός ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ροκ. Σου είπα δύο από τους αγαπημένους μου ποπ καλλιτέχνες. Λατρεύω αυτού του είδους την ποπ μουσική και καταλαβαίνω πλέον ότι κάτι αντίστοιχο προσπαθώ και γω να κάνω.
Τί πιστεύετε για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση πλέον στην χώρα μας;
Η ίδια ιστορία που όλοι μας πρέπει να πάμε να πληρώσουμε για κάποιους άλλους. Τέτοιου είδους τρομοκρατία δεν έζησε καμιά γενιά. Η δύναμη είναι στον κόσμο τελικά. Πιστεύω όσο συνεχίζουν να μας πατάνε κάτω κάποια στιγμή θα βγάλουμε τα καλά μας στοιχεία, ξέρεις τον παλιό ανθρώπινο χαρακτήρα που κάποτε διέκρινε αυτήν την φυλή. Δεν θεωρώ πως είμαστε κάτι το ξεχωριστό ή οι πρώτοι ή κάτι τέτοια φαντασιακά που ακούγονται κατά καιρούς. Απλά είμαστε και μεις ένας λαός που ξαφνικά μας λένε ότι πρέπει να είμαστε straight, μας τα παίρνουν όλα και πρέπει να γίνουμε όλοι τυπικοί χαζοί με κατεβασμένο το κεφάλι.
Σε λίγες μέρες ξεκινάτε μερικές εμφανίσεις με τους Xaxakes. Θα μας πείτε λίγα λόγια;
Κοίτα με τα άλμπουμ συνήθως ψάχνω πολύ την λεπτομέρεια, όσον αφορά την ενορχήστρωση και την τελική αισθητική. Πρέπει να βγει όπως το θέλω. Αυτό ίσως να δείχνει πως είμαι και κάπως απόμακρος. Στην ηχογράφηση λοιπόν χάνεται η αμεσότητα. Είναι όμως απαραίτη μέχρι ένα βαθμό η αποστασιοποίηση, την ώρα που είσαι στο στούντιο και ηχογραφείς.
Στην συναυλία από την άλλη βγαίνει ο Γιάννης, όπως ακριβώς είμαι, βγαίνω σαν performer, όπως μου αρέσει δηλαδή. Στις συναυλίες θέλω να τραγουδήσω και να βγάλω την εκκεντρικότητά μου, να βγω και να διασκεδάσω μαζί με τον κόσμο. Είμαι ζωντανός στις συναυλίες. Στον δίσκο από την άλλη είμαι κλεισμένος σε ένα στούντιο, και τραγουδάω πίσω από μια κονσόλα. Στις συναυλίες λοιπόν είναι που ολοκληρώνεται η ιδέα και το συναίσθημα πίσω από του Xaxakes. Μαζί με τον κόσμο.
Τα σχέδιά σας για το μέλλον;
-Νομίζω είμαι πολύ κοντά στο να ερμηνεύσω κάποια τραγούδια των Xaxakes στα αγγλικά. Επίσης είμαστε σε κάποιες συζητήσεις για μια μια θεατρική παράσταση βασισμένη στα τραγούδια των Xaxakes. Κυρίως εμπνευσμένη από υλικό του πρώτου μας δίσκου.
Κίμων Καλαμάρας
Οι Xaxakes τις προσεχείς εβδομάδες έχουν προγραμματίσει εμφανίσεις σε:
25 /11 Θεσσαλονίκη-Γαία club
26 /11 Λάρισα-Stage club
02/12 Βόλος
03/ 12 Τρίκαλα
09 /12 Πάτρα
10/12 Αθήνα-Gagarin