«O πατέρας μου Γιάννης Βόγλης» -Ο γιός του Δημήτρης συγκινεί [εικόνες]

Ο ένας καταξιωμένος ηθοποιός, μορφή της τέχνης, και ο άλλος άνθρωπος της θάλασσας, αναφέρουν ο Αργυρής Κατωπόδης και η Βιβιάννα Βαρδή στην συνέντευξη με τον Δημήτρη Βόγλη, στο lefkadapress.gr.

Ο Δημήτρης Βόγλης, γιός του Γιάννη Βόγλη, τα τελευταία τρία χρόνια ζει μόνιμα στην Λευκάδα. Δουλεύει … για την θάλασσα κι αυτή τον αποζημιώνει. Άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά τα μυστικά του θαλάσσιου τουρισμού, του ιστιοπλοϊκού σκάφους συγκεκριμένα, και παράλληλα ένας άνθρωπος που κουβαλάει ένα βαρύ όνομα.

Κάποια στιγμή σκέφτηκε να γίνει ηθοποιός γιατί, «τόχε», όμως η θάλασσα είναι έρωτας και δεν ξεφεύγεις εύκολα απ’ αυτήν. Η κουβέντα μαζί του ένα απόγευμα στη μαρίνα της Λευκάδας κύλισε γύρω από τη ζωή του με τον πατέρα του Γιάννη αλλά και τη θάλασσα… Μίλησε για το τι ένοιωσε όταν βρέθηκε μικρό παιδί μαζί με τον πατέρα του στην πρεμιέρα του επικού, πλέον, έργου « Κορίτσια στον ήλιο»… για την μητέρα του , τη διακριτική Σκωτσέζα που στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια με αξιοπρέπεια δίπλα στον Γιάννη Βόγλη και τα δύο της αγόρια…

Να ξεκινήσουμε από το πως βρεθήκατε στην Λευκάδα;
Οικονομικός μετανάστης (χαμογελάει). Η Λευκάδα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κέντρο του yachting. Επειδή στην Πάτρα, που ζούσα δεν έχει τα αντικείμενο και έκανα άλλα πράγματα κάτι σαν να είχα μουντζώσει τη θάλασσα, δηλαδή, με μούντζωσε κι αυτή. Όμως η θάλασσα είναι για μένα η ίδια η ζωή μου και έτσι αποφάσισα να γυρίσω στην παλιά μου δουλειά. Μια δουλειά που την αγαπούσα πολύ.

Τι ακριβώς κάνετε;
Τα πάντα σε ότι έχει σχέση με το ιστιοπλοϊκό σκάφος.

Αυτό κάνατε από την αρχή της επαγγελματικής σας καριέρας;
Ιστιοπλοΐα έκανα από μικρός , μετά ξεκίνησα να δουλεύω στον τουρισμό σε γραφείο incoming και μετά αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χώρο. Βέβαια και με ένα διάλλειμα δεκαπέντε ετών όπου παντρεύτηκα και έγινα πατέρας. Ζούσα στην Πάτρα και μετά κατάλαβα ότι χρειάζομαι τη θάλασσα και η θάλασσα με χρειάζεται. Κι έτσι αποφάσισα να έρθω μόνιμα στην Λευκάδα.

Θα μπορούσατε να ζήσετε στην Σκωτία;
Όχι, γιατί εδώ έχω μεγαλώσει και ζήσει όλη μου τη ζωή. Έχω ζήσει αρκετά μεγάλα διαστήματα εκεί. Είναι ένας πανέμορφος τόπος αλλά δεν είναι Ελλάδα. Σε ορισμένα πράγματα μου αρέσει πολύ η νοοτροπία που έχουν και σε άλλα πράγματα δεν μπορώ, όντας Έλληνας, να τα αντέξω. Είναι βέβαια χαρακτηριστικό όλων των Βόρειων Ευρωπαίων. Τα πάντα πρέπει να είναι σε τάξη, σε όλα.

Επίσης είναι εντυπωσιακό το ότι αυτός ο ωραίος άνδρας ο σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου δε δημιούργησε ποτέ κανένα ερωτικό σκάνδαλο και είχε και έχει πάντα δίπλα του τη μητέρα σας…
Όπως όλα τα ζευγάρια είχαν και αυτοί τα πάνω και τα κάτω τους αλλά σε γενικές γραμμές ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα αρμονικό ζευγάρι. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ήταν δύσκολο γιατί παλιότερα θυμάμαι τον πατέρα μου ελάχιστες φορές στο σπίτι. Το πρωί είχαν γύρισμα και το βράδυ παράσταση , κάποιες φορές και διπλά γυρίσματα στα ρεπό. Η απουσία του όταν ήμουν μικρός ήταν πολύ έντονη.

Και προσπαθούσε να την καλύψει η μητέρα σας.
Ναι . Η οποία και αυτή μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον αριστοκρατικό με τις νταντάδες της, χωρίς τους γονείς της. Κι αυτή δεν το «είχε». Βέβαια αυτό μας έκανε ανεξάρτητους από πάρα πολύ μικρούς. Είμαστε δύο αδέρφια. Θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού έπαιρνα το λεωφορείο μόνος και κατέβαινα στην πλατεία της Γλυφάδας και πήγαινα στον καλύτερο μου φίλο. Τέτοια ανεξαρτησία.

Θα θέλαμε να επικεντρωθούμε σε μία συγκεκριμένη περίοδο . Τότε που γυρίστηκε η ταινία με την Αν Λόμπεργκ και όταν έγιναν σλόγκαν για όλη την Ελλάδα «τα μύγδαλα»… Πόσο χρονών ήσασταν τότε;

Εγώ ήμουν τεσσάρων και η μητέρα μου ήταν έγκυος στον αδερφό μου.
Τα «κορίτσια στον ήλιο» γυρίστηκαν ως μικρού μήκους ταινία. Κι αργότερα στο μοντάρισμα είδαν ότι τραβάει οπότε συνέχισαν τα γυρίσματα καταχείμωνο στην Άνδρο. Φανταστείτε ότι μητέρα μου, ο πατέρας μου και ο Βασίλης Γεωργιάδης ο σκηνοθέτης κουκουλωμένοι είχαν αποκοιμηθεί στα σκαλιά της χώρας. Αυτή έγκυος στον 8ο μήνα και περίμεναν να έρθει το πλοίο γιατί δεν είχαν πουθενά να κοιμηθούν.
Τα «μύγδαλα» συνεχίζουν ακόμη και τώρα να είναι σλόγκαν. Έχουν περάσει γενιές γενεών με αυτή την ταινία.
Όταν η ταινία παίχτηκε στη Γλυφάδα πήγαμε να το δούμε, με την μητέρα μου , τον πατέρα μου , τη γιαγιά μου, το παππού μου. Εγώ ήθελα να καθίσω μόνος μου σε μία κατάμεστη αίθουσα. . Στη σκηνή της φυλακής λοιπόν, μια αστεία σκηνή, άρχισε να γελάει ο κόσμος. Και σηκώθηκα εγώ επάνω και άρχισα να φωνάζω « τι γελάτε…ο πατέρας μου είναι στη φυλακή κι εσείς γελάτε;». Θυμάμαι ακόμη και τι φορούσα. Μα πως μπορείς να γελάς εσύ με τον πατέρα μου ενώ αυτός ήταν στην φυλακή άδικα, σκεφτόμουνα και το μυαλού ενός μικρού παιδιού τότε δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Και στα γυρίσματα είχα πάει αλλά αυτή η σκηνή με… έχει σημαδέψει…

Η 12χρονη κόρη σας τι λέει για τον παππού της;
Είναι πολύ περήφανη για τον παππού της. Το λέει και το φωνάζει… Και το εκμεταλλεύεται και λίγο… Πηγή lefkadapress.gr

Ο Γιάννης Βόγλης στο έργο «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ: