Είναι πλέον κοινή εικόνα παντού. Ανθρωποι με το smartphone στο χέρι ελέγχουν τους λογαριασμούς τους στα social media και τα email τους σε καφέ, εστιατόρια ή περπατώντας στον δρόμο.
Η εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από το κινητό τηλέφωνο και γενικότερα τις συσκευές με οθόνες είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Και υπάρχει μία επιστημονική εξήγηση για αυτό. «Είναι κάτι κοινό, θέλουμε συνέχεια να τσεκάρουμε το κινητό μας. Αυτό συνδέεται με την ντοπαμίνη που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο όταν βρίσκουμε μία νέα πληροφορία, ή κάποιος επικοινωνεί μαζί μας και μας κάνει να νιώσουμε ότι ενδιαφέρονται για εμάς», εξηγεί στο Business Insider η γιατρός Ντελάινι Ράστον.
Η ίδια σκηνοθέτησε το «Screenagers», ένα ντοκιμαντέρ για την υπερβολική χρήση κινητών συσκευών από παιδιά και εφήβους. «Ο εγκέφαλος των παιδιών είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερη δεκτικότητα της ντοπαμίνης που απελευθερώνεται όταν κάνουμε ταυτόχρονα πολλά πράγματα ή είμαστε μπροστά σε μία οθόνη», εξηγεί η γιατρός.
Οσο για τους τρόπους αντιμετώπισης, το πρώτο που προτείνει είναι να βάζει κανείς εφικτούς στόχους. «Για παράδειγμα στο ντοκιμαντέρ, μία έφηβη μου είπε ότι όταν βγαίνει με την παρέα της, βάζουν τα κινητά τους στο μέσο του τραπεζιού. Οποιος το ελέγξει πρώτος, είναι εκείνος που θα πρέπει να πληρώσει το γεύμα», λέει η Ράστον.
Σημειώνοντας ότι πολλοί επιστήμονες τάσσονται υπέρ των διαλειμμάτων από την τεχνολογία, η γιατρός προτείνει κάτι άλλο. «Μπορούμε να πούμε για παράδειγμα στην παρέα ''Ας τσεκάρουμε όλοι τα κινητά μας για 10 λεπτά και μετά ας τα βάλουμε στην άκρη''».
Η εξάρτηση από την οθόνη αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια στις ημέρες μας, προειδοποιεί η Ράστον, καθώς αποτελεί αντικείμενο τριβής ο χρόνος που περνούν με το κινητό στο χέρι, σε σύγκριση με τον χρόνο που επικοινωνούν μεταξύ τους.
«Πρότασή μου είναι να το αντιμετωπίσουν και όχι να το αφήσουν ελπίζοντας ότι είναι κάτι περαστικό. Να προσπαθούν να κάνουν σύντομες συζητήσεις, σε εβδομαδιαία βάση. Αυτός είναι ένας εντυπωσιακός τρόπος για να αλλάξει σταδιακά αυτή η κατάσταση», καταλήγει η Ράστον.