Η δημοσιογράφος του Independent Τζούλιετ Ριξ επισκέφθηκε τη Σίφνο, το νησί όπου γεννήθηκε η... ελληνική κουζίνα, όπως την έγραψε ο Νίκος Τσελεμεντές. Δοκίμασε τοπικές λιχουδιές και είδες πώς είναι να το να ζεις, έστω και για λίγο, χειμώνα σε ελληνικό νησί.
Γράφει η Τζούλιετ Ριξ:
«Σε ένα όμορφο κυκλαδίτικο χωριό με ασβεστωμένα σπίτια στο τέλος ενός πλακόστρωτου δρόμου πίσω από ένα μπλε τρούλο, γεννήθηκε η ελληνική μαγειρική, έτσι όπως τη γνωρίζουμε. Σε ένα παραδοσιακό σπίτι με γκρι πόρτα, περιστοιχισμένη από τεράστιους φίνες γεννήθηκε ο Νίκος Τσελεμεντές, του οποίου το όνομα στην Ελλάδα είναι συνώνυμο με τα βιβλία μαγειρικής.
Ο Τσελεμεντές γεννήθηκε στη Σίφνο, δημοφιλές καλοκαιρινό καταφύγιο Ελλήνων, αλλά νησί όχι ιδιαίτερα γνωστό στη Βρετανία. Οι επισκέπτες του νησιού, εκτός των άλλων, έρχονται εδώ και για το φαγητό που συνδέεται με τον πασίγνωστο σεφ.
Ο Τσελεμεντές σε νεαρή ηλικία έφυγε από το νησί του για την Αθήνα και στη συνέχεια εργάστηκε σε ΗΠΑ, Γαλλία και Ιταλία, ώσπου, κάποια στιγμή, επέστρεψε ξανά στη Σίφνο. Κάποιοι από τους γηραιότερους του νησιού τον θυμούνται ακόμη να μαγειρεύει για εκείνους, πεινασμένα παιδιά του πολέμου τότε. Είχε ήδη γίνει πασίγνωστος, εκδίδοντας βιβλία μαγειρικής και ήταν κάτι σαν ζωνταντός θρύλος.
Καμία ελληνική κουζίνα δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν έχει το δικό της Τσελεμεντέ. Τα βιβλία του διάσημου Ελληνα σεφ είναι γεμάτα τιπς και συμβουλές και φυσικά συνταγές που συνδυάζουν την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα με μαγειρικά στοιχεία που χρησιμοποιούν σε άλλες χώρες της Ευρώπης όπως στη Γαλλία. Ο Τσελεμεντές ήταν εκείνος που έφερε στην Ελλάδα την Μπεσαμέλ και την πρόσθεσε, μεταξύ άλλων, στον μουσακά.
Οι Σίφνιοι πάντως σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να επισημάνουν ότι ο Τσελεμεντές δεν δημιούργησε την κουζίνα της Σίφνου,, αλλά η κουζίνα της Σίφνου τον Τσελεμεντέ. Και αυτό γιατί η Σίφνος έχει γαστρονομική παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων...
Μονοπάτια εδώ και αιώνες, ή και χιλιετίες διασχίζουν το νησί οδηγώντας σε σημεία με επιβλητική θέα... Το άρωμα των βοτάνων, θυμάρι, μαντζουράνα, φασκόμηλο, αναδύονται από παντού... Θάμνοι κάππαρης ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις ξερολιθιές και μαύρες ελιές είναι πεσμένες στα μονοπάτια... Αγριοκάτσικα εμφανίζονται και μετά κρύβονται ξανά αμέσως πίσω από τις κορυφογραμμές. Δίνουν το γάλα από το οποίο φτιάχνονται τα τοπικά τυριά, μυζήθρα, μανούρι και το κρέας για το παραδοσιακό μαστέλο.
Στη «Sifnos Farm», είδαμε πώς ο μάγειρας Γιώργος Ναρλής, φτιάχνει στον ξυλόφουρνο που έχει χτίσει μόνος του, με αρνί, δικό του κόκκινο κρασί και μια χούφτα άνηθο σε ένα κόκκινο πήλινο ταψί το δικό του μαστέλο, το οποίο ψήνει αργά αργά για πολλές ώρες. Δοκίμασα από άλλο μαστέλο που είχε φτιάξει για εμάς νωρίτερα... Το κρέας ήταν γευστικό, ξεκολλούσε από τα κόκαλα...
Φάγαμε και ρεβυθάδα, με ελαιόλαδο και κρεμμύδι. Εβαλαν τα ρεβύθια στον ξυλόφουρνο από το βράδυ του Σαββάτου και το φαγητό ήταν έτοιμο μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής. Και τα ρεβίθια προέρχονταν από το κτήμα του Γιώργου, του οποίου οι καλλιέργειες, σε αντίθεση με τις περισσότερες στο νησί που είναι αρδευόμενες, είναι ξηρές. Χρησιμοποιεί δηλαδή μεθόδους καλλιέργειας που θα ενέκρινε και ο Τσελεμεντές. Χρησιμοποιώντας αρχαίους τύπους σπόρων που απαιτούν λιγότερο νερό. Ετσι ο Γιώργος παράγει φρούτα και λαχανικά που είναι μικρότερα από τα κανονικά αλλά πιο φιλικά προς το περιβάλλον και 10 φορές πιο νόστιμα.
Η ιδιαίτερη γεύση του φαγητού της Σίφνου προέρχεται επίσης από τη χρήση στο μαγείρεμα των μεγάλων πήλινων αγγείων, που κατασκευάζονται εκεί από την προ Χριστού εποχή. Στο νησί αυτό των 74 τετραγωνικών χιλιομέτρων κάποτε υπήρχαν 90 εργαστήρια αγγειοπλαστικής. Σήμερα μόνο 18 τα οποία παράγουν σκεύη που πωλούνται σε όλο το νησί. Εγώ συνάντησα τον Φραντζέσκο Λεμονί, αγγειοπλάστη από την ηλικία των 11 ο οποίος παίρνει σβόλους πηλού και τους μετατρέπει σε κομψές κανάτες και μεγάλες χύτρες.
Στον Αρτεμώνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σίφνου, συνάντησα την ηλικιωμένη κυρία Θεοδώρου η οποία λυγισμένη πάνω από τις εστίες της έφτιαχνε παραδοσιακά γλυκά: Παστέλι με σουσάμι, αμυγδαλωτά με μέλι, χαλβαδόπιτες και μαντολάτα.
Δοκίμασα όλες αυτές τις λιχουδιές μαζί με μια κούπα τσάι του βουνού (φτιάχνεται από ένα είδος φασκόμηλου) απολαμβάνοντας τη θέα στην όμορφη πρωτεύουσα της Σίφνου και τη φύση όταν... χτύπησε το τηλέφωνο. ''Οι άνεμοι είναι πολύ δυνατοί, δεν θα έχει πλοίο σήμερα'', μου είπαν. Ετσι είναι ο χειμώνας εδώ...
Το βράδυ ένα ζευγάρι με κάλεσε σπίτι του για φαγητό. Εκεί δοκίμασα κλασικό σιφνέικο σπιτικό φαγητό. Σαλάτα με κάππαρη, ρόκα και ρόδι, τυριά του νησιού και παστίτσιο, με μακαρόνια, κιμά και μπεσαμέλ».