Πλένει σε σκάφη με νιφάδες σαπουνιού, δεν έχει αυτοκίνητο, τηλεόραση και υπολογιστή. Το μόνο που της λείπει είναι ένας σύντροφος, μια και, όπως αποκαλύπτει, αυτοί που θα ήθελαν να «ζήσουν» μαζί της στο 1940 είναι 90 χρονών ή έχουν πεθάνει.
Ο χρόνος για την 41χρονη Τζόαν Φρανσές έχει σταματήσει κάπου στο 1940. Όπως εξομολογείται, πάντα τη γοήτευε η περίοδος του πολέμου και ένιωθε σαν στο σπίτι της σε μουσεία ιστορίας. Δεν έχει πλυντήριο, κεντρική θέρμανση, χρησιμοποιεί τουαλέτα που είναι έξω από το σπίτι της, δεν βλέπει τηλεόραση και πηγαίνει στη δουλειά της με ποδήλατο.
«Κάθε πρωί κατεβαίνω από το δωμάτιό μου και αδειάζω το δοχείο νυκτός στην τουαλέτα, που είναι έξω από το σπίτι. Ο κόσμος νομίζει πως είναι δύσκολο αλλά δεν είναι- το συνηθίζεις», δηλώνει.
«Οι γείτονες στο North Lincolnshire κατάλαβαν πως μιλούσα σοβαρά όταν, μετακομίζοντας στο σπίτι, ‘ξήλωσα’ την κουζίνα και το μπάνιο. Μα πώς μπορούσα να έχω το 1939 τόσο μοντέρνα κουζίνα- και τζακούζι;» αναρωτιέται η Τζόαν που ξόδεψε δέκα χρόνια από τη ζωή της για να φτιάξει το σπίτι ρεπλίκα που ζει.
«Θα ήθελα να γνωρίσω κάποιον», λέει, «δεν είχα πολλούς συντρόφους αλλά ξέρω πως είμαι καινοτόμος και είναι δύσκολο να ζήσει κάποιος μαζί μου» και συμπληρώνει:
«Θα έφερνα στον άνδρα μου το τσάι του στο τραπεζάκι, μόλις θα γυρνούσε από τη δουλειά, θα του έπλενα και θα του σιδέρωνα. Θα φρόντιζα τα πάντα. Το μόνο πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι που θα ήθελαν μια τέτοια σύζυγο είτε είναι 90 χρονών είτε έχουν πεθάνει. Ίσως πρέπει να παραδεχτώ πως γεννήθηκα με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση».