«Πού είναι η γραμμή;» -Εξαντλημένοι πρόσφυγες φτάνουν στην Ειδομένη [εικόνες]

«Where' s the line?» («πού είναι η γραμμή;») ρωτάνε οι πρόσφυγες που φτάνουν περπατώντας στην Ειδομένη. Με τα παιδιά τους στα χέρια και κουβαλώντας τα ελάχιστα υπάρχοντά τους περπάτησαν χιλιόμετρα ολόκληρα μέχρι τη ... γραμμή, το σημείο διέλευσης στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ.

Θέλουν να πάνε να καθίσουν δίπλα στη γραμμή, να κοιτάνε απέναντι κι ας περιμένουν μέρες για να περάσουν, αρκεί να είναι εκεί κοντά.

Μέχρι το μεσημέρι, οι αρχές της γειτονικής χώρας δεν άνοιξαν στιγμή την ουδέτερη ζώνη. Με αγωνία, γυναίκες με παιδιά, μπήκαν το μεσημέρι μπροστά στο σημείο διέλευσης παρακαλώντας να μάθουν πότε θα μπορέσουν να περάσουν χωρίς να πάρουν απάντηση. Άλλωστε, χιλιάδες άνθρωποι, είναι πλέον μέρες εγκλωβισμένοι στον καταυλισμό, ενώ συνεχίζουν να έρχονται κατά δεκάδες κάθε μέρα με τα πόδια.

«Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και οι ανάγκες των ανθρώπων μεγαλώνουν γιατί βρίσκονται εδώ μέρες, με πολλά μικρά παιδιά» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Στέλλα Νάνου από την Υπατη Αρμοστεία.

«Κουρασμένοι, εξαντλημένοι, ανυπόμονοι, έχουν μεγάλη αγωνία για το τι θα συμβεί» συμπληρώνει χαρακτηρίζοντας «εκτάκτου ανάγκης» την ανθρωπιστική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Εντωμεταξύ, ταξί με πρόσφυγες καταφθάνουν συνεχώς στον καταυλισμό όπου πλέον δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται περιμετρικά, μέσα στα γειτονικά χωράφια, με σκηνές όπου έχουν στήσει και ζουν σε άθλιες συνθήκες εκατοντάδες πρόσφυγες. Ανάμεσά τους υπάρχουν ακόμα και Αφγανοί, οι οποίοι ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα τους επιτραπεί να περάσουν. Περιμένουν μέρες, ακόμα και ανήλικοι Αφγανοί οι οποίοι αρνούνται να μπουν σε καθεστώς προστασίας και σε δομή φιλοξενίας, πιστεύοντας ότι θα καταφέρουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

Η μεγαλύτερη ουρά στον καταυλισμό είναι αυτή που σχηματίζεται όταν μέλη της ΜΚΟ Praksis μοιράζουν σάντουιτς. Χιλιάδες στέκονται καρτερικά και περιμένουν να φτάσει η σειρά τους για να πάρουν το μοναδικό ίσως φαγητό για ολόκληρη την μέρα. Κάποιοι, αν και περιμένουν μέχρι και 3 ώρες, δεν κατορθώνουν να πάρουν ένα από τα 2.000 σάντουιτς που μοιράζει η οργάνωση ενώ κάποιοι άλλοι, όπως μια γυναίκα από το Ιράκ που αποφασίζει να τηγανίσει... ντομάτες, αγοράζουν λιγοστά λαχανικά και φρούτα από έναν υπαίθριο μανάβη.

Τα λεφτά τους τελειώνουν, μαζί και η υπομονή, όμως, και ακόμα δε διαφαίνεται φως στον ορίζοντα. Ήδη σήμερα, τα καρτελάκια με τα νούμερα προτεραιότητας προκειμένου να περάσουν στην ουδέτερη ζώνη, είχαν φτάσει στο 138. «Τα νούμερα αυτά δίνονται σε γκρουπ που μπορεί να περιλαμβάνουν μέχρι και 50 ανθρώπους», εξηγεί μέλος της Praksis.

«Απέδρασα από το Ιράκ, γιατί κινδύνευα επειδή μιλούσα τη γλώσσα του... σατανά», λέει ο 39χρονος Κάμελ, καθηγητής αγγλικών. Επί μέρες, εγκλωβισμένος αυτός και η οικογένειά του στον καταυλισμό, ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να διαβεί την ουδέτερη ζώνη.

Στο βενζινάδικο, στο Πολύκαστρο όπου πολλά λεωφορεία αποβιβάζουν πρόσφυγες, η οργάνωση Save the children, έχει στήσει έναν παιδότοπο για να απασχολούνται στην πολύωρη αναμονή τα παιδιά. Καθισμένα σε τραπεζάκια, ζωγραφίζουν με χρώματα τη ζωή που ονειρεύονται: σπίτια μεγάλα, ήλιο και φύση. Χαμογελούν, φοράνε αποκριάτικες μάσκες και στολές και διαγωνίζονται για την καλύτερη ζωγραφιά που θα κοσμήσει την σκηνή της οργάνωσης.

Πολλοί συνεχίζουν να επιλέγουν να περπατούν τα 20 χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από το Πολύκαστρο στην Ειδομένη. Ο δρόμος είναι διάσπαρτος από ρούχα, κουβέρτες και μικροαντικείμενα που τους βαραίνουν στην πεζοπορία. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Αμπούντ -ο οποίος μιλώντας χθες στο ΑΠΕ-ΜΠΕ έξω από το στρατόπεδο μετεγκατάστασης στα Διαβατά δήλωνε αποφασισμένος να φτάσει με την οικογένειά του με τα πόδια στην ουδέτερη ζώνη-, έχουν καταφτάσει κατάκοποι μετά από 9 ώρες πεζοπορίας. «Πού είναι η γραμμή;» ρωτάει και αυτός και κοιτάει με αγωνία το συρματόπλεγμα που τον χωρίζει από το όνειρο...

Φωτογραφίες: EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ