Από το ακριτικό Καστελόριζο, ο Παπανδρέου παραδέχτηκε την οικονομική αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. 6 χρόνια μετά, είναι σειρά του κ. Τσίπρα να παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση του δεν μπορεί να προασπίσει τα εθνικά μας σύνορα, γράφει το στέλεχος του Ποταμιού, Νίκος Μηλαπίδης.
«Από το Καστελόριζο του ΓΑΠ στο Καστελόριζο του Τσίπρα» είναι ο τίτλος του άρθρου:
«Αυτό που ξεκίνησε ως προσφυγικό ρεύμα από τη Συρία έχει μετατραπεί σε ανθρωπιστική, πολιτική και υπαρξιακή κρίση για το ευρωπαϊκό πολιτικό πείραμα.Η Ευρώπη αδυνατεί να κινηθεί αποτελεσματικά και σταθερά προς την ίδια κατεύθυνση. Υπάρχει μια αίσθηση, ότι το Βερολίνο εισπράττει λίγη αλληλεγγύη από τους ευρωπαίους εταίρους του, στη διαχείριση των μεγαλύτερων προσφυγικών ροών από τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί λένε ότι η άρνηση πολλών ευρωπαϊκών χωρών να συνεργαστούν για την υποδοχή προσφύγων και μεταναστών είναι τα αντίποινα για το bullying που υπέστησαν από τη Γερμανία στην κρίση της ευρωζώνης την τελευταία εξαετία.
Οι οικονομικές ανισότητες που έχει γεννήσει το ενιαίο νόμισμα χωρίς ένα ενιαίο κράτος σε συνδυασμό με την επικράτηση της λιτότητας και της αύξησης της ανεργίας, έχουν θολώσει το ευρωπαϊκό όνειρο. Έχει δίκιο ο Ρέντσι, όταν υποστηρίζει ότι αγαπάμε το όραμα των Ευρωπαίων που πίστεψαν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά σήμερα η Ευρώπη δεν εργάζεται προς όφελος της σημερινήςκαι της επόμενης γενιάς.
Η οικονομική ανασφάλεια, η πληγή της ανεργίας και η έλλειψη προοπτικής δημιουργούν μεν εργασιακή κινητικότητα αλλά ο αριθμός των συμπολιτών που αισθάνονται ότι χάνουν και δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό που δημιουργείται απ’ την παγκοσμιοποίηση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση αυξάνεται συνεχώς. Αυτά γεννούν την ξενοφοβία, τον αυταρχισμό, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία που ενισχύουν την ακροδεξιά. Πολλοί ψηφίζουν ακραία για να τονίσουν ότι η προοπτική για τα παιδιά τους είναι λιγότερη Ευρώπη, λιγότεροι αλλοδαποί, περισσότερη περιχαράκωση γιατί αυτό σημαίνει μεγαλύτερη ασφάλεια. Το εθνικό είναι το ασφαλές και το υπερεθνικό, το πολυπολιστιμικό είναι ο φόβος.
Η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει τον φόβο της από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, το Βρετανικό δημοψήφισμα, τον αυταρχισμό που επανέρχεται στην Ανατολική Ευρώπηκαι κυρίως την προσφυγική κρίση που θα συνεχίσει να γεννά δράματα στο προσεχές μέλλον. Αυτό που φαίνεται ως οιωνός διάσπασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να μετατραπεί σε ευκαιρία αναγέννησης της ευρωπαϊκής ιδέας.
Η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος και η στάση της Γερμανίας θα καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης. Η έκβαση του πολεμικού σκηνικού στη Συρία με την υπερυσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων και η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας θα καθορίσει το μέλλον της Μεσογείου κα της Μέσης Ανατολής. Όσο βαθαίνει δε η κρίση στο εσωτερικό της Τουρκίας τόσο πιο επισφαλή καθίστανται τα ελληνικά συμφέροντα.
Σ’ αυτό το εύφλεκτό γεωπολιτικό μωσαϊκό η Ελλάδα έχει καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος. Οι επιλογές της κυβέρνησης, οι αδυναμίες ενός χρεωκοπημένου κράτους και οι ελλείψεις μας, οδηγούν στον διασυρμό της χώρας.
Ζούμε στην εποχή της από-σύνδεσης
Από-γνωση:Στο ενεδεχόμενο προσωρινής έξωσης από τη Συνθήκη Σέγκεν και κυρίως από τον εγκλωβισμό χιλιάδων μεταναστών, αν οι γειτονικές μας χώρες κλείσουν τα σύνορα οριστικά.
Από-ευρωπαϊσμός: Μη τήρηση διοικητικών προδιαγραφών μιας ευρωπαϊκής χώρας, απόκλιση από το κράτος δικαίου, καταπάτηση ευρωπαϊκού κεκτημένου και των συνταγματικών ελευθεριών.
Από-μάκρυνση:Από την οικογένεια των ισχυρότερων οργανισμών της διεθνούς κοινότητας και η αίσθηση ότι σταδιακά γινόμαστε περιφερειακή δύναμη εξαιτίας της εντυπωσιακής ανικανότητας της κυβέρνησης σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων.
Από-επένδυση: Αίσθηση διάλυσης και εκδίωξης της οικονομικής δραστηριότητας σε συνδυασμό με την γενικευμένη απραξία της οικονομικής καθίζησης.
Από-σύνθεση: Της πολιτικής ζωής. Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και το γηρασμένο σε ιδέες και πρόσωπα πολιτικό σύστημα χορεύει γύρω από τη φωτιά του λαϊκισμού που εξασφαλίζει την εξουσία αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Το μόνο που κατορθώνει είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού.
Από-τυχία:Να τηρήσει η ελληνική κυβέρνηση τα συμφωνηθέντα μέτρα για τον έλεγχο των ροών και να περιφρουρήσει τα ελληνικά (που τυχαίνει να είναι) και ευρωπαϊκά σύνορα. Όλα με καθυστέρηση και υστέρηση.
Η κυβέρνηση έχει «χάσει την μπάλα» στο εσωτερικό μέτωπο, και δυστυχώς έχει «χάσει το γήπεδο» στην εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια της χώρας.
Γι’ αυτό και απαιτείται εθνική συνεννόηση, τόσο σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Από το ακριτικό Καστελόριζο, το 2010 ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου παραδέχτηκε την οικονομική αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.
Σήμερα, 6 χρόνια μετά, το Καστελόριζο φιλοξενεί διπλάσιους μετανάστες από τους μόνιμους κατοίκους του. Είναι σειρά του κ. Τσίπρα να παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση του δεν μπορεί να προασπίσει τα εθνικά μας σύνορα.
Οι ευθύνες κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης είναι ιστορικές. Όπως έχει αποδειχθεί, η Ιστορία δεν συγχωρεί.
Επιβάλλεται εθνική επανα-σύνδεση, υπαρξιακού χαρακτήρα, με την πραγματικότητα.
* Ο Νίκος Μηλαπίδης είναι Διευθυντής της ΚΟ του Ποταμιού