O Wes Craven αγκομαχά να ξαναζωντανέψει το μανιακό δολοφόνο με την αποκριάτικη στολή στο Scream 4 κι ο Peter Mullan δίνει μαθήματα ρεαλιστικού τρόμου στο Neds.
O Wes Craven έχει ένα όνομα που το λες και σε πιάνουν ανατριχίλες, γιατί κατάφερε να ξαναζωντανέψει τον τρόμο τρεις φορές σε τρεις δεκαετίες, ξεκινώντας με το The Last House on the Left στα ’70s, συνεχίζοντας με το Nightmare on Elm Street στα ‘80s και στήνοντας σεμινάριο με το Scream στα ‘90s. Το σερί του με τον Freddy Kruger, μάλιστα, χτύπησε κορωνίδα όταν, ξεχειλωμένο όπως ήταν το franchise από τα πέντε sequels του, το γύρισε ανάποδα στο New Nightmare (1994), κάνοντας το πιο meta σχόλιο που είχε κατεβάσει ανθρώπου νους ως τότε, όχι μόνο για την επιδραστικότητα του είδους στους φανατικούς του, αλλά και το δολοφονικό βάρος που φορτώνει ένα franchise στους δημιουργούς του. Μπαίνοντας στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, το ίδιο αποφάσισε να κάνει o Craven και με το Scream 4, για να το εισάγει στη δεκαετία των ’10s, προσπαθώντας να σε πείσει ότι έφτιαξε καινούριους κανόνες. Αμ δε. Εκεί που το πρώτο Scream (1996) κανιβάλιζε τους όρους του είδους του με περίσσεια χάρη κι απόλαυση, ετούτο το τρίτο sequel, αμήχανο, άνευρο και τελικά ανιαρά επαναληπτικό, περιορίζει το εύρος των αναφορών του σε επίπεδο αυτιστικό, και στην ομφαλοσκόπησή του προσπαθεί να στήσει remake περισσότερο, παρά καινούριο επεισόδιο της μυθολογίας. Και μιας και το reboot είναι το sequel της εποχής μας, θα μπορούσες να το πεις και βήμα εξέλιξης αυτό, αν το σενάριο του Kevin Williamson δεν αναλωνόταν στο να αναμασάει την πρώτη ταινία, αφυδατωμένη απ’ όλα εκείνα που την έκαναν να σπαρταράει, ενώ την ίδια ώρα σου γκρινιάζει και για την έλλειψη πρωτοτυπίας στο είδος.
Στην άλλη άκρη, ο Peter Mullan, χαρακτηριστικός και πολυβραβευμένος καρατερίστας του βρετανικού σινεμά, στο Neds (2010) ασχολείται με ένα άλλο είδος τρόμου, αυτό της φρικαλέας όψης της πραγματικότητας. Βασισμένος σε σενάριο «προσωπικό, αλλά όχι αυτοβιογραφικό», όπως το λέει, ο Mullan στήνει ένα ρεαλιστικό δράμα ενηλικίωσης, όχι όμως απ’ αυτά που το outsider ξεπερνά της δοκιμασίες της μοίρας για να λάμψει θριαμβευτής στο τέλος. Θέτοντας αμείλικτο το ερώτημα του πόσο το περιβάλλον σου επηρεάζει το μέλλον σου, παίρνει πιτσιρίκι που ξεκινά με αριστεία το δημοτικό, και πριν τελειώσει το λύκειο, έχει καταλήξει μέλος των χουλιγκάνων της γειτονιάς του, και τρελαμένος πρωτοστάτης των συγκρούσεων με τους αντιπάλους της απέναντι μεριάς της γέφυρας. Χωρίς να σηκώνει το δάχτυλο να καταγγείλει την άτιμη την κοινωνία, το σύστημα και την εξουσία, ο Mullan παίρνει ως δεδομένα τα δεδομένα γύρω του, και στρέφει το κατηγορώ στον μόνο που μπορεί να τα αλλάξει: εσένα. Τον τυχαίο διπλανό του φουκαρά που προσπαθεί να βγει απ’ την κάστα που τον έριξε η μοίρα, κι εσένα που αντί να του πιάσεις τον χέρι να τον τραβήξεις προς τα πάνω, του δίνεις μια κλοτσιά να πάει παρακάτω ακόμα. Γιατί οι άνθρωποι είναι αυτοί που καταδικάζουν τους ανθρώπους, κι εκεί χώνει το μαχαίρι του ο Mullan, κρατώντας όμως την απόσταση που χρειάζεται για να εναλλάσσει ακομπλεξάριστα το δράμα με την κωμωδία, και ν' αφήσει την τραγωδία του να σου κάτσει μόνη της στο λαιμό, αντί να σου τη χώσει με το ζόρι.
Σε πιο ελαφριά θέματα πάντως, το Chico & Rita συνδυάζει αισθησιασμό και μελό, σε animation που κινείται σε ρυθμούς νεοϋρκέζικης jazz; το Panique au Village προσφέρει συλλεκτική ρετροβιζιονιστική αισθητική σε χειροποίητο claymation με εξαντλητικής διάρκειας ασύνδετο σενάριο; το Hop προσπαθεί να εξαργυρώσει το πνεύμα των ημερών με το λαγουδάκι του Πάσχα να χέζει ζαχαρωτά στο δρόμο του να γίνει rock-star; το Here and There παίρνει στο χαβαλέ το μεταναστευτικό με Νεοϋορκέζο που στήνει λευκό γάμο με Σέρβα, αλλά τον ρίχνουν στην αμοιβή; και το κινηματογραφικό Carlos, προσπαθεί να χωρέσει σε τρεις ώρες όσα είχε απλώσει στο εξάωρο τηλεοπτικό του έπος για τον εκτελεστή του τίτλου, ο Olivier Asssayas.