Σημαντικό άρθρο της Washington Post, του συγγραφέα Γιώργου Ζαρκαδάκη μιλά για τις ιδεολογικές πτυχές της ελληνικής κρίσης λέγοντας πως οι Έλληνες κουβαλούν ένα «αβάσταχτο βάρος» και συμπεριφέρονται σαν «παιδιά διασήμων γονιών».
Κάνοντας μια αναγωγή στον τρόπο με τον οποίο τα ξένα ΜΜΕ αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση, ο συγγραφέας επισημαίνει μέσα απο μια ιστορική αναδρομή πως η Δύση ανέκαθεν αντιμετώπιζε εξιδανικευμένα την Ελλάδα, συνδέοντάς την με μια ιδεολογικοποιημένη αρχαιότητα.
«Οι Ευρωπαίοι το 19ο αιώνα, πίστευαν πως θα συναντούσαν τους Έλληνες να φορούν χλαμύδες και να μιλούν για φιλοσοφία. Αντ' αυτού συνάντησαν συντηρητικούς ορθόδοξους χριστιανούς με έντονο ανταγωνισμό στους κυβερνητικούς θεσμούς».
Ο Ζαρκαδάκης ανακαλεί από την παιδική του μνήμη ότι υποχρεώθηκε να μιλά τρεις διαφορετικές εκδοχές της ελληνικής γλώσσας: τη δημοτική, την καθαρεύουσα και την αρχαία. «Το αποτέλεσμα για μένα και τους περισσότερους της γενιάς μου ήταν να μη μάθουμε σωστά καμία από τις τρεις 'ελληνικές' γλωσσες», τονίζει χαρακτηριστικά.
Σε ότι αφορά τον τρόπο που οι Έλληνες αντιμετωπίζουν την επιβολή των σκληρών μέτρων και της τρόικα ο Ζαρκαδάκης επισημαίνει:
«Φυσικά, [οι Έλληνες] είναι όπως όλοι. Απεχθάνονται την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας τους, ιδιαίτερα από τους Γερμανούς, καθώς και τα πικρά φάρμακα που προβλέπονται από τους Ευρωπαίους αδελφούς τους. Η λιτότητα που επιβάλλεται από μη εκλεγμένους αξιωματούχους, από την τρόικα "διάσωσης" - Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - εκλαμβάνεται όχι ως φάρμακο αλλά ως τιμωρία, μία ξένη και δυσάρεστη έννοια για τους Ορθόδοξους Έλληνες των οποίων η βασική αξία είναι η ελεημοσύνη».
Πώς όμως λειτουργεί το βάρος της ιστορικής τους κληρονομίας; «Οι Έλληνες κουβαλούν το απίθανο βάρος των προγόνων που υποτίθεται ότι είναι τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού και οδηγούνται από ισχυρά πολιτιστικά υπόγεια ρεύματα που υπονομεύουν την εξουσία του κράτους και τους διαπερνούν, για την πραγματοποίηση ενός ονείρου που υποσχέθηκε η πολιτική τάξη τους: ότι η Ελλάδα μπορεί κατά κάποιο τρόπο να είναι κάτι διαφορετικό από τον υπόλοιπο κόσμο, μια ουτοπία, όπου οι θνητοί μπορούν να ζήσουν σαν τους Ολύμπιους θεούς», υπογραμμίζεται.
«Οι Έλληνες είναι όπως και τα παιδιά των διάσημων γονέων, που ποτέ δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους ξεπεράσουν και απολαμβάνουν τις απίθανες επιθυμίες τους αδυνατώντας να χρησιμοποιήσουν την αυτοπεποίθησή τους για να πραγματοποιήσουν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία στον κόσμο».