Ο φωτογράφος Μπάρι Ρόζενθαλ βρήκε έναν διαφορετικό τρόπο για να μιλήσει για την καταστροφή από τα σκουπίδια των ωκεανών. Ξεκίνησε να συλλέγει κομμάτια από τα σκουπίδια που έβρισκε σε παράκτιες περιοχές της Νέας Υόρκης για να δημιουργήσει Τέχνη.
«Νιώθω σαν να ανακάλυψα μια συγκεκριμένη γλώσσα που μπορώ να χρησιμοποιήσω για να εκφράσω κάποιες από τις επιλογές που κάνουμε μέσα από τα... σκουπίδια», δηλώνει.
Η αρχική του πρόθεση δεν ήταν να αποτυπώσει μια στάση απέναντι στο κακό που κάνει ο άνθρωπος στις θάλασσες, περισσότερο ξεκίνησε ως χόμπι ή μάλλον σαν εθισμός.
«Το πιο δύσκολο μέρος είναι να κάνω μεγάλες συλλογές από παρόμοια σκουπίδια», εξηγεί ο φωτογράφος. Συλλογές που χρειάζονται χρόνια πριν επιχειρήσει ο ίδιος να δημιουργήσει ένα κομμάτι.
Από τη στιγμή που καταλαβαίνει πως έχει αρκετά για να δουλέψει, μπορεί να χρειαστεί ένα μήνα για να κάθε φωτογραφία. Θα πρέπει να οργανώσει ένα-ένα τα κομμάτια και να τα ξεχωρίσει ανάλογα με το χρώμα.
Η «τρέλα» του με τα σκουπίδια της θάλασσας τον έκανε να ξεφύγει από την εμπορική φωτογραφία μετά από 25 χρόνια. Αρχικά, στράφηκε στα βότανα, ωστόσο, δεν ήταν ένα πεδίο που τον κέντρισε τελικά.
«Τα αντικείμενα έχουν περάσει από μία μεταμόρφωση. Ηταν ετικέτες, ήταν αντικείμενα μια ηλικίας. Είναι σαφές πως δεν έχουν θέση εκεί που τα βρήκα», τονίζει ο Μπάρι.
Καταφέρνει να συγκεντρώνει χιλιάδες αντικείμενα, τα οποία και αποθηκεύει σε κουτιά μπύρας, τσάντες αλλά και ράφια στο στούντιό στο Μπρούκλιν.
Υπάρχει μια ελκυστική αισθητική ποιότητας στο έργο του, ενώ την ίδια στιγμή κανείς μπορεί να σκεφτεί τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των απορριμάτων.
Το μέγεθος των εκτυπώσεων καθιστά ικανό τον θεατή να απορροφήσει τις λεπτομέρειες των αντικειμένων στο έργο.
«Αν είστε καλλιτέχνης με κάποιο ακτιβιστικό τρόπο, με οποιονδήποτε τρόπο μπορείτε να συλλάβετε το σωστό μήνυμα», αναφέρει ο φωτογράφος.
Μια μελέτη, που παρουσιάζεται στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, τονίζει πως μέχρι το 2050 «οι ωκεανοί αναμένεται να έχουν περισσότερες πλαστικές ύλες από ψάρια».
Οι φωτογραφίες από τη συλλογή «Found in Nature: The Language of Trash» αποτελεί όχι μόνο Τέχνη αλλά «τροφή για σκέψη».