Αριστομένης Θεοδωρόπουλος: ζωγραφική, Μπουκόφσκι και Phoenix Catscratch

Ταλαντούχος ζωγράφος, μουσικός, ένας νεαρός που ντρέπεται να δηλώσει καλλιτέχνης. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά new entry στο χώρο της τέχνης στην Ελλάδα και μια από τις μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, o Αριστομένης Θεοδωρόπουλος στην πρώτη του συνέντευξη… Φωτό: FREDDIE F. Ο Αριστομένης είναι 22 χρονών. Νεαρός, πολύ νεαρός για τα ελληνικά δεδομένα στο χώρο της τέχνης, όπου η λέξη «καλλιτέχνης» σε παραπέμπει σε μεσήλικες κυρίες και ηλικιωμένους με ριχτό στις πλάτες ακριβό πουλοβεράκι. Είναι επίσης αναμφισβήτητα ταλαντούχος και ξεχωριστός. Είναι αδύνατο να δεις δουλειά του και να μην αισθανθείς την ανάγκη να τη μοιραστείς με τους φίλους σου, ή να μην τη σχολιάσεις. Τα τέσσερα έργα της πτυχιακής του που εκτέθηκαν στην Σχολή Καλών Τεχνών το περασμένο καλοκαίρι άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και συζητιούνταν για καιρό από όσους πρόλαβαν να τα δουν. Μεγάλων διαστάσεων, εντυπωσιακά, με μια σπάνια ελληνικότητα και αναφορές στους πίνακες της Αναγέννησης, τα κόμικ και την ποπ κουλτούρα, τον εξπρεσιονισμό και τον ιμπρεσιονισμό. Αν η έκθεση δεν είχε πέσει μέσα στο χαμό, το ΔΝΤ και την καταστροφολογία, ίσως να τον είχαν προσέξει περισσότεροι. Ο Αριστομένης είναι από τους τύπους που δεν περνάει απαρατήρητος. Από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζεις, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα για το αυστηρό και προσεκτικά μελετημένο στυλ της εμφάνισής του, τις απόψεις και τον συγκροτημένο λόγο του, για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες που ξεπερνούν τη ζωγραφική. Είναι μέλος του συγκροτήματος Phoenix Catscratch, έχει κυκλοφορήσει ένα 7ιντσο σε μια γερμανική εταιρία (όταν ήταν 17 και με το όνομα Flesh Golem), ετοιμάζει έκθεση στην Αθήνα και ευρωπαϊκή περιοδεία με το γκρουπ. «Παίξαμε στη Λιθουανία στο DropDead Festival», λέει πίνοντας Red Bull, «και τον Οκτώβριο παίξαμε σε Βερολίνο και Λειψία». Καθόμαστε σε ένα μικροσκοπικό καφέ στην αρχή της Βουλιαγμένης. Εκεί, ανάμεσα στη φασαρία των αυτοκινήτων και τους συριστικούς θορύβους της μηχανής του εσπρέσο, μιλάει με εμφανή αμηχανία για τον εαυτό του και σχολιάζει την κατάσταση της τέχνης στην Ελλάδα. Τα παρακάτω είναι μόνο μέρος της συζήτησης:«Ντρέπομαι να πω ότι είμαι καλλιτέχνης. Λέω ότι ασχολούμαι με τη ζωγραφική, τη μουσική και με τις τέχνες γενικότερα, αλλά δεν τη χρησιμοποιώ τη λέξη ‘καλλιτέχνης’. Στην Ελλάδα ο καθένας αυτό-κηρύσσεται καλλιτέχνης και η έννοια σε παραπέμπει αλλού. Μόλις τέλειωσα την Καλών Τεχνών και παίρνω το πτυχίο μου στη ζωγραφική. Τυπικά θα έλεγα ότι είμαι ζωγράφος.Στην Καλών Τεχνών μπήκα επειδή είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω. Ζωγραφίζω από τα δύο μου χρόνια, από τότε που ξεκίνησα να μπουσουλάω και θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τις δυνατότητές μου και τις προοπτικές μου για το μέλλον, κατάλαβα ότι δεν είχα και άλλη επιλογή, ήταν η μόνη που μου έδινε η χώρα για να πραγματοποιήσω τις ανησυχίες μου».Είναι όπλο η ζωγραφική; «Είναι άμυνα. Σαν όπλο δεν ξέρω αν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω. Αν είναι όπλο είναι σίγουρα αποτυχημένο, γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι ο εχθρός δεν πέφτει απ’ αυτό».«Με καθόρισαν οι γονείς μου. Μεγάλωσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια –και οι δύο είναι κινηματογραφιστές, η μητέρα μου σκηνοθέτης και ο πατέρας μου διευθυντής φωτογραφίας- οπότε, από πολύ μικρός, ήμουν σε ένα χώρο με πολλά ερεθίσματα και ανεκτικό στην καλλιτεχνική «ιδιαιτερότητά» μου. Με βοήθησαν επίσης να γνωρίζω πού βαδίζω: στην αβεβαιότητα -καλλιτεχνική και οικονομική».«Με ενδιαφέρει το έργο μου να μην είναι απλά ένας ωραίος πίνακας, θέλω να αφυπνίζει το θεατή. Τα πάντα ξεκινάνε απ’ την παιδεία. Και στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία καλλιτεχνική. Ο κόσμος δεν έχει μάθει στην τέχνη -ούτε να τη βλέπει, ούτε να την έχει μέσα στη ζωή του. Ζούμε σε μια χώρα που βγάζει ένα σωρό αξιόλογους καλλιτέχνες (εικαστικούς, μουσικούς, ηθοποιούς) οι οποίοι μένουν στην αφάνεια. Αν σταματήσεις κάποιον τυχαία στο δρόμο και του ζητήσεις να σου πει τρεις καλλιτέχνες που γνωρίζει, θα σου πει τον Πικάσο, τον Νταλί και το Φασιανό. Μέχρι εκεί. Είμαστε 30 χρόνια στάσιμοι. Δυστυχώς, για τους σύγχρονους καλλιτέχνες η προβολή της δουλειάς τους έχει τη μορφή ενός happening. O νεοπλουτισμός και όσα συνέβαιναν πριν από 30 χρόνια σήμερα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Όταν το κράτος έχει φέρει τον κόσμο σ’ αυτή την κατάσταση, αναγκαστικά το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί είναι η τέχνη».Δεν είναι πολύ αυτιστικοί οι καλλιτέχνες σήμερα; «Αυτιστικοί, όταν η ίδια η κοινωνία σε έχει βάλει σε αυτή τη θέση; Ένας νέος καλλιτέχνης που ξεκινάει τώρα γνωρίζει ότι δεν έχει κοινό, ότι δεν θα βγάλει λεφτά από αυτό που κάνει, δεν έχει τίποτα. Προφανώς, ή θα δουλέψει αποκλειστικά για τον εαυτό του, ή θα καταφύγει σε άλλους τρόπους για να ζήσει, όπως να βρει κάτι να εμπορεύεται. Κάτι μαζικό. Κάνει αναγκαστικά διαφορετικά πράγματα από αυτά που θα ήθελε, δουλεύει σε διαφημιστικές, σε περιοδικά».Δηλώνει ότι του αρέσει πολύ ο Μπουκόφσκι και οι Current 93, ότι μαζεύει ηλεκτρονικούς δίσκους βινιλίου των 70s και αρχών των 80s και είναι αντίθετος στην εύκολη λύση της ψηφιακής εικόνας και της ‘εύκολης’ ζωγραφικής. «Το ότι δουλεύω τόσο λεπτομερώς και για τόσο καιρό κάθε πίνακά μου είναι μια μορφή αντίδρασης σε όλο αυτό που συμβαίνει», λέει. «Οι τέσσερις πίνακες της έκθεσης χρειάστηκαν δυο χρόνια για να τελειώσουν. Δούλεψα έξι μήνες τον καθένα. Το πρώτο έργο της σειράς είναι αυτό που έχει να κάνει με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Ήταν και το πρώτο στο οποίο ανέπτυξα αυτή την αρκετά λεπτομερή τεχνοτροπία και κατάλαβα ότι βρήκα τον εκφραστικό δρόμο μου. Άρχισα να ασχολούμαι με ελληνικά ζητήματα, εθνικά, να ψάχνω στην ιστορία μας. Στα μετέπειτα άρχισα να βάζω στοιχεία από την αρχαία Ελλάδα, την μεταπολεμική (τα παιδιά από το αλφαβητάρι), τη βασιλεία, τη Χούντα, το κατεστημένο. Αυτό που προσπαθώ τώρα είναι να κρατήσω το ελληνικό στοιχείο, αλλά να γίνω λίγο πιο διεθνής θεματικά. Θέλω τα έργα μου να μην αφορούν μόνο τους Έλληνες. Αυτό που ήθελα αρχικά, ως ένα σημείο το πέτυχα». Δουλεύεις κάτι αυτόν τον καιρό; Ετοιμάζω δύο μεγάλους πίνακες, προετοιμάζομαι για την συνέχεια των σπουδών μου, δουλεύω το soundtrack για μια ταινία μικρού μήκους, ετοιμάζω το artwork για το νέο album των Mani Deum - "Music For Your Local Church...Or Your Local Brothel", και τέλος ολοκληρώνουμε τις ηχογραφήσεις για το ντεμπούτο album των Phoenix Catscratch (και τα δύο θα βγούν στη Dead Scarlet records).Σκέφτεσαι να φύγεις από την Ελλάδα, να αναζητήσεις την τύχη σου στο εξωτερικό; «Δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω εδώ να παλέψω όσο μπορώ. Θα δώσω στον εαυτό μου μια διορία…». Υπάρχει κάτι που θέλεις να προσθέσεις στη συνέντευξη; «Ότι ήμουν στο εργαστήριο του Γιάννη Ψυχοπαίδη».