Ζωγραφίζουν τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της Αμερικής και δείχνουν πώς το κράτος στήριξε την επιχειρηματικότητα για να ανακάμψει και το ίδιο.
Το αμερικανικό οικονομικό περιοδικό Fortune εκδόθηκε πάνω στην κόψη του Κραχ, το 1929 από τον παντοδύναμο εκδότη των Time και Life, Χένρι Λιούς και εισήγαγε ιδέες όπως ο Κεϋνσιανισμός ως πρόταση εξόδου από την κρίση. Παράλληλα είχε πολυτελή εμφάνιση και τσιμπημένη τιμή – το 1935 η ετήσια συνδρομή ήταν 10 δολάρια (αντίστοιχα 172 σημερινά).
Το καινούργιο περιοδικό λοιπόν, προκειμένου να τονίζει την εικονογράφηση της πληροφορίας, ανέθετε κάθε μήνα σε έναν καλλιτέχνη να φιλοτεχνήσει το εξώφυλλό του. Κοιτάζοντας κανείς στη σειρά σήμερα αυτά τα εξώφυλλα, αποκτά μια σαφή εικόνα των σημαντικότερων ιστορικών στιγμών της εποχής – οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών. Παράλληλα βέβαια, τα έργα αυτά, έδωσαν μια ισχυρή ταυτότητα και στο περιοδικό, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και είναι ένα από τα πλέον έγκυρα παγκοσμίως.
Από την άλλη, σύγχρονοι μελετητές συχνά επισημαίνουν την αντίθεση ανάμεσα σε άρθρα του περιοδικού με τις υπογραφές συγγραφέων όπως ο Ερνεστ Χέμινγκγουέϊ (βραβείο Νόμπελ), ο Τζέιμς Ατζί (βραβείο Πούλιτζερ) και πρωτοπόρων φωτορεπόρτερ όπως Μάργκαρετ Μπουρκ-Γουάιτ που έγραφαν και φωτογράφιζαν τους ανθρώπους να παλεύουν στον ασύμμετρο αγώνα με την κρίση και στην κατά τ' άλλα ιδιαιτέρως πολυτελή εμφάνιση του περιοδικού. Αυτά τα εξώφυλλα πάντως βοηθούν να δει κανείς σήμερα τις δύο όψεις του νομίσματος.
Τελικά το ισχυρό αυτό οικονομικό περιοδικό επέμενε να προωθεί την ιδέα του καπιταλισμού ενώ αυτός κατέρρεε; Ο ιστορικός Μάικλ Αουσπέρτζερ λέει, όχι. «Το Fortune με τα εξώφυλλά του απέτισε φόρο τιμής στον μοντερνισμό της επιχειρηματικότητας».
Οπως βλέπετε τα σκίτσα δίνουν έμφαση στην τεχνολογία του γραφείου με τις ταμειακές μηχανές αποδείξεων και τις γραφομηχανές και επίσης επιδεικνύουν σύμβολα της επιχειρηματικής εξέλιξης, όπως είναι τα αεροπλάνα και οι ουρανοξύστες.
Τα εξώφυλλα του Fortune μέσα στο κραχ μιλούσαν για την επιχειρηματικότητα ως βασικού άξονα για τη λειτουργικότητα του αμερικανικού συστήματος.
Και σήμερα, έτσι, τοποθετημένα στη σειρά, όχι μόνο μας μαθαίνουν ιστορία, και μας δείχνουν πως η υπερδύναμη διαχειρίστηκε τη χειρότερη μέχρι στιγμής οικονομική κρίση στην παγκόσμια ιστορία, αλλά δείχνουν -με τον πιο ελκυστικό τρόπο- και τι λείπει, σχεδόν έναν αιώνα μετά, από τη δική μας χώρα.