Πράσινο φως στη γερμανική πρόταση για τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα άναψε ο Επίτροπος Ρεν, φέρνοντας έτσι πιο κοντά το ενδεχόμενο να γίνει πραγματικότητα η φράση «μισθοί Βουλγαρίας»!
Σε μια περίοδο που εντείνεται η πίεση προς την Ελλάδα να επαναξετάσει το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων- παρά την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας που έφερε η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων- ακόμα και τους κατώτατους μισθούς, οι κινήσεις της Κομισιόν προκαλούν έντονο προβληματισμό, καθώς η εφαρμογή τέτοιων πρακτικών που εφαρμόστηκαν σε χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ, με άλλοθι την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, απειλούν να γυρίσουν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήλων πολλά χρόνια πίσω.
Στη πράξη, οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες παρέχουν ειδικό φορολογικό και εργασιακό καθεστώς ως κίνητρο για τη προσέλκυση επενδυτών, κάτι που σημαίνει πολύ απλά φοροαπαλλαγές και βέβαια ειδικούς, πολύ χαμηλότερους μισθούς με πιο «ελαστικές» σχέσεις εργασίες και πολύ πιο χαλαρό πλαίσιο προστασίας των εργαζομένων. Η πρόταση για την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών, έπεσε στο τραπέζι για πρώτη φορά από τον Γερμανό υπουργό Οικονομίας και Αντικαγκελάριο Φίλιπ Ρέσλερ, λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα ως επικεφαλής πολυπληθούς ομάδας Γερμανών επιχειρηματιών. Τότε, μάλιστα, είχε εκφράσει κάποιες αμφιβολίες για το εάν η πρόταση αυτή μπορεί να «περπατήσει», με δεδομένες τις διατάξεις της κοινοτικής νομοθεσίας περί ανταγωνισμού.
Το πράγμα φαίνεται ότι ξεκαθαρίζει, όμως, μετά την απάντηση που έδωσε ο Επίτροπος Ρεν για το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο και το... μπαλάκι περνάει πλέον στα χέρια της ελληνικής Κυβέρνησης, η οποία καλείται να απαντήσει εάν επιθυμεί ή όχι τη δημιουργία τέτοιων Ζωνών εντός του ελληνικού εδάφους π.χ. σε περιοχές υψηλής ανεργίας.
Ενισχύοντας τη πίεση για νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα αλλά και σε όποιες χώρες της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν πρόβλημα υψηλής ανεργίας, στην Έκθεση του για τις προοπτικές ανάπτυξης ο ΟΟΣΑ σημειώνει ότι σε μια περίοδο «σφικτών» Προϋπολογισμών, θα πρέπει αφενός να ενισχυθούν τα ειδικά προγράμματα κατάρτισης αφετέρου να επαναξιολογηθεί η ισορροπία μεταξύ της υψηλής προστασίας στους μόνιμα απασχολούμενους και της προστασίας που παρέχεται στους μερικά απασχολούμενους, κλείνοντας έτσι το... μάτι στις ελαστικότερες μορφές εργασίας...