Η 16χρονη είχε δείξει ξεκάθαρα προειδοποιητικά σημάδια ότι ετοίμαζε κάτι, μέρες πριν αφήσει τα βιβλία της για να πιάσει το μαχαίρι, πηγαίνοντας σε ένα κοντινό ισραηλινό σημείο ελέγχου.
«Αν σκοτωθώ», είπε η Ασρακάτ Κατανάνι στον πατέρα της «μην κλάψεις για εμένα, κλάψε για την Παλαιστίνη». Η Χαντίλ Αουάντ, μόλις 14 ετών, δεν είχε αποκαλύψει τις ίδιες σκέψεις που έκανε. Ο αδερφός της είχε πέσει νεκρός από σφαίρες των ισραηλινών δυνάμεων δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτό όμως την είχε κάνει να θέλει να γίνει γιατρός, ώστε να μπορεί να σώζει ζωές. Ομως, ενώ πλησίαζε η δεύτερη επέτειος του θανάτου τους αδερφού της, η Χαντίλ έπιασε ένα ψαλίδι μαζί με την ξαδέλφη της, την 16χρονη Νουρχάν, και ήρεμα περπάτησαν προς την αγορά της Ιερουσαλήμ.
Οι τρεις αυτές έφηβες είναι ανάμεσα στις 15 γυναίκες που προσπάθησαν, ή κατηγορήθηκαν ότι αποπειράθηκαν, να μαχαιρώσουν Ισραηλινούς στρατιώτες ή πολίτες στη Δυτική Οχθη, από τον Οκτώβριο. Αν και τα προηγούμενα ξεσπάσματα βίας αφορούσαν κυρίως άνδρες, τους τελευταίους δύο μήνες γυναίκες αποτελούν το 20% των δραστών. Και ίσως για πρώτη φορά σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία, δρουν μόνες τους, χωρίς να συμβουλεύονται κάποιον άνδρα, όπως σημειώνουν οι New York Times.
Την Τρίτη, μία 19χρονη φοιτήτρια, η Μαράμ Χασούνα, έπεσε νεκρή από σφαίρες, όταν επιτέθηκε με μαχαίρι σε στρατιώτες, σε ένα σημείο ελέγχου στα βόρεια της Δυτικής Οχθης, σύμφωνα με τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Μία άλλη γυναίκα συνελήφθη για ανάκριση, γιατί βρέθηκε με ένα μαχαίρι στην τσάντα.
Πολλές από τις κοπέλες που προχωρούν σε μία τέτοια απόπειρα είναι κορίτσια με προβλήματα, όπως η Ασρακάτ, η οποία καβγάδιζε συχνά με τον πατέρα της και πηγαινοερχόταν στα σπίτια των χωρισμένων γονιών της, ενώ ήταν αρραβωνιασμένη για λίγο στα 14 της.
Δεν είναι όμως όλες τέτοιες περιπτώσεις. Μία από αυτές προγραμμάτιζε τον γάμο της. Εννιά από τις γυναίκες σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους, ενώ έξι συνελήφθησαν. Αρκετοί Ισραηλινοί τραυματίστηκαν, αλλά κανένας δεν δολοφονήθηκε από αυτές τις νεαρές.
Σε αυτό το νέο κύκλο βίας, οι νεαρές γυναίκες έχουν υιοθετήσει έναν ασυνήθιστο ρόλο. Τα πρόσωπα πολλών από αυτές είναι σε πόστερ μαρτύρων στις γενέτειρές τους. Πολλές είναι μακιγιαρισμένες, κάποιες χαμογελούν στο φακό, όλες φορούν μαντίλα. Προκαλεί εντύπωση, καθώς οι περισσότερες προέρχονται από οικογένειες τόσο συντηρητικές, που θα κατέκριναν ακόμη και το να χρησιμοποιούν φωτογραφίες τους για το προφίλ τους στο Facebook. Οι οικογένειες που κάποτε παρακολουθούσαν στενά το πού βρίσκονταν οι κόρες τους, τώρα μαθαίνουν τις ενέργειές τους από την τηλεόραση.
Ο ρόλος των γυναικών επίσης έχει προσδώσει ορμή σε αυτή τη βία, καθώς οι άνδρες προσπαθούν να εκδικηθούν για το θάνατό τους. Ο 26χρονος Ραέντ Τζαραντάτ μαχαίρωσε έναν στρατιώτη στις 26 Οκτωβρίου, αφότου ένα 17χρονο κορίτσι έχασε τη ζωή του από πυρά στρατιωτών οι οποίοι ανέφεραν ότι κρατούσε μαχαίρι. Η οικογένεια του κοριτσιού, της Ντάνια αλ-Χουσεΐνι, αργότερα ανακοίνωσαν τον μετά θάνατον αρραβώνα της με τον Τζαραντάτ, αποκαλώντας τον «γάμο μαρτύρων».
«Ετσι παρηγορούν οι άνδρες τον εαυτό τους», λέει η μητέρα της Ντάνια, Αμάλ, προσθέτοντας ότι ο σύζυγός της πασχίζει να αποδεχθεί το θάνατο της κόρης τους, την οποία περιέγραψε ως ένα ονειροπόλο κορίτσι, που της άρεσε να ζωγραφίζει γοργόνες.
Η συμμετοχή των γυναικών σε αυτό τον ξεσηκωμό σε ένα βαθμό δείχνει την αλλαγή της φυλετικής δυναμικής στην κοινωνία της Παλαιστίνης. Επίσης όμως είναι αποτέλεσμα της εξατομικευμένης, αυτοσχεδιαστικής φύσης της βίας, κατά την οποία νεαροί άνθρωποι χρειάζεται μόνο να αρπάξουν ένα μαχαίρι από την κουζίνα για να πέσουν στη μάχη.
Οι γυναίκες ήταν ανάμεσα στους ηγέτες του πρώτου τετραετούς ξεσηκωμού στην Παλαιστίνη το 1987, οργανώνοντας πορείες, συνεταιρισμούς τροφίμων και τις πρώτες βοήθειες. Κατά τη δεύτερη, πιο βίαιη, ιντιφάντα από το 2000 έως το 2005, οι στρατιωτικοί ηγέτες αποθάρρυναν τις γυναίκες που ήθελαν να μετάσχουν. Παρόλα αυτά, 8 γυναίκες έκαναν βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας.
Οι αναλυτές αναφέρουν ότι τα νεαρά κορίτσια είναι εκτεθειμένα στην ίδια προπαγάνδα με τους νεαρούς άνδρες που προχωρούν σε βίαιες ενέργειες. Πολλές από αυτές, όπως η Ασρακάτ που είχε χαράξει επαναστατική πίεση πάνω από το κρεβάτι της και ήθελε ο πατέρας της να κλάψει για την πατρίδα της, φαίνονται ασπάζονται το ιδανικό του θανάτου για το καλό της γενιάς τους.
Η συμμετοχή τους όμως έχει οδηγήσει και σε καταγγελίες για εκμετάλλευση. «Παίζουν με τα ευαίσθητα παιδιά, με υλικό από μάχες και θάνατο», λέει η Μανάλ Αουάντ, θεία της Χαντίλ. Και οι περισσότερες οικογένειες δεν μπορούν να εξηγήσουν τις πράξεις των κοριτσιών τους.