1972: Οταν Παλαιστίνιοι αιματοκύλησαν το Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου [εικόνες]

Μνήμες από το παρελθόν φέρνουν μία σειρά από δημοσιεύματα που αναφέρονται στο μακελειό που προκάλεσε το 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου μία ομάδα Παλαιστίνιων.

Σε σχετικό ρεπορτάζ οι New York Times ξετυλίγουν το κουβάρι από την αρχή σε μία προσπάθεια να εξηγήσουν τον λόγο για τον οποίο η υπόθεση επανέρχεται. Όπως γράφουν, ήταν τον Σεπτέμβριο του 1992 όταν δύο χήρες από το Ισραήλ επισκέφθηκαν το σπίτι του δικηγόρου τους. Μόλις έφθασαν εκείνος τους ενημέρωσε ότι κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στο Μόναχο έφτασαν στα χέρια του κάποιες φωτογραφίες, τις οποίες όμως, σύμφωνα με την γνώμη του, δεν θα έπρεπε να δουν.

Οι δύο χήρες αρνήθηκαν και παρά τις όποιες προσπάθειες που έκανε εκείνος, δεν δέχτηκαν να περιμένουν ώστε να τις αντικρίσουν παρουσία κάποιου ειδικού. Η Ilana Romano και η Ankie Spitzer, οι σύζυγοί των οποίων δολοφονήθηκαν στο Μόναχο από τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες ήρθαν αντιμέτωπες με το πιο ανατριχιαστικό θέαμα και ορκίστηκαν να μην μιλήσουν ποτέ για αυτό.

Η Ilana Romano και η Ankie Spitzer

Ήταν στις 5 Σεπτεμβρίου του 1972 όταν ο κόσμος έγινε μάρτυρας ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα. Μία ομάδα 8 ανδρών εισέβαλλε στο Ολυμπιακό Χωριό και κράτησε ομήρους επί 20 ολόκληρες ώρες άτομα που αποτελούσαν την Ισραηλινή αποστολή. Η ομηρία έληξε με καταστροφικά αποτελέσματα. Έκτοτε η μεταχείριση που έτυχαν οι όμηροι ήταν πάντα ένα θέμα το οποίο απασχολούσε έντονα, καθώς ποτέ δεν είχαν δοθεί σαφείς απαντήσεις, και οι υποθέσεις έδιναν και έπαιρναν. Πρόσφατα όμως ήρθε στην επιφάνεια άλλη εκδοχή η οποία αν και αποκαλυπτική, είναι ιδιαίτερα συνταρακτική.

Οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες

Αυτό συμβαίνει γιατί αυτή είναι η πρώτη φορά που οι χήρες των θυμάτων και άλλοι συγγενείς επιλέγουν να μιλήσουν για τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν στην κατοχή τους σε μία προσπάθεια να λάβουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα την αναγνώριση και τη δικαίωση που πιστεύουν ότι τους αξίζει.

Οι αποκαλύψεις προκαλούν μόνο φρίκη. Η Ισραηλινή Ολυμπιακή Ομάδα κακοποιήθηκε, ενώ σύμφωνα με όσα προκύπτουν συνέβη τουλάχιστον ένας ευνουχισμός. «Αυτό που συνέβη είναι ότι του έκοψαν τα γεννητικά όργανα μέσα από το εσώρουχό του και τον κακοποίησαν», λέει η χήρα Romano για τον σύζυγό της Yossef. «Μπορείτε να φανταστείτε τους υπόλοιπους 9 να κάθονται γύρω δεμένοι», συνεχίζει. «Έβλεπαν αυτό».

Ο Yossef Romano

Από την πλευρά της η κ. Spitzer ο σύζυγός της οποίας ήταν ο προπονητής της ομάδας ξιφασκίας τονίζει ότι η ίδια, όπως και συγγενείς άλλων θυμάτων έμαθαν για λεπτομέρειες για τον θάνατο των αγαπημένων τους προσώπων 20 ολόκληρα χρόνια μετά την δολοφονία τους, όταν οι γερμανικές αρχές παρουσίασαν μία σειρά αναφορών των την ύπαρξή προηγούμενως είχαν αρνηθεί.

«Οι φωτογραφίες ήταν τόσο σκληρές όσο μπορείτε να φανταστείτε» λέει η κ. Romano η οποία όπως τονίζουν οι NYT τις είδε μόλις 3 μέρες πριν τον γάμο της κόρης, «Περίμενε τόσο πολύ», σημειώνει η εφημερίδα που αν και περιήλθε στην κατοχή της το σκληρό φωτογραφικό υλικό επέλεξε να μην το δημοσιοποιήσει. Ο σύζυγός της Romano, πρωταθλητής της άρσης βαρών, πυροβολήθηκε όταν προσπάθησε να ακινητοποιήσει τους τρομοκράτες όταν εκείνοι έκαναν την εισβολή τους. Μετά έμεινε αβοήθητος να ξεψυχήσει και στη συνέχεια ευνουχίστηκε. Οι υπόλοιποι όμηροι ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα και έφεραν σοβαρούς τραυματισμούς και σπασμένα κόκαλα, ενώ 9 από αυτούς σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης επιχείρησης διάσωσής τους και αφού είχαν μεταφερθεί με τους απαγωγείς τους σε ένα κοντινό αεροδρόμιο.

H Ankie Spitzer στο δωμάτιο του Ολυμπιακού Χωριού

Όπως εξηγεί όμως η κ. Spitzer δεν είναι βέβαιο το πότε συνέβη ο ευνουχισμός με την σύζυγο του θύματος όμως να θέλει να πιστεύει ότι συνέβη μετά τον θάνατό του.

Σύμφωνα με την κ. Spitzer, υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση γύρω από το τι ακριβώς συνέβη στα θύματα εξ' αρχής. Τα πτώματα των θυμάτων αναγνωρίστηκαν από τους συγγενείς τους μόνο από τα πρόσωπα, ενώ όλα θάφτηκαν αμέσως μόλις έφτασαν στο Ισραήλ σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο. Στη συνέχεια, όπως σημειώνει, η προσοχή των ισραηλινών αρχών στράφηκε αμέσως μετά το συμβάν στα κενά της ασφάλειας και τα λάθη που έγιναν από τις γερμανικές αρχές, ενώ οι συνθήκες του θανάτου των θυμάτων απασχόλησε μόνο τις οικογένειές τους.

«Ζητήσαμε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά μας έλεγαν διαρκώς ότι δεν υπήρχε τίποτα», λέει η κ. Spitzer. Μετά από μία συνέντευξη που έδωσε όμως στην γερμανική τηλεόραση το 1992 στην οποία εξέφραζε την αγανάκτησή της επειδή και αυτή και οι υπόλοιπες οικογένειες έχουν πλήρη άγνοια για τις συνθήκες του θανάτου των αθλητών, η υπόθεση πήρε μία διαφορετική τροπή.

Λίγο μετά την συνέντευξη επικοινώνησε μαζί της ένας άντρας ο οποίος ισχυρίστηκε ότι εργαζόταν σε μία γερμανική υπηρεσία που είχε πρόσβαση στα αρχεία της υπόθεσης του μακελειού. Αρχικά, ο άντρας που δεν της αποκάλυψε το όνομά του, τής έστειλε 80 σελίδες με αναφορές της αστυνομίας και άλλα έγγραφα, τα οποία η ίδια χρησιμοποίησε σε συνεργασία με τον δικηγόρο της ώστε να πιέσουν την γερμανική κυβέρνηση για περαιτέρω πληροφορίες.

Η επιχείρηση διάσωσης από τις γερμανικές αρχές είχε τραγικά αποτελέσματα

Στη συνέχεια οι οικογένειες των θυμάτων μήνυσαν μεταξύ άλλων την γερμανική κυβέρνηση και την πόλη του Μονάχου, η υπόθεσή τους όμως απορρίφθηκε απευθείας.

Σήμερα οι συγγενείς τον θυμάτων επικεντρώνουν τις ενέργειες τους ώστε να εξασφαλιστεί η μνήμη των αγαπημένων τους προσώπων. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν σχέδια να γίνει ειδική μνεία στο πρόσωπό τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Μερικά από τα θύματα