Ο Δημήτρης Καταλειφός μιλάει στο iefimerida.gr και παίζει σε μια υπέροχη παράσταση [εικόνες]

Είναι φθινόπωρο, ο αέρας λυσσομανάει, λίγο πριν κλείσουν τα 25 χρόνια γάμου. Πνιγηρή ατμόσφαιρα, σκοτεινιά, ένα μικρό παράθυρο ψηλά, η επαφή τους με τον έξω κόσμο.

Ένα ζευγάρι εχθροί και σύμμαχοι ταυτόχρονα. Φυλακισμένοι στο ίδιο τους το σπίτι, νοσηρό το περιβάλλον και ο ένας καταβροχθίζει τον άλλο. Διέξοδος για τον άντρα το ποτό και για τη γυναίκα οι αναμνήσεις του παρελθόντος και η φαντασίωση μιας καριέρας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Ένα πρόσωπο από το παρελθόν ταράζει την καθημερινότητα τους. Αυτός είναι ο «Χορός του θανάτου» του Στρίντμπεργκ που παρουσιάζεται στο θέατρο «Εμπορικόν».
«Το να γερνάς δεν είναι εύκολο αλλά έχει ενδιαφέρον» λέει ο λοχαγός, ο ήρωας του Δημήτρη Καταλειφού επί σκηνής και το κοινό κουνάει καταφατικά το κεφάλι. «Αγαπάμε τόσο πολύ τη ζωή και έχουμε τόσο πολύ ανάγκη τον άλλον», αυτό νομίζω είναι το μήνυμα του έργου, σημειώνει σε κουβέντα του με το iefimerida.gr, μετά την παράσταση, ο Δημήτρης Καταλειφός.

Τρία πρόσωπα θήτες και θύματα ταυτόχρονα

Η αγάπη, το μίσος, το άγχος του θανάτου και η παράνοια. Οι ήρωες του έργου δεν θέλουν το θάνατο, όπως όλοι άλλωστε. Ο λοχαγός του Στριντμεργκ έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και τους προβληματισμούς του ίδιου του συγγραφέα. Ο ήρωας του είναι άρρωστος, δεν του μένει πολύς χρόνος και αυτό, του γεννά την ελπίδα μιας επόμενης ζωής. Τρία πρόσωπα θήτες και θύματα ταυτόχρονα, (Δημήτρης Καταλειφός, Φιλαρέτη Κομνηνού, Βασίλης Μπισμπίκης) με μια συμφιλίωση στο τέλος, που δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει. «Ο ένας επιβάλλεται ο άλλος καταπιέζεται, αυτό είναι το πάρε δώσε των ανθρώπων, μια τραμπάλα, ένα παιχνίδι ισορροπίας, ένας χορός. «Ο χορός του θανάτου» ένας χορός για να ξορκίσεις την πραγματικότητα του θανάτου που δεν την αντέχεις» σχολιάζει ο Δημήτρης Καταλειφός.

Σκέψου να μπει ένας τύπος εδώ μέσα και να αρχίσει να μας πυροβολεί

«Και στη πραγματικότητα σήμερα να ξορκίσουμε το θάνατο δεν προσπαθούμε;», μου λέει αναφορικά με τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι και τα επακόλουθά τους. Είχατε σκέψεις μετά το τρομοκρατικό χτύπημα ότι μπορεί ο κόσμος να μην βγει από το σπίτι του για να έρθει στο θέατρο, τον ρωτώ. «Τις πρώτες μέρες και το πιστεύαμε και το φοβόμασταν. Δεν σου κρύβω ότι εκείνες τις μέρες, για να περάσει η ώρα μου πήγα και είδα τον Τζειμς Μποντ. Όλο πυροβολισμοί, ανοιγοκλείνανε έντονα πόρτες από παιδιά που μπαινόβγαιναν για ποπ κορν και σκεφτόμουνα, σκέψου να μπει ένας τύπος εδώ μέσα και να αρχίσει να μας πυροβολεί. Υπάρχουν άνθρωποι που πλέον δεν μπαίνουν στο μετρό. Βέβαια είμαστε λίγο τρελός λαός, είναι και ωραίος ο καιρός, βγαίνουμε έξω, στου Ψυρρή σήμερα ήτανε γεμάτο κόσμο, έχουμε και τη δεύτερη σκέψη του 'έλα μωρέ εμάς θα χτυπήσουν οι Άραβες, εμάς μας αγαπάνε'. Ποτέ όμως δεν ξέρεις τίποτα, είναι μια καινούργια πραγματικότητα και δεν ξέρω πως θα αντιμετωπιστεί».

Αν δεν υπήρχε το θέατρο πολλοί ηθοποιοί θα είχανε κατάθλιψη

«Η ανθρωπότητα περνάει δεινά. Το Παρίσι, αυτό με την Τουρκία και τη Ρωσία, οι πρόσφυγες, η δική μας κρίση και τα μνημόνια, απορώ πώς ο κόσμος έχει το κουράγιο και πάει θέατρο ή σινεμά. Ίσως είναι διέξοδος, ανάγκη για να ξεδώσεις».

Μπορεί να ζεις από τις ζωές των άλλων, επισημαίνω και τον ρωτώ πώς εκείνος ξεδίνει, σημειώνοντας ότι μου έκανε εντύπωση που επέλεξε τον Τζειμς Μποντ.

«Βλέπω πολύ σινεμά, κυρίως Δευτέρα, Τρίτη και μπορεί να είδα Μποντ όμως η ταινία που συνιστώ είναι «Ο γιος του Σαούλ» από την Ουγγαρία, ένα μεγαλούργημα. Εγώ ξεδίνω και παίζοντας, είναι προσωπική φυγή το θέατρο, εγκαταλείπεις τα προβλήματα σου και μπαίνεις σε άλλη ζωή. Αν δεν υπήρχε το θέατρο πολλοί ηθοποιοί θα είχανε κατάθλιψη. Λειτουργεί ισορροπητικά. Αν είναι δράμα ο ρόλος; Ακόμα καλύτερα! Είναι πιο βαθύτερο το σκάλισμα του εαυτού σου και αυτό σε κρατά σε εγρήγορση».

Μακάρι να παίξω κάποια στιγμή σε κωμωδία, θέλω

Κυριακή βράδυ και το θέατρο γεμάτο.

«Είναι δυσκολότερη από πέρσι η περίοδος για το θέατρο και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Μπράβο στον κόσμο που μέσα στα capital control, τις τραγωδίες, τις δυσκολίες, πάνε στο θέατρο. Του επισημαίνω ότι δεν είναι και εύκολο το θέμα του έργου. «Μακάρι να παίξω κάποια στιγμή σε κωμωδία, θέλω» λέει γελώντας, σχολιάζοντας το γεγονός ότι μέσα στη μαυρίλα των ημερών, η παράσταση την οποία προτείνει στον κόσμο, δεν είναι χαρωπή και δεν χαρίζει γέλιο. Μεταφυσικά ερωτήματα βασανίζουν ήρωες και κοινό.

« Όσο δύσκολη και ανυπόφορη και αν είναι η ζωή μας και ο γάμος, είμαστε τόσο εξαρτημένοι και έχουμε τόσο ανάγκη τους άλλους και το να ζήσουμε ακόμα περισσότερο, που βρίσκω εξαιρετικό το θέμα του έργου. Αυτό που λέει το κείμενο, 'Διαγράφουμε και προχωράμε'. Μια ελπίδα, να συνεχίζεις παρά τα βάσανα, βλέπεις, εν τέλη έχει μια αισιοδοξία το έργο» μου λέει χαμογελώντας.

Είναι κλισέ να λέμε ότι το έργο που παίζεται έναν αιώνα μετά τη συγγραφή του είναι επίκαιρο, εδώ συμβαίνει αυτό, χωρίς όμως να το βλέπεις ξεκάθαρα, χωρίς η απεικόνιση του να είναι στο σήμερα. Ο Δημήτρης Καταλειφός και η Ελένη Σκότη που σκηνοθετούν, δεν μοντερνίζουν την εικόνα του έργου. Κρατούν κοστούμια και κλασικά στοιχεία και τις αντιστοιχίες και αναγωγές με το σήμερα ο θεατής τις κάνει μόνος του. «Δεν μου αρέσει να αλλοιώνω τα πράγματα. Αν είχα ένα εύρημα σαν του Οστερμάγιερ στη 'Νορα', τότε ναι, να το κάνω. Με γοητεύει το έργο και χαίρομαι που έχω στο ενεργητικό μου έναν Στρίντμπεργκ» καταλήγει.

Φεύγοντας από το «Εμπορικόν» σε βασανίζουν μεταφυσικά ερωτήματα. Αν αναζητάς απαντήσεις, καταφεύγεις στο κείμενο, εξάλλου, όπως λέει και ο Δημήτρης Καταλειφός επι σκηνής, «Μπορεί όταν έρθει ο θάνατος, να αρχίζει η ζωή», που ξέρεις;

Η παράσταση
«Ο χορός του θανάτου» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καταλειφός, Ελένη Σκότη
Παίζουν Δημήτρης Καταλειφός, Φιλαρέτη Κομνηνού, Βασίλης Μπισμπίκης
θέατρο «Εμπορικόν» Σαρρή 11,Ψυρρή, τηλ: 210 3211750
Σάββατο (6 μ.μ.). Τετάρτη και Κυριακή (8 μ.μ.), Πέμπτη και Σάββατο (9 μ.μ.)
Εισιτήρια απο 10 ευρώ